Πόσο απελπισμένος είναι ο Τσίπρας;

Γράφει ο Αγκιτάτορας,

Αν παρακολουθούσε κανείς προσεκτικά την ομιλία Τσίπρα στην κοινοβουλευτική του ομάδα, θα διέκρινε στα επιχειρήματα και το ύφος του την απελπισία του ανθρώπου που προσπαθεί να υπερασπιστεί μια πολιτική που γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να την υπερασπιστεί κι η οποία είναι δομημένη με άδικο κι αναποτελεσματικό τρόπο σε πολλά σημεία της. Θα μείνω σε μερικά πολύ ενδεικτικά σημεία:

Προσπάθησε να θέσει ως πήχη επιτυχίας το γεγονός ότι αφού την προηγούμενη πενταετία της μεγάλης δημοσιονομικής προσαρμογής πάρθηκαν μέτρα αρκετών δεκάδων δις, τα δικά του 13 δισ. συνολικά θα έπρεπε να μας χαροποιούν! Μάλλον ξέχασε ότι το 2014 το ΔΝΤ ζητούσε 1,8 δισ. μέτρα όταν το περιβόητο email Χαρδούβελη αντιπρότεινε μόλις 850 εκ. επειδή ο διεθνής οργανισμός επέμενε να υποεκτιμά τις δημοσιονομικές και αναπτυξιακές αποδόσεις. Πάντως αυτό ήταν το τότε ταβάνι κι ο λαός επέλεξε τον Τσίπρα θεωρώντας ότι θα αποφύγει κάθε μέτρο…

Μίλησε για αύξηση εσόδων από λαθρεμπόριο, λίστες φοροφυγάδων κλπ. Δεν μας διευκρίνισε όμως πόσα πρόστιμα καταλόγισε η δική του κυβέρνηση και ποια εισπραξιμότητα πέτυχε. Αυτό έχει σημασία κι όχι αν ωρίμασαν και τελεσιδίκησαν παλαιότερες υποθέσεις. Λησμόνησε τις πομπώδεις υποσχέσεις για μείωση της φοροδιαφυγής στο μισό μέσα σε έξι μήνες. Δυο χρόνια μετά γνωρίζει να μας πει πόσο, κι αν, μειώθηκε το ποσοστό της “παραοικονομίας;

Όλες οι προβλέψεις για την ανάπτυξη συγκλίνουν πλέον στο ότι είναι σχεδόν αδύνατο να ξεπεράσει το 2%. Γεγονός που σημαίνει ότι θα υπάρξει υστέρηση κρατικών εσόδων άρα ανάγκη νέων μέτρων για το 2018. Γι’ αυτό προβλέφθηκαν μειώσεις επιπρόσθετες μειώσεις σε επιδόματα και προσλήψεις συμβασιούχων. Θα αρκούν όμως;

Ένα πλαίσιο απελπισίας δημιουργείται γύρω από τον Τσίπρα. Το γνωρίζει, τον πνίγει και πως θα το διαχειριστεί μόνο ο χρόνος θα δείξει. Αν και όσο μπορεί πλέον…