Με το πιστόλι στον κρόταφο!

Γράφει ο Δημήτρης Γιάννος, Δικηγόρος

                                                                Aφιερωμένο στο Μνήμη του Μιχάλη μας

Βαρέθηκα κ σιχάθηκα την παλιανθρωπιά, τον κομπλεξισμό και τη σκατοψυχιά του Νεόελληνα. Σιχάθηκα την ζήλια και την απαξίωση…

Αυτός που φορά ένα καλό ρολόι, που κυκλοφορεί με ένα ακριβότερο αυτοκίνητο και που ζει μια σχετικά άνετη ζωή, ο επώνυμος, είναι δικηγόρος «λαμόγιο», μπλεγμένος σε μεγάλες και περίεργες υποθέσεις … ο άλλος ο πιο κοντινός στα στάνταρ μας, ο ανώνυμος, είναι δικηγοράκος «χασοδίκης»…

Κανείς πια δεν μας βλέπει ως επαγγελματίες – λειτουργούς, ως επιστήμονες που ζούμε τον δικό μας καθημερινό Γολγοθά για να βοηθάμε τον κόσμο, που φορτωνόμαστε τα προβλήματα των πελατών μας, που ψάχνουμε λύσεις στα δικά τους αδιέξοδα… Για τα δικά μας προβλήματα και αδιέξοδα ρώτησε κανείς; ενδιαφέρθηκε κάποιος;

Βαρέθηκα την πίεση και το άγχος του αποτελέσματος, κουράστηκα να περιμένω μέχρι την τελευταία στιγμή τα χαρτιά του δικαστηρίου που δεν μου φέρνει τόσο καιρό ο πελάτης, να δικαιολογώ την ασυνέπειά του στην αμοιβή μου, να ψάχνω τη λεπτομέρεια, αφού δεν έχω δικαίωμα στο λάθος, να στενοχωριέμαι με μια άδικη απόφαση, να αγανακτώ για τις εργατοώρες που χάνω άδικα στον δρόμο, στις ουρές των δικαστηρίων και των υπηρεσιών, να πονά το στομάχι μου από το άγχος και να κλείνουν τα μάτια μου από την κούραση, να μεταφέρω την ένταση της δουλειάς μου στην οικογένεια μου, να σταματώ το παιχνίδι με τα παιδιά μου γιατί πρέπει να απαντήσω στο επαγγελματικό τηλέφωνο, να ακυρώνω μια εκδρομή γιατί προτεραιότητα έχει το μεθαυριανό δικαστήριο, να ακυρώνω τα θέλω μου για τα πρέπει τους…

Έτσι ζω νεοέλληνα που δε λες ποτέ Ευχαριστώ, που για εσένα πάντα φταίει ο άλλος κ όχι εσύ, που δεν δικαιολογείς τίποτα, γιατί εσύ γεννήθηκες τέλειος και ξερόλας, που άλλα συμφωνείς και άλλα κάνεις, που απαξιώνεις την δουλειά μου, αφού στην επιτυχία δεν έκανα και κάτι σπουδαίο, ενώ στην αποτυχία με δείχνεις με το δάχτυλο, που μιλάς με μισόλογα και τρέφεσαι με συνωμοσίες και κουτσομπολιά, που δεν αισθάνθηκες την ανάγκη να με υπερασπιστείς ποτέ για να έρθεις κάποτε στη θέση μου!

Βαρέθηκα και εσένα και αυτούς που κρύβονται πίσω σου, την πολιτεία που με μίκρυνε μπροστά σου και τους ταγούς που έγιναν παρτάκηδες…
Βαρέθηκα να ζω με το πιστόλι στον κρόταφο … Δε θα το ανεχτώ στο κορμί μου!!!
Φτάνει πια!!!