Πού πας, ρε φίλε;
Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα
Ακουσα τον Τσίπρα να λέει: «Τα φετινά Χριστούγεννα είναι δυστυχώς από τα δυσκολότερα της τελευταίας δεκαετίας για τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας». Και άμα σας λέω -και το επαναλαμβάνω- ότι κρίμα ο άνθρωπος να βρίσκεται σε τέτοια σύγχυση, δεν με πιστεύετε. Φέτος, μπορεί να ήταν τα δυσκολότερα Χριστούγεννα της δεκαετίας -να μην πω και κάτι παραπάνω-, αλλά όχι για την ελληνική κοινωνία. Ηταν για τον Τσίπρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Για την Αριστερά που λέει ότι εκπροσωπεί. Το «δυστυχώς» του Τσίπρα είναι πολιτικό, δεν αφορά στην κοινωνία, αλλά στον ίδιο και το κόμμα του.
Μαύρα Χριστούγεννα έκαναν κι αυτός και οι βουλευτές του. Οι βουλευτές του γιατί τρόμαξαν να βγουν στις πλατείες της περιφέρειάς τους. Κι αυτός γιατί οι δημοσκοπήσεις δεν του αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Και είναι μοναδικό φαινόμενο: Μετά από σχεδόν μία τετραετία διακυβέρνησης, το δεύτερο κόμμα που αυτοπροβάλλεται ως έτοιμο να διαδεχθεί την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν κατορθώνει να εγγράψει, ούτε καν δημοσκοπικά, καλύτερο αποτέλεσμα από εκείνο που είχε τον Νοέμβριο του 2019.
Και είναι πρωτοφανές το δεύτερο κόμμα, το οποίο στις εκλογές είχε φέρει ένα συμπαθητικό αποτέλεσμα 31,5%, να φυλλορροεί την επομένη των εκλογών του Ιουλίου 2019 και να μην μπορεί να ανακάμψει. Το υψηλότερο δημοσκοπικά αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεπερνά το 23%, έχοντας η Νέα Δημοκρατία προβάδισμα από 8-10 μονάδες, ενώ η ερώτηση «ποιος είναι πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός;» δίνει στον Μητσοτάκη ένα προβάδισμα από 15% και πάνω. Και αυτές οι μετρήσεις ήρθαν μετά την τεράστια επιχείρηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα προσωπικά να χρεώσουν τις υποκλοπές στον πρωθυπουργό, μετά την καμπάνια για τους «πεινασμένους Ελληνες», για να θυμηθώ τα «κορυφαία» επιχειρήματα με τα οποία ζητούσε να γίνουν εκλογές εδώ και τώρα, για να απαλλαγεί η Ελλάδα και να μη την παραλάβει αυτός συντρίμμια…
Καλά όλα τα άλλα, καθ’ ότι «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη», αλλά και να μην έχει την απαιτούμενη ψυχραιμία και ορθολογικότητα για να αντιληφθεί ότι οι πολίτες δεν του δίνουν την ευκαιρία της δεύτερης φοράς; Οτι δεν τον εμπιστεύονται, γιατί ακόμη πληρώνουν την εξαπάτηση του 2015; Οτι γνωρίζουν πως όχι μόνον δεν είναι προετοιμασμένος να κυβερνήσει, αλλά ότι είναι επικίνδυνος, αν του δοθεί η εξουσία;
Και για να γίνω σαφέστερη: Εχει τη δυνατότητα να προσελκύσει επενδύσεις; Οχι. Εχει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται την οικονομία και να καταστρώνει υποστηρικτικές πολιτικές για όλους τους πολίτες; Οχι. Εχει τη δυνατότητα να καταστρώσει ένα οραματικό πρόγραμμα και να το εκτελέσει; Οχι. Εχει τη δυνατότητα να σταθεί ως ίσος προς ίσον με τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Οχι. Μπορεί, τουλάχιστον, να μιλήσει αγγλικά για να τον καταλαβαίνουν οι άλλοι; Οχι.
Πού πας, ρε φίλε, ξυπόλυτος στα αγκάθια! Κάτσε να διαβάσεις πέντε πράγματα για να μη λες κοτσάνες και άσε αυτόν που ξέρει να πηγαίνει την Ελλάδα μπροστά. Και για το μέλλον των παιδιών σου ακόμη…
