Ποιος είναι ο «έντιμος» συμβιβασμός;

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Συνήθης επωδός όλων όσοι πιέζουν για την άμεση επίλυση του χρονίου προβλήματος της ονομασίας των Σκοπίων είναι ότι πρέπει, επί τέλους, να βρεθεί ένας «έντιμος» συμβιβασμός. Όπου ως «έντιμο» συμβιβασμό εννοούν την εκ μέρους της Ελλάδας αποδοχή μιας σύνθετης ονομασίας, στην οποία θα περιλαμβάνεται και ο όρος «Μακεδονία».

Αναρωτιέμαι γιατί αυτή η λύση είναι «έντιμη», σε αντίθεση με εκείνη που υποστηρίζει την μη αναφορά του όρου «Μακεδονία» στην σύνθετη ονομασία, η οποία, προφανώς και εξ αντιδιαστολής, θεωρείται ανέντιμη. Με άλλα λόγια, γιατί είναι έντιμη μια ονομασία του τύπου «Άνω Μακεδονία» ή «Βόρεια Μακεδονία»   και δεν είναι έντιμη οποιαδήποτε ονομασία χωρίς τον όρο «Μακεδονία»; Ή, μήπως, την «εντιμότητα» την καθορίζουν αποκλειστικά και μόνον οι επιθυμίες των Σκοπιανών;

Η λογική του «έντιμου» συμβιβασμού, με το προαναφερόμενο περιεχόμενο, έχει διαμορφωθεί από εκείνους που χρόνια τώρα θεωρούν ότι το «Μακεδονικό» έπρεπε να έχει ήδη λυθεί, χωρίς τις υποτιθέμενες «εθνικιστικές εμμονές», που επιμένουν στην αποκλειστική ελληνικότητα του όρου «Μακεδονία» και συνακολούθως στην άρνηση της χρήσεώς του από τους Σκοπιανούς. Ο χαρακτηρισμός ως «εθνικιστικής» της άποψης ότι, η χρήση του όρου «Μακεδονία» ή οποιουδήποτε παράγωγού της, θα επιτρέψει την διαρκή καλλιέργεια και ανάπτυξη του αλυτρωτισμού των γειτόνων μας και την ιδιοποίηση της ιστορίας, της πολιτισμικής προσφοράς και των  συμβόλων του μακεδονικού ελληνισμού (όπως αποδεδειγμένα γίνεται από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και μέχρι σήμερα)  μόνον ως συνέπεια μιας ακατανόητα επιπόλαιης  διανοητικής διεργασίας μπορεί να ερμηνευθεί. Όταν, ακόμη και πρόσφατα, ο υποτιθέμενος μετριοπαθής πρωθυπουργός των Σκοπίων Ζάεφ, σε συνέντευξή του, εν όψει της έναρξης νέου γύρου διαπραγματεύσεων, αποκαλεί προκλητικά την χώρα του σκέτη «Μακεδονία» και, παράλληλα, μας κάνει την «γενναιόδωρη» παραχώρηση να μας «επιτρέπει» να εμφανιζόμαστε ΚΑΙ εμείς (δηλαδή μαζί με τους Σκοπιανούς…) ως κληρονόμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου (!), τότε είναι ηλίου φαεινότερο ότι, οι αληθείς προθέσεις των γειτόνων μας ουδόλως έχουν μεταβληθεί από εκείνες του αδιάλλακτου προκατόχου του Γκρούεφσκι…

Ομολογώ ότι, το πρόσφατο άρθρο του Νικολάου Μέρτζου στην «Εστία» («Ιερά Σύνοδος και Βαλκάνια», 13.01.2018), ενός Μακεδόνα με όλη τη σημασία της λέξεως και με βαθύτατη γνώση του προβλήματος, περιλαμβάνει σειρά πειστικών επιχειρημάτων υπέρ ενός «έντιμου» συμβιβασμού με τα Σκόπια. Όμως, παρ’ όλα αυτά, ας μου επιτραπεί να θυμηθώ την αποστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή:  «Το επιχείρημα ότι η Ελλάδα υπερβάλλει, διότι τα μικρά Σκόπια δεν αποτελούν απειλή για την Ελλάδα είναι αντιφατικό και επικίνδυνο, για να μην πούμε παράλογο. Αν τα Σκόπια δεν αποτελούν απειλή, αυτή την στιγμή, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και να εγγυηθεί ποιοι συνδυασμοί δυνάμεων θα προκύψουν στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον, στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Τα κράτη δεν ζουν μόνο με το σήμερα. Πρέπει να θυμούνται και το χθες για να μη το ξαναζήσουν αύριο».

Τελευταίο ερώτημα: Η ειλικρίνεια των δικών μας προθέσεων εξασφαλίζει, ως δια μαγείας και την ανύπαρκτη, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, ειλικρίνεια των Σκοπιανών;

Δημοσιεύθηκε στην «Εστία» 18.01.2018