Πολύ μεγάλος για τη μικρή Ελλάδα
Γράφει ο Γιάννης Πήλιουρας, Διεθνολόγος
Η παρουσία του Νίκου Γκάλη στο Hall of Fame, μια ιστορική στιγμή για τον ίδιο και τον ελληνικό αθλητισμό, καθώς είναι ένας από τους ελάχιστους αθλητές εκτός NBA που κατάφεραν να διακριθούν και να αναγνωριστούν από τους “σοφούς” του αθλήματος, αξίζει όσο ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Η Ελλάδα της προχειρότητας και του βλέποντας και κάνοντας, η χώρα της αγνωμοσύνης και της μικρής μνήμης, μπήκε στο χάρτη του παγκόσμιου μπάσκετ, από έναν Γκάλη. Όμως μας αξίζει στα αλήθεια ένας τόσο μεγάλος αθλητής;
Δεν τον θέλουν!
Οι ιθύνοντες της Ομοσπονδίας και οι πολιτικοί που έστειλαν συγχαρητήρια στο “θεό” Γκάλη, είναι οι ίδιοι που για πολλά χρόνια αρνούνταν να του δώσουν αυτό που άξιζε: το όνομα του στο γήπεδο ΟΑΚΑ. Από το 1995, όπως ομολόγησε ο Γιώργος Λιάνης, απέτρεπαν το αυτονόητο. Την ίδια ώρα σε εκδηλώσεις της ΕΟΚ, ξεχνούσαν να τον καλέσουν ή τον καλούσαν με καθυστέρηση.
Ο Γκάλης και η ομάδα του 1987, προσέφεραν στην Ελλάδα τη δυνατότητα να αναπτύξει ένα μαζικό άθλημα, του οποίου τους καρπούς γεύονται οι εκατοντάδες Έλληνες αθλητές που διακρίνονται στην Ευρώπη και ορισμένοι από αυτούς στο NBA. Μια χώρα 10 εκατ. καταφέρνει στους ευρωπαϊκούς διασυλλογικούς αγώνες να διακρίνεται, με τα σωματεία της να δαπανούν εκατομ. ευρώ προσφέροντας χαρά στους Έλληνες φιλάθλους και φυσικά πολλές διακρίσεις.
Για τα παραπάνω και χωρίς να αναφέρουμε το ήθος και τη μετριοφροσύνη του μεγάλου Έλληνα αθλητή, η Ελληνική Πολιτεία όφειλε να χτίσει πάνω στο Γκάλη και τους υπόλοιπους μεγάλους Έλληνες αθλητές το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού, προσφέροντας τους τα κατάλληλα εργαλεία προκειμένου να γίνουν οι ηγήτορες της νέας γενιάς.
Τι κάνουν οι άλλοι
Στη γη της φαιδράς πορτοκαλέας, όπου δεν έχουμε το προνόμιο να βγάζουμε κάθε μέρα Γκάλη, Γιαννάκη κλπ. η στρατηγική αξιοποίηση εκείνης της γενιάς για το καλό του ελληνικού μπάσκετ, του ελληνικού αθλητισμού και της χώρας συνολικά, απλά δεν έγινε ποτέ!
Την ίδια ώρα, στη Ρωσία, ο Αντρέι Κιριλένκο, ο ΑΚ-47, όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, ανέλαβε τη Ρωσική Ομοσπονδία, όταν η προηγούμενη διοίκηση είχε κατηγορηθεί για νοθεία στις εκλογές. Στην Ισπανία, ο ΝΒΑer Χόρχε Γκαρμπαχόσα, ανέλαβε τα ηνία της Ισπανικής Ομοσπονδίας, μετά από μια γεμάτη καριέρα σε τίτλους και διακρίσεις.
Η μπασκετική Λιθουανία με πρόεδρο το Σαμπόνις, η Σερβία με πρόεδρο τον Ντανίλοβιτς και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Τα χαρακτηριστικά αθλητών τέτοιου κύρους, δίνουν εχέγγυα επιτυχίας για τις ομοσπονδίες, αξιοπιστία και μεταδίδουν μηνύματα υγείας στο άθλημα. Άλλωστε, μια από τις καλύτερες διαφημίσεις για μια χώρα είναι και η αθλητική της δραστηριότητα. Από τον αθλητικό τουρισμό και τις επενδύσεις μέχρι την επίδραση που έχουν στο κόσμο προσωπικότητες που διέπρεψαν στα μαζικά αθλήματα, η παρουσία τους στις κατάλληλες θέσεις είναι ευλογία για ένα κράτος.
Ο Γκάλης, η ομάδα του 1987, η ομάδα του 2004 στο ποδόσφαιρο, ο Πύρρος Δήμας (που μετανάστευσε στις ΗΠΑ) και τόσοι άλλοι, είναι οι μεγάλες χαμένες ευκαιρίες της χώρας. Κι έρχονται κι άλλες. Ας μην τους χαραμίσουμε.
πηγές:
Ρωσία: Πρόεδρος της ομοσπονδίας μπάσκετ ο Κιριλένκο, Ναυτεμπορική 25/8/2015
Ο Σάσα Ντανίλοβιτς νέος πρόεδρος της σερβικής ομοσπονδίας μπάσκετ!, Πρώτο Θέμα 08/12/2016
Μπάσκετ: Οι πρόεδροι που έχουν ιδρώσει τη φανέλα, Axiaplus, 12/07/2016
Δημόσια αντιπαράθεση για Γκάλη και Βασιλακόπουλο, Efsyn.gr, 15/06/2017
