Τα άγρια όνειρα του Ερντογάν ας μη φέρουν την υπογραφή της καταδίκης μας…

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου, Συγγραφέας *

Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς, με επίταση την τελευταία πενταετία, γινόμαστε μάρτυρες της δύναμης της πυγμής της Τουρκίας επί των ελληνικών συμφερόντων σε Αιγαίο και Θράκη, συμπεριλαμβανομένων και των κυπριακών λόγω της εξ αίματος συγγένειας της Ελλάδας με την Μεγαλόνησο.

Ήδη έχει παγιωθεί ως στρατηγική της γείτονος χώρας το δόγμα επιβολής του ισχυρού στον ανίσχυρο μέσα από πολυμορφικές διαδοχικές ενέργειες, που άλλοτε εκτυλίσσονται σταδιακά και περιστασιακά και άλλοτε αιφνιδιαστικά και ραγδαία.

Εμείς, ως Ελλάδα, απαντούμε στην κλιμακούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας με την ηττοπαθή πολιτική του κατευνασμού, μια τακτική που είχαν ακολουθήσει προπολεμικά η Γαλλία και η Βρετανία, με αποτέλεσμα να αποθρασύνουν τον Χίτλερ και να οδηγηθούν γρηγορότερα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η σημερινή τουρκική στρατηγική, η στρατηγική Ερντογάν, εδράζεται ουσιαστικά στην Κεμαλική ”μυστική διαθήκη”, που είχε στο ”πρόγραμμά” της μελλοντικές εθνικές διεκδικήσεις της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της ελληνικής Θράκης και των νησιών του ανατολικού Αιγαίου.

Αυτές οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις αναβιώνουν σήμερα στα όνειρα του Τούρκου Προέδρου, που περιμένει την ώρα και τη στιγμή για να τις κάνει πραγματικότητα. Ήταν, άλλωστε, θέσεις και του μέντορά του αυτές, του θεωρητικού του πολιτικού Ισλάμ Νεσμετζίν Ερμπακάν…

Με βάση τις κατευθυντήριες γραμμές του δασκάλου του, ο ”μαθητής” Ταγίπ Ερντογάν – ο ”πρίγκιπας της Ανατολής”, όπως τον αποκαλούσε ο πρώτος – πέτυχε μέσα σε 16 χρόνια να εδραιώσει στην Τουρκία μια ισλαμική δημοκρατία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του με κυρίαρχο ”σουλτάνο” τον ίδιο.

Η μορφή της στρατηγικής που ακολουθεί φαίνεται επιτυχής και είναι ταυτόσημη με τον στόχο του, που είναι να γίνει η Τουρκία μεγάλη περιφερειακή δύναμη με δεσπόζοντα ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, ώστε να ηγηθεί του Σουνιτικού ισλαμικού κόσμου.

Αυτό ασφαλώς συνεπάγεται μέγιστο κίνδυνο για την Ελλάδα και την Κύπρο με δεδομένη την εξοπλιστική υπεροχή της Τουρκίας, που άλλαξε τους συσχετισμούς στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό θα πρέπει να ηχήσουν οι σάλπιγγες της εγρήγορσης για την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας και της Κύπρου, ώστε να προληφθεί οποιαδήποτε απώλεια εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και εδαφών.

Οι εξαγγελίες του Ερντογάν για υδροδότηση και ηλεκτροδότηση της κατεχόμενης Κύπρου είναι ενδεικτικές των σχεδίων του να προσαρτήσει τα σκλαβωμένα εδάφη της Κύπρου στην Τουρκία επί τη βάσει της de facto αναγνώρισης και του πλήρους πολιτικοστρατιωτικού ελέγχου της Μεγαλονήσου.

”Μιλάει”, βλέπετε το θράσος του εισβολέα, που επειδή δεν τιμωρήθηκε για τις βάρβαρες πράξεις του πληρώνοντας το κόστος της κατοχής, προσπαθεί να κατοχυρώσει μελλοντικά δικαιώματα διεκδίκησης επί του εδάφους της Κύπρου…

Μπροστά στη διαμόρφωση των νέων τετελεσμένων, που περιλαμβάνουν και γεωτρήσεις επί της κυπριακής ΑΟΖ, Ελλάδα και Κύπρος αρκούνται στην παρακολούθηση και επικοινωνιακή διαχείριση της όλης κατάστασης δίνοντας την εντύπωση πως αδυνατούν να προστατέψουν τα εθνικά συμφέροντά τους

Στην πρώτη μάλιστα περίπτωση, αυτήν της χώρας μας, η ραθυμία αντίστασης στα σχέδια της Τουρκίας παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις στη Θράκη, όπου το εκεί τουρκικό Προξενείο λειτουργεί ως παράρτημα του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, που έδρεψε δάφνες απ’ τον Ερντογάν μετά την… ”προσχεδιασμένη” απαγωγή των δυο στρατιωτικών μας στον Έβρο.

