Προϋπολογισμός χωρίς απεργία; Μπήκαμε σε νέα εποχή…
Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης
Ανέκαθεν ο Δεκέμβριος ήταν ο μήνας του Προϋπολογισμού. Ο μήνας της μεγάλης αντιπαράθεσης των κομμάτων στο Κοινοβούλιο. Ενα «έθιμο» κατά τη διάρκεια της ψήφισης του Προϋπολογισμού ήταν η γενική πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
ΑΥΤΗ η απεργία γινόταν πάντοτε. Στην εποχή της ευμάρειας, τότε που οι κυβερνήσεις έδιναν αυξήσεις 10% και τα συνδικάτα ζητούσαν 20%. Στην εποχή των Μνημονίων, τότε που όλοι χάναμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.
ΦΕΤΟΣ, λοιπόν, είναι η πρώτη χρονιά, που δεν έγινε η «απεργία του Προϋπολογισμού». Μόνο μια στάση εργασίας.
ΚΑΤ’ αρχάς, αυτό δείχνει την κατάρρευση του συνδικαλισμού. Οι εργαζόμενοι έχουν αποσύρει πλήρως την εμπιστοσύνη τους στους εργατοπατέρες. Κάνουν απεργία η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ και η συμμετοχή δεν φτάνει ούτε στο 20%. Κάνουν απεργία στα μέσα μεταφοράς και οι μισοί εργαζόμενοι παίρνουν ρεπό και αναρρωτικές.
ΑΛΛΑ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτά είναι γνωστά και συμβαίνουν εδώ και χρόνια.
Η μεγάλη αλλαγή αφορά στην ίδια την πραγματικότητα της οικονομίας, την οποία καθορίζει ο Προϋπολογισμός. Εδώ και πέντε χρόνια οι Προϋπολογισμοί έχουν θετικό πρόσημο για τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους, τους επαγγελματίες, τις επιχειρήσεις.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μειώσει δραστικά δεκάδες φόρους. Από το εμβληματικό κούρεμα 35% στον ΕΝΦΙΑ έως την κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Εχει μειώσει σημαντικά και τις εισφορές. Από την άλλη, οι συνταξιούχοι πήραν αύξηση 7,85% το 2023 και έξτρα 3,5% το 2024. Στην τσέπη αυτό σημαίνει σχεδόν ενάμισι μηνιάτικο. Ακόμα και όσοι έχουν προσωπική διαφορά λαμβάνουν επίδομα, ενώ με το μηδενισμό της, θα πάρουν αυξήσεις μέσα στα επόμενα χρόνια.
ΟΙ δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν σημαντικές αυξήσεις στο μισθό και στα επιδόματα μετά από μια δεκαπενταετία. Ο κατώτατος μισθός ήταν στα 650 ευρώ το 2019 και θα φτάσει στα 820 ευρώ τον προσεχή Απρίλιο, ενώ αρκετοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα ανεβάσουν τις αποδοχές του μέσω της εφαρμογής των τριετιών. Ενώ, την ίδια ώρα για πρώτη φορά η ανεργία κινείται σε προμνημονιακά επίπεδα κάτω από 10%.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ και θα μπορούσε να γίνει απεργία. Χωρίς να υπάρχει αιτία. Πολλές φορές είχε γίνει, έτσι, και στο παρελθόν. Θα φάνταζε έως και… αστείο. Γιατί, όταν για πέμπτη συνεχή χρονιά η πραγματική οικονομία τρέχει με θετικούς ρυθμούς, ύστερα από μια ολόκληρη επώδυνη δεκαετία, τότε όλα δείχνουν πως έχουμε μπει σε μια νέα εποχή.
Ελεύθερος Τύπος
