Πραγματικά θα μιλούσαμε τώρα για τις ακολασίες του Ηλιογάβαλου;

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Καθίστε να δείτε τι πραγματικά επιχειρεί να επιλύσει η ελληνική κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, επιθυμώντας να εναρμονιστεί με τις «προοδευτικές» δυτικές κοινωνίες, για να καταλάβετε τι παράνοια ζούμε. Αλλά και γιατί ενώ υπάρχουν τόσο σοβαρά αναπτυξιακά, οργανωτικά, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά και θέματα ασφαλείας να επιλύσει, επιλέγει να ασχοληθεί με μια παράνοια. 

Ας ξεκινήσουμε από μια παραδοχή, όχι γιατί το θέλουμε αλλά γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Η πλειοψηφία των αλλαγών που προωθεί ο προοδευτισμός επέρχεται ως αποτέλεσμα κοινωνικής μηχανικής και όχι ως φυσική διαδικασία με τη μικρότερη δυνατή αναστάτωση της κοινωνικής ζωής. Οι αλλαγές αυτές ακυρώνουν την ανθρώπινη φύση, είναι ασύμβατες με την παραδοσιακή δομή της ελληνικής κοινωνίας και οδηγούν στην ηθική της έκπτωση. Πάμε να δούμε γιατί.

Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο στα ΝΕΑ (https://www.tanea.gr/1998/10/01/greece/i-omofylofilia-sto-1/) η ομοφυλοφιλία κυμαίνεται παγκοσμίως γύρω στο 1% – σε κάποιες χώρες λίγο υψηλότερα, σε άλλες λίγο χαμηλότερα. Από το 1% αυτό, το 0,5% έχει εξίσου ετεροφυλοφιλικό και ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό. Άρα πρακτικά μιλάμε για ένα 0,5% με αποκλειστικά ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό. Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι προπαγανδίζουν και επιχειρούν να μας πείσουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι μια κανονικότητα, και φυσικά αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. 

Ουσιαστικά πρόκειται για μια πάρα πολύ μικρή μειοψηφία, που η απόφαση των μελών της αυτή δημιουργεί μεγάλα προβλήματα διαχείρισης της ερωτικής και προσωπικής τους ζωής. Επηρεάζει δε την συμπεριφορά τους, σε σημείο πολλές φορές αντικοινωνικό, και φυσικά την ψυχοσύνθεση τους. Κι αυτό γιατί σκεφτείτε ότι ένας ετερόφυλος άντρας ή μια ετερόφυλη γυναίκα έχουν 99,5 στις 100 περισσότερες επιλογές να έρθει σε σχέση ερωτική και σεξουαλική με κάποιαν ή κάποιον σε σχέση με ένα ή μια ομοφυλόφιλο. Η τεράστια αδυναμία ενός ή μιας ομοφυλόφιλου να μπορεί να βρει κάποιον ή κάποια να συνευρεθεί σεξουαλικά και ερωτικά, πολλώ δε μάλλον να επιλέξει εκείνον ή εκείνη που πραγματικά θα τον κάνει ευτυχισμένο ή ευτυχισμένη, φανταστείτε πόσο μεγάλη σωματική, ψυχική και πνευματικά διαταραχή μπορεί να δημιουργήσει στη ζωή του. 

Έχω ακούσει για ετερόφυλο αγόρι ή κορίτσι. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει έστω κι ένα γονέα, μητέρα ή πατέρα, που να παρακαλεί το παιδί που περιμένει να γεννήσει να είναι ομοφυλόφιλο. Γιατί; όχι για λόγους κοινωνικούς – όχι ότι δεν υπάρχουν και αυτοί -, αλλά κυρίως επειδή οι γονείς γνωρίζουν ότι το παιδί τους, εξαιτίας της παραπάνω πραγματικότητας έχει πάρα πολύ σοβαρές πιθανότητες να δυστυχήσει στη ζωή του. Θα ταλαιπωρείται αναζητώντας μια επιλογή η οποία δύσκολα αν όχι ποτέ θα υπάρξει. Ο Έλληνας πρωθυπουργός και όλοι εκείνοι ή εκείνες που προπαγανδίζουν με σθένος τα δικαιώματα αυτής της πολύ μικρής μειοψηφίας θα ευχόντουσαν το παιδί τους να γεννιόταν ομοφυλόφιλο ή έστω να μεγαλώνει σε αυτό το περιβάλλον και συνθήκες! Δεν νομίζω! Πόσο υποκριτές, λοιπόν… 

Το 0,5% αυτό της κοινωνίας όταν επιλέγει τον συγκεκριμένο σεξουαλικό και ερωτικό προσανατολισμό συνειδητά αποφασίζει να μην κάνει οικογένεια, τουλάχιστον με φυσικό τρόπο. Δεν πρόκειται για την περίπτωση ενός ανθρώπου που αδυνατεί να τεκνοποιήσει για κάποιο λόγο σωματικό ή φυσικό, οπότε κάτι πρέπει να κάνουμε ως πολιτεία γι αυτό. Συνειδητά αποφασίζουν να μην το κάνουν αυτό ενώ είναι σωματικά και φυσικά υγιείς! Μου θυμίζει την περίπτωση μιας γυναίκας η οποία επιλέγει να φέρει στον κόσμο το παιδί της μέσω παρένθετης ή και να υιοθετήσει όχι επειδή η ίδια αδυνατεί να τεκνοποιήσει, αλλά επειδή δεν θέλει να χαλάσει από την γέννα το σώμα, η σιλουέτα της. Και η ελληνική πολιτεία αποφασίζει να αναθέσει την αναδοχή ενός παιδιού σε έναν άνθρωπο που βάζει πάνω από το ίδιο το παιδί, τουτέστιν την φυσική του απόκτηση, είτε το σώμα, είτε την σιλουέτα είτε τον σεξουαλικό του προσανατολισμό! Αντιλαμβάνεστε για τι άλλη παράνοια μιλάμε!