Ο στόχος της Τουρκίας επιτεύχθηκε με το παραπάνω, αφού προκάλεσε φόβο και ανασφάλεια στην Ελλάδα και δη στη Δυτική Θράκη, ενώ παράλληλα εμπέδωσε την παντοδυναμία της έναντι της δικιάς μας αδυναμίας. Απόδειξη αυτής της παντοδυναμίας είναι το γεγονός πως δανειοδοτεί με ευνοϊκούς όρους τους μουσουλμάνους της Θράκης και όχι μόνο μέσω της τράπεζάς της εκεί ”Ziraat”.

Επιπλέον, τα τουρκικά κεφάλαια κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος με τις επενδύσεις στην μεταποίηση. Ας μην ξεχνάμε πως στο παρελθόν μόνο η καταφυγή στην τουρκική αγορά των καρκινοπαθών για φάρμακα γινόταν θέμα συζήτησης στα κανάλια, που δεν σταματούσαν να δείχνουν – συχνά πυκνά – εικόνες χιλιάδων Εβριτών καθώς περνούσαν τα σύνορα προς Αδριανούπολη, για ταξίδι αναψυχής ή για τις αγορές τους…

Ωστόσο απ’ τον Μάρτιο του ’18 αυτά είχαν κοπεί μαχαίρι λόγω της σύλληψης και ομηρείας των δυο στρατιωτικών μας. Μετά την αποφυλάκισή τους όμως, τον Αύγουστο του ίδιου έτους, υπέκυψε ο κόσμος και πάλι στο δέλεαρ της φθηνής τουρκικής αγοράς ενισχύοντας της παραμεθόριες περιοχές της Τουρκίας κι αφήνοντας τις εγχώριες στο έλεος της οικονομικής κρίσης, που οξύνθηκε δραματικά με την αύξηση της φορολογίας.

Η Τουρκία άπλωσε για τα καλά τα πλοκάμια της στην Ελλάδα και θα τη δούμε οσονούπω να ετοιμάζει γεώτρηση στη θάλασσα του Καστελόριζου. Εμείς πώς θ’ απαντήσουμε άραγε στις καθημερινές πλέον προκλήσεις της; Θα αντιδράσουμε λεκτικά, ως συνήθως, για να παραδοθούμε στη συνέχεια αμαχητί στα δόλια σχέδιά της; Θα παραδοθούμε στα χαρτιά, όπως στις Πρέσπες, αν και ξέρουμε πως ό,τι παραδώσουμε με την πένα μας, δεν θα μπορέσουμε αργότερα να το διεκδικήσουμε;

Αν μη τι άλλο, αυτό προοιωνίζονται οι δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου, που δήλωσε χαρακτηριστικά (στις 2 Αυγούστου) σε ραδιοφωνική εκπομπή – ερωτώμενος με την γείτονα χώρα, μετά από μπαράζ τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο – ότι ”θα πρέπει… να υπάρχει σεβασμός στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, με στόχο ”το αμοιβαίο κέρδος με την Τουρκία”!!!..

Τι εννοεί ο… ποιητής; Για ποιο αμοιβαίο κέρδος μιλά και πάνω σε ποιο θέμα; Γιατί κάτι παρόμοιο είχαμε ακούσει κι απ’ τον κ. Δένδια πριν μερικές μέρες. Με τα ερωτήματα να αιωρούνται χωρίς ξεκάθαρες απαντήσεις, ο κόσμος βάζει πολλά στο μυαλό του, όπως για παράδειγμα ότι ”άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς”, με την έννοια του μια από τα ίδια στα θέματα εξωτερικής πολιτικής που μας πονάνε.

Θέματα που, για να λυθούν, χρειάζονται υπουργούς πατριώτες κι όχι δημοσιοσχεσίτες κι αντιγραφείς των κακών προηγούμενων. Χρειάζονται ανθρώπους αποφασισμένους να μπουν στη φωτιά για να υπερασπιστούν τα εθνικά μας συμφέροντα κι όχι έτοιμους να λιποταχτήσουν απ’ τις ευθύνες τους και να συμφιλιωθούν με την ιδέα μιας νέας διπλωματικής ήττας, μετά από εκείνην των Πρεσπών, υπογράφοντας καθ’ υπόδειξη τρίτων την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου… Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση Τα άγρια όνειρα του Ερντογάν θα φέρουν την υπογραφή της καταδίκης μας…

Εκεί πάει το πράγμα, άλλωστε, αν συνδυάσει κανείς τις δηλώσεις του ΥΠΕΞ μας κ. Δένδια στο πρακτορείο Bloomberg ( «Ελλάδα και Τουρκία θα μπορούσαν να συνεργαστούν στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων») και του ΥΠΑΜ κ. Παναγιωτόπουλου, που θυμίζουν όλο και περισσότερο εκείνες τις win – win ή καζάν καζάν ”συμφωνίες” με την Τουρκία για τις οποίες είχε μιλήσει πρώτος ο Ταγίπ Ερντογάν (2013 και 2018) και, προ μηνών, ο Αμερικανός πρέσβης κ. Τζέφρι Πάιατ (15-5-’19), που μας έκανε να θυμηθούμε τη Βαρουφάκεια ασάφεια…

* ”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου)