Πάμε «Παραιτηθείτε»;

Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρος

Κάποτε στα τέλη δεκαετίας του περασμένου αιώνα εξαιτίας μιας τηλεοπτικής εκπομπής κυριαρχούσε το σύνθημα “πάμε πλατεία”; Ήταν το σύνθημα μιας άλλης εποχής όπου η χώρα ζούσε σε ρυθμούς ευμάρειας, άφθονου πλούτου και ανέσεων. Ήταν η εποχή που συνωστίζονταν όλοι για μια θέση σε περιώνυμα καφέ της πλατείας Κολωνακίου (da cappo κλπ). Ήταν η εποχή, που στο Κολωνάκι τα Cherokee έκαναν παρέλαση και η χώρα ζούσε στους ξέφρενους ρυθμούς του χρηματιστηρίου. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και εκ των υστέρων μάθαμε πως ζούσαμε με δανεικά. Μπήκαμε σε μια εποχή, όπου μετά την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ με την περιβόητη διακήρυξη του τότε πρωθυπουργού από το Καστελόριζο τα πράγματα άλλαξαν ξαφνικά. Η χώρα άρχισε να υπογράφει το ένα μνημόνιο μετά το άλλο και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της χώρας έπεσε ξαφνικά γυρίζοντας δεκαετίες πίσω.

Λόγω αυτής της ξαφνικής πτώσης του βιοτικού επιπέδου η κοινωνία δεν ήταν δυνατό να μην αντιδράσει, να μην εξεγερθεί και να μην εκδηλώσει την αγανάκτηση της. Από την ίδια την κοινωνία γεννήθηκαν τα πρώτα κινήματα αντίδρασης, που έδειχναν την πρόθεση της να διαμαρτυρηθεί ενάντια στους πολιτικούς και στην πολιτική που αυτοί εφάρμοζαν. Οι πολιτικοί δε μετά βίας κυκλοφορούσαν σε πολυσύχναστα μέρη ασυνόδευτοι. Κοιτίδα της διαμαρτυρίας και της αγανάκτησης των πολιτών η Αθήνα. Που αλλού πέρα από την ιστορική πλατεία Συντάγματος και μάλιστα μπροστά από το Κοινοβούλιο θα μπορούσαν να εκφράσουν την διαμαρτυρία τους στις πολιτικές, που υιοθετούσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις;

Έν αρχή λοιπόν ήταν το κίνημα των Αγανακτισμένων. Στη συνέχεια το ίδιο κίνημα μετονομάστηκε αρκετές φορές (πχ σε κίνημα Μένουμε Ευρώπη κλπ), αλλά ο σκοπός ο ίδιος. Να δείξει η κοινωνία την αντίδραση και συνάμα την αγανάκτηση της στις πολιτικές των μνημονίων και των «βίαιων» δημοσιονομικών προσαρμογών.

Πρόσφατα μάλιστα οργανώθηκε μέσω διαδικτύου από ιδιώτες και πάλι το κίνημα «Παραιτηθείτε», όπου συγκέντρωσε αρκετές χιλιάδες κόσμο στο Σύνταγμα. Είναι απορίας άξιον πως ένα κίνημα, που δεν οργανώνεται από κόμματα, που κανένα κόμμα δεν ταυτίζεται μαζί του, τουλάχιστον φανερά, συγκεντρώνει με αυθόρμητες πρωτοβουλίες κάποιων ιδιωτών μέσω διαδικτύου (μέσα κοινωνικής δικτύωσης κλπ) τόσες χιλιάδες κόσμο εντελώς πρόχειρα και ανοργάνωτα. Μήπως τα αυθόρμητα αυτά κινήματα είναι η αρχή του τέλους των κομμάτων; Μήπως όλα αυτά δείχνουν, ότι τα κινήματα αυτά, τα οποία είναι χωρίς αρχηγούς, εκφράζουν καλύτερα τον μέσο πολίτη;

Μήπως ήρθε η ώρα τα κόμματα να λάβουν σοβαρά υπόψη αυτά τα κινήματα και άμεσα να ταυτισθούν μαζί τους; Άλλωστε σε μία δημοκρατικά οργανωμένη πολιτεία τα κόμματα κυβερνούν! Όχι τα κινήματα Από την άλλη κανείς δεν μπορεί να παρεμποδίσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της συναθροίσεως των πολιτών.
Όπως και να έχει από τη στιγμή, που οι πολίτες, που συμμετέχουν σε αυτά, διαδηλώνουν ήρεμα και ειρηνικά δεν παρενοχλούν κανένα. Από κει και πέρα το πώς θα εξελιχθούν αυτά τα κινήματα, τα οποία ήδη μετρούν αρκετά χρόνια στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Οψόμεθα και ευελπιστούμε προς το καλύτερο πάντα, άσχετα αν αυτό δυστυχώς δεν έρχεται…