Τέλος, ας πούμε ότι θεσμοθετούμε τον γάμο και την αναδοχή παιδιών σε μια μειοψηφία όπως τα ομόφυλα ζευγάρια. Ο προοδευτισμός αυτός που σταματάει; Υπάρχουν όρια; Τι θέλω να πω με αυτό. Εάν ζητήσουν αύριο δικαιωματικά και οι παιδεραστές και οι γύφτοι να μπορούν να παντρεύονται με παιδιά ή και να γίνονται ανάδοχοι τους, θα το συζητούσαμε κι αυτό; Το λέω γιατί δεν είμαστε πολύ μακριά από εκεί. Σκεφτείτε ότι επιχειρείται αυτή την στιγμή να ξεκινήσει στις ΗΠΑ ένας τέτοιος διάλογος από παιδεραστές, με αφορμή φυσικά τον δικαιωματισμό των μειοψηφιών και δη των ομόφυλων ζευγαριών. 

Πάνω σε αυτό σκεφτείτε και κάτι άλλο. Σύμφωνα με τον Νόμο 4491/2017 για τη Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου που θεσμοθέτησε η προοδευτική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πλέον αυτό να γίνεται εφόσον υπάρχει ρητή συναίνεση των ασκούντων τη γονική τους μέριμνα και τους ανηλίκους που έχουν συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο έτος της ηλικίας τους. Χωρίς κάποια γονική συναίνεση μπορεί να γίνει από το δέκατο έβδομο έτος της ηλικίας τους. Εάν ένα παιδί, μπορεί να αποφασίζει για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό από τα δεκαπέντε του θα μπορούσε να ισχυριστεί και κάποιος που επιθυμεί να το αποπλανήσει, τουτέστιν παιδεραστής, γιατί να μην είναι και υπεύθυνο να επιλέξει τον σύντροφο του! 

Θέλω να πιστεύω ότι, με αυτόν τον ασύδοτο και άνευ ορίων προοδευτισμό, έχετε καταλάβει τι ζούμε!!! Αξίες, αρχές, παραδόσεις χιλιετιών υποχωρούν στον απόλυτο εξισωτισμό, τον μηδενισμό και μια κοινωνία χωρίς όρια και μέτρο. Η απαίτηση για ισότητα και ατομική ελευθερία σταδιακά επέβαλε όλες οι απόψεις να θεωρούνται πλέον ίδιου κύρους, σχετικοποιημένες χάριν της ισότητας. Ο σχετικισμός αυτός αρνείται αντικειμενικές κανονιστικές αρχές και αξίες. Και που οδηγούμαστε;        

Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος (203 – 222 μ.Χ.), γνωστός κοινώς ως Ηλιογάβαλος ή Ελαγάβαλος ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας που σηματοδότησε την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Ηλιογάβαλος είχε κλίση προς τον σοδομισμό, εμφανιζόταν ως άλλη Αφροδίτη, επέμενε να διακηρύττει τη διαφορετικότητά του και ήθελε να αναφέρονται σ’ αυτόν με θηλυκές αντωνυμίες. Ήταν ο αυτοκράτορας που επέτρεψε τη συμμετοχή γυναικών στη Σύγκλητο και τους έδωσε ανδρικούς τίτλους. Τον Ηλιογάβαλο διαδέχθηκε ο Αλέξανδρος Σεβήρος και τον Σεβήρο ο Διοκλητιανός.

 Από τον Ηλιογάβαλο και μετά οι Ρωμαίοι πολίτες βίωσαν τη αποσάθρωση σχεδόν ολοκλήρου του τρόπου διαβίωσής τους, τα σύνορα της αυτοκρατορίας συρρικνώθηκαν αισθητά, βάρβαροι εισβολείς συνέρρεαν μαζικά στην ενδοχώρα με τον αποδιοργανωμένο στρατό να αδυνατεί να τους αναχαιτίσει, διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας ανακήρυξαν την ανεξαρτητοποίησή τους και η οικονομία καταποντίστηκε. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία συνεχίζοντας να παρακμάζει και να συρρικνώνεται άντεξε σχεδόν ενάμιση αιώνα ακόμα, όταν το 452 π.Χ. ο Αττίλας εισβάλει στην Ιταλία, αλλά με παρέμβαση του πάπα δεν καταλαμβάνει την Ρώμη. Δεν άντεξε, όμως, τρία χρόνια αργότερα, το 455 μ.Χ. όταν οι Βάνδαλοι με αρχηγό το Γιζέριχο καταλαμβάνουν και λεηλατούν τη Ρώμη.

Ο Μαρσέλ Προυστ στον 5ο Τόμο του Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο (Η Φυλακισμένη) αναρωτιέται: «… κάθε εποχή έχει τις διαστροφές της· εντούτοις, αν τα πρόσωπα που ο κόσμος το’ χει τούμπανο ζούσαν στους προηγούμενος αιώνες, θα μιλούσαμε τώρα για τις ακολασίες του Ηλιογάβαλου;». Με την αποσάθρωση και παρακμή της σημερινής δυτικής κοινωνίας και κατάρρευση της οικονομίας, πραγματικά θα μιλούσαμε τώρα για τις ακολασίες του Ηλιογάβαλου;