Οι κακοί και ψεύτικοι ηγέτες δεν επανεκλέγονται
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού
Φαντάζομαι τον Τσίπρα, Ιούλιο μήνα, να περιδιαβαίνει τα νησιά, Αιγαίου και Ιονίου Πελάγους. «14 Ιουλίου! Δεν αποτελεί Εθνική Εορτή της Γαλλίας;», σκέφτεται τινάζοντας την στάχτη από το πούρο του. Αυτά τα σύμβολα τα θυμάται καλά… Στις 14 Ιουλίου 1789, με την πτώση της Βαστίλης, ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση. Τι κι αν ο εκφραστής της Επανάστασης ήταν η ανερχόμενη αστική τάξη, η οποία συμπεριελάμβανε εμπόρους, τραπεζίτες, υπαλλήλους και βιομηχάνους επιχειρηματίες. Η αιχμή του δόρατος στη Γαλλική Επανάσταση ήταν εύποροι δικηγόροι, όχι πεινασμένοι αγρότες.
«Θα κάνουμε σύνθημα μας το “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη”». «Εντάξει, θα το πειράξουμε λίγο να αφορά το προλεταριάτο, ανεξάρτητα αν ήταν αστοί αυτοί που την κάνανε. Μαζί με την Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη θα βάλουμε και Δημοκρατία, Αλληλεγγύη και Δικαιοσύνη. Είναι πιο πιασάρικο έτσι. Θα του κοτσάρουμε και ένα άστρο να παραπέμπει στη σοβιετία και στον Ερνέστο – τζάμπα το δώσαμε στο παιδί το όνομα; -, και να… την κάναμε την ανανέωση!».
Μην αμφιβάλετε τόσο ότι κάπως έτσι θα προέκυψε το νέο σήμα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και ότι ο ίδιος ήταν ο εμπνευστής του, όπως άλλωστε και για ότι άλλο γίνεται μέσα το κόμμα. Μην ξεχνάτε ότι η σκληροπυρηνική μαοϊκή φράξια, λεγόταν «ο,τιθελιστές» – που στην ερώτηση «Τι να κάνουμε;» απαντούσαν «Ό,τι θα ήθελε ο Μάο». Το ίδιο συμβαίνει και με τον Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι όπως το βλέπω εγώ, το πρόβλημα με τον Τσίπρα είναι τριπλό. Καταρχήν είναι βιολογικό. Τη στιγμή που όλες οι αναφερόμενες μεταφυσικές έννοιες – Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη, Δημοκρατία, Αλληλεγγύη και Δικαιοσύνη – έχουν θεσμοθετηθεί και θεμελιωθεί τόσο σε όλον τον δυτικό κόσμο όσο και στην χώρα μας, θεωρεί, αυτός που επί καθεστώτος του καταπατήθηκαν, ότι πρέπει να τις κάνει σημαία. Γιατί βιολογικό λοιπόν; Γιατί εκείνοι που έχουν μια χαρούμενη βιοχημεία στο γενετικό τους κώδικα γνωρίζοντας τα ανωτέρω είναι το ίδιο χαρούμενοι μετά το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ όσο και πριν. Εκείνοι με μελαγχολική βιοχημεία, όπως ο Τσίπρας, τι κι αν όλες αυτές οι μεταφυσικές έννοιες έχουν θεσμοθετηθεί και θεμελιωθεί, συνεχίζουν να παραπονιούνται όπως και πριν.
Είναι όμως και κοινωνιολογικό. Οι κοινωνίες που δεν καταφέρνουν να προσαρμοστούν στις προκλήσεις καταρρέουν. Για παράδειγμα, ο Λένιν και μετά το μαυσωλείο του στη Μόσχα ήταν κάποτε το εστιακό σημείο του παγκόσμιου κομμουνισμού, που δόξαζε τον άνθρωπο και η πολιτική του οποίου θα κατακτούσε τον κόσμο – ανεξάρτητα αν ο Μαρξ αποτυχημένα είχε προβλέψει αρχικά τον αστικό δυτικό και όχι τη φεουδαρχική Ρωσία. Μετά όμως την κατάρρευση του κομμουνισμού, το μαυσωλείο είναι απλώς μια παγίδα για τους συννεφοπετούμενους αριστερούς τουρίστες και νοσταλγούς του καθεστώτος. Στον Τσίπρα δεν αρκεί όμως αυτό. Το απέδειξε άλλωστε και κατά τη διάρκεια του δικού του καθεστώτος. Να υποθέσω ότι αν δεν δει την ελληνική κοινωνία να καταρρέει και αυτή, μάλλον δε θα πειστεί.
Τέλος είναι και ψυχολογικό. Αν ζητάμε από τον κόσμο να τον εντάξουμε στην δημοκρατία. δε θα πρέπει να του προκαλούμε φόβο. Για ποιο λόγο να τους δειλιάζουμε; Δεν πρέπει να προκαλούμε το κακό, για να κάνουμε το καλό. Δεν πρέπει ν’ ανατρέπουμε κυβερνήσεις, να στήνουμε κατασκευασμένα πολιτικά δικαστήρια, να σπιλώνουμε οικογένειες και υπολείψεις και να ελέγχουμε τους αρμούς της εξουσίας – καρμανιόλες θα μου πείτε στήνανε στη Γαλλική Επανάσταση. Στην δημοκρατική, τεχνολογική και επιστημονική εποχή που διανύουμε επανάσταση σημαίνει ομόνοια, καινοτομία, επιχειρηματικότητα και όχι φρίκη. Οι ανθρωπιστικές ιδέες δεν εξυπηρετούνται σωστά από εκδικητικούς ανθρώπους.
Η Ελευθερία, η Ισότητα, η Αδελφοσύνη, η Αλληλεγγύη, η Δικαιοσύνη και κυρίως η Δημοκρατία δεν χρειάζονται επικίνδυνους λαϊκιστές να τους θυμίζουν την διαχρονικότητα και αξία τους. Καταρχήν, τα επιτυχημένα αστικά κράτη του παρόντος έχουν πρόσβαση σε πόρους που δεν είχε καμία προηγούμενη κοινωνία. Είμαστε απείρως πλουσιότεροι, πιο μορφωμένοι, πιο ενημερωμένοι, πιο υγιείς και μακροβιότεροι. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε περίπλοκα δίκτυα επικοινωνίας. Επινοούμε καινούρια πράγματα με αξιοθαύμαστους ρυθμούς. Με τον τρόπο αλλά και το πρόσωπο που προβάλλονται, οι διαχρονικές αυτές έννοιες, χάνουν τόσο το περιεχόμενο όσο και αξία τους.
Επιπλέον, η σύγχρονη δημοκρατία είναι εγγενώς προσαρμοστική. Οι δημοκρατίες μπορούν να αποφεύγουν τα χειρότερα διότι απαιτούν διαρκώς κάτι καλύτερο απ’ ότι έχουν. Για παράδειγμα όταν ο Έλληνας πολίτης κατάλαβε ότι ο Τσίπρας πάει να στήσει καθεστώς δεν τον ακολούθησε μέχρι το πικρό τέλος, αλλά έκανε στροφή. Η πολιτική της εγκράτειας έχει αποδειχτεί αποτελεσματική στο να επανορθώνει τα σοβαρά σφάλματα κρίσης των πολιτικών.
Η Ελευθερία, η Ισότητα, η Αδελφοσύνη, η Αλληλεγγύη, η Δικαιοσύνη και κυρίως η Δημοκρατία επέζησαν της Μεγάλης Ύφεσης. Γνώρισαν τον φασισμό, άφησαν πίσω τους τον κομμουνισμό. Παραχώρησαν δικαίωμα ψήφου σε όλους σχεδόν τους πολίτες. Η βία ατόνησε. Η ευημερία εξαπλώθηκε. Ανταποκρίθηκαν, όμως, και στην πρόκληση της πρόσφατης οικονομικής κρίσης. Δημιούργησαν αντιστάσεις στην τρέχουσα υγειονομική. Οι δημοκρατίες ανταποκρίθηκαν και συνεχίζουν να ανταποκρίνονται στις απειλές και τις αδικίες. Αργά και βασανιστικά το σύστημα αυτοδιορθώνεται. Ανεξάρτητα αν ο Τσίπρας δεν θέλει να το πιστέψει αυτό, οι κακοί και ψεύτικοι ηγέτες δεν επανεκλέγονται. Τους αντικαθιστούν καλύτεροι ηγέτες, αληθινοί.
