Όταν ο πρωθυπουργός κάνει κονσομασιόν στον όχλο
Ανάθεμα, αν ένας απ’ όσους σχολιάζουν την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για την “υπόθεση Ηριάννα”, έχουν ιδέα τι υπάρχει στη δικογραφία. Μόνο η απόφαση για την 13ετή κάθειρξη είναι εκατό σελίδες, ενώ η απόφαση που απέρριψε την αίτηση αναστολής δεν έχει ακόμη καθαρογραφεί. Βεβαίως, κατά την έκφραση του συρμού, “και οι δικαστικές αποφάσεις, κρίνονται”, πράγμα αυτονόητο γιατί σε δημοκρατία ζούμε (ακόμη) και κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε κανέναν να εκφράζει άποψη και για τη ζωή στον πλανήτη Πλούτωνα. Μόνο, που το κύρος τέτοιων κρίσεων είναι ανάλογο με το κύρος που έχει η άποψη του φραπεδόβιου για το σύστημα του Μουρίνιο στο ντέρμπι με τη Λίβερπουλ.
Εξαιρέτως, δεν επιτρέπεται να σχολιάζουν δικαστικές αποφάσεις οι νομικοί και οι πολιτικοί προϊστάμενοι της Δικαιοσύνης. Οι νομικοί, γιατί το να σχολιάζει ένας νομικός δικαστική απόφαση αγνοώντας την δικογραφία είναι σα να κάνει γιατρός τηλεφωνικώς διάγνωση για σκλήρυνση κατά πλάκας. Δεν μπορείς να τον πάρεις στα σοβαρά. Και οι πολιτικοί προϊστάμενοι της Δικαιοσύνης, όχι μόνο επειδή στις συνταγματικές δημοκρατίες ισχύει κάτι που ο Μοντεσκιέ είχε ονομάσει “διάκριση των εξουσιών”, αλλά και επειδή, ως εκ των καθηκόντων τους, οφείλουν να μην υπονομεύουν το κύρος του δικαστικού σώματος. Με άλλα λόγια, ο υπουργός Δικαιοσύνης είχε δύο λόγους για να μην αποδοκιμάσει την απόφαση του Εφετείου, έστω και λέγοντας ότι οι δικαστές είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη. Καλοσύνη του…
Όλα αυτά θα ήταν γραφικότητες, εάν δεν εντάσσονταν στο δηλητηριώδες σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να παρακάμψουν τη Δικαιοσύνη, η οποία υπερασπίζεται τη συνταγματική νομιμότητα, εμποδίζοντας την επικράτηση του καθεστώτος τους. Αυτό ακριβώς το σχέδιο, μετατρέπει τη γραφικότητα σε απειλή. Δομικό χαρακτηριστικό κάθε εθνολαϊκιστικού καθεστώτος είναι ένα ιδεολόγημα που αναπτύσσεται ως εξής: ο λαός είναι αθώος και θύμα εχθρών. Τον “αθώο λαό” εκπροσωπούν ο ηγέτης και το κόμμα του που μάχονται εναντίον των “εχθρών του λαού”. Όσοι δεν προσκυνούν τον ηγέτη και το κόμμα, δεν είναι απλώς αντίπαλοί τους, αλλά προδότες (“όχι και τόσο Έλληνες”, όπως είχε πει ο Τσίπρας για τους ψηφοφόρους του “Μένουμε Ευρώπη”). Και από τότε που έκανε την εμφάνισή του το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είχαμε υπερπαραγωγή φανταστικών εχθρών. Εχθρούς Εξωτερικού για κάθε ανάγκη: Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή Μέρκελ, Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ. Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο Λαγκάρντ, Αμερικάνοι, Ρέκλινγκ, ΟΟΣΑ. Κυριακές και αργίες Ολαντρέου, Βίζερ, Σταϊνμάγιερ. 24/7 Σόιμπλε, Τόμσεν, Βελκουλέσκου, Διεθνής των Τοκογλύφων. Και ταυτοχρόνως, εχθρούς Εσωτερικού για κάθε ιδεολογική διαστροφή. Οικονομική Ολιγαρχία, “Βαρώνοι” των ΜΜΕ, Σώματα Ασφαλείας, εσχάτως δε η Δικαιοσύνη, η οποία εμποδίζει την κυβέρνηση να κυβερνήσει υπέρ του “λαού”.
Στη μάχη κατά της Δικαιοσύνης μπήκαν σταδιακά όλα τα όπλα και στελέχη. Και αφού δεν έφεραν αποτέλεσμα οι διώξεις, οι εκβιασμοί, οι κυπατζίδικες υποκλοπές, η συνεργασία με τον δημοσιογραφικό βούρκο, η κλάψα της Γεροβασίλη, οι απειλές του Πολάκη, οι καταγγελίες του Παπαγγελόπουλου, ανέλαβε προσωπικά ο Τσίπρας. Μόνο, που η χώρα όπου ο πρωθυπουργός θεωρεί τη Δικαιοσύνη “θεσμικό εμπόδιο” και κάνει κονσομασιόν στον όχλο κατηγορώντας τους δικαστές ότι προστατεύουν τους εργοδότες και όχι τους εργαζόμενους (και, μάλιστα, με αφορμή απόφαση του Αρείου Πάγου που ακολούθησε πάγια νομολογία δεκαετιών και που ξετρύπωσε ο κομματικός Τύπος μόνο για προπαγάνδα -πού να σου εξηγώ…), είναι χώρα στο όριο της συνταγματικής εκτροπής. Όποιος το αντιλαμβάνεται, το αντιλαμβάνεται. Οι υπόλοιποι, ας συνεχίσουν τα μπάνια τους.
Βοϊτσίδης Μάκης
ΠΗΓΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
