Ο πόνος της Μποφίλιου

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Η ευαίσθητη αοιδός πονάει….Από τον καναπέ της είδε το «αγόρι που το χτυπούσε η μπατσαρία»… Αλλά δεν είδε «την μπατσαρία» που παρ’ ολίγο να δολοφονήσουν οι ανώμαλοι ομόφρονές της…

Όπως δεν μπόρεσε να δει τους μανιακούς δολοφόνους της Marfin, που, το ίδιο βράδυ που πυρπόλησαν τα αθώα θύματά τους, μπορεί και να διασκέδαζαν με τα τραγούδια της Μποφίλιου, ευτυχείς για την λεβεντιά τους και για το αριστερό τους φρόνημα… Και πονάει πολύ γιατί δεν χρειάστηκε να πονέσει για τον Θάνο Αξαρλιάν και τα άλλα αθώα θύματα της 17Νοέμβρη…

Διότι η Μποφίλιου έχει μια μοναδική «ικανότητα»: Να διαλέγει τον πόνο της, όπως διαλέγει τα τραγούδια της… Να εκδηλώνