Πόσο κυρίαρχος είναι ο Κυριάκος;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Δεν περιμέναμε τις δημοσκοπήσεις για να κατανοήσουμε την αποτύπωση της πολιτικής πραγματικότητας, περίπου τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές. Όσο κι αν οι έρευνες της κοινής γνώμης καταγράφουν μια πρόσκαιρη εικόνα, που συνήθως σε αυτή τη φάση είναι εξαιρετικά θετική για κάθε νέα κυβέρνηση, η αλήθεια είναι ότι μια σειρά από γεγονότα πιστοποιούν τους συγκεκριμένους συσχετισμούς και την πρωθυπουργική δυναμική.

Οι πρώτες κινήσεις ειδικά στο οικονομικό επίπεδο ήρθαν να επιβεβαιώσουν την πρόθεση για άμεσες φοροελαφρύνσεις σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Από τον ΕΝΦΙΑ έως τη φορολογία εισοδήματος, οι παρεμβάσεις υπήρξαν άμεσες και αισθητές από φέτος κι όχι παραπεμπόμενες στο απότερο μέλλον. 

Ταυτόχρονα η κοινωνική πολιτική δεν περιορίσθηκε όπως ανέμεναν τα αριστερά παπαγαλάκια, οι αγορές ανταποκρίθηκαν θετικά στα νέα μέτρα οδηγώντας τους οίκους αξιολογήσεις στην αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας και το επενδυτικό κλίμα ξανά σε δημιουργική φάση. 

Εντυπωσιακή εκκίνηση υπήρξε και στο θέμα της ασφάλειας. Αν και τα μέτωπα είναι πολλά και η μάχη δυσκολη εξ ορισμού, η κοινωνία εκτιμά την προσπάθεια να γίνουν τουλάχιστον τα βασικά, τα αυτονόητα. Κατά πόσο το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο και οι θετικές επιπτώσεις θα γενικευτούν είναι κάτι που μένει να εξακριβωθεί και να αποδειχτεί στην πράξη με γενίκευση των σχετικών δράσεων.

Είναι όμως όλα τόσο ιδανικά; Φυσικά και καμία κυβέρνηση, όσο μεταρρυθμιστική ή φιλολαϊκή αν είναι δεν μπορεί να ικανοποιήσει τους πάντες. Ούτε είναι εύκολο να δώσει οριστικές λύσεις σε δυσεπίλυτα ζητήματα, ιδιαίτερα όταν αυτά εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις διαθέσεις διεθνών οργανισμών, συμμάχων και εχθρών μας.

Τόσο στο μεταναστευτικό θέμα όσο και στις εξελίξεις σε κρίσιμα εθνικά μας θέματα, η κυβέρνηση της ΝΔ κληρονόμησε από τον ΣΥΡΙΖΑ βαρύ φορτίο το οποίο καλείται να διαχειριστεί με σύνεση αλλά και δυναμισμό. Οι μεταναστευτικές ροές αυξάνουν με ανεξέλεγκτο ρυθμό, η Τουρκία προκαλεί και ανοίγει διαρκώς μέτωπα στην ευρύτερη περιοχή ενώ τα Σκόπια αναζητούν την πορεία πέος την Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Όσο η Ε.Ε. δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της στην δίκαιη κατανομή όσων φθάνουν στην Ελλάδα, η Τουρκία τηρεί την συμφωνία με τους Ευρωπαίους κατά το δοκούν και την αξιοποιεί ως γενικότερο μέσο πίεσης, τα σύνορα δεν φυλάσσονται με τον αυστηρότερο δυνατό τρόπο, οι επαναπροωθήσεις καθυστερούν επιδεικτικά όπως και η χορήγηση ασύλου στους πραγματικά δικαιούχους, τότε το πρόβλημα θα παραμένει ως μολυσμένο σπυρί στα σωθικά της χώρας μας, πληγώνοντας την αποδοχή της κυβέρνησης.

Η Τουρκία κατορθώνει να διατηρεί την ισχυρή γεωπολιτική θέση της, ενισχύοντας τα συμφέροντα της ακόμη και με εξόφθαλμα παράτυπα επιθετικό τρόπο. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει επέκταση αυτής της τακτικής και προς τη Μεσόγειο, ελέω και της εξόρυξης των υδρογονανθράκων και η ελληνική οφείλει να αποδείξει ότι έχει στρατηγική ικανή να αναχαιτίσει τις Τουρκικές βλέψεις.

Όσο για τα Σκόπια, αν και κανείς δεν περίμενε την κατάργηση της συμφωνίας των Πρεσπών, η αμφισβήτηση της συνεπούς εκτέλεσης της από πλευράς των γειτόνων θα ήταν δυνατό να οδηγήσει στην ακύρωση της. Όσοι φοβούνται ότι αυτό καταλήγει στην χρήση του σκέτο Μακεδονία στο εσωτερικό τους, καλό θα ήταν να θυμηθούν ότι επί τρεις δεκαετίες παρά τις διακρατικές αναγνωρίσεις αυτό που πάντα επιζητούσαν ήταν η αναγνώριση της Ελλάδας που θα άνοιγε το δρόμο  προς την είσοδο στούς διεθνείς οργανισμούς κάτι που μοιάζει, έτσι κι αλλιώς,να της αρνούνται ισχυροί σύμμαχοι μας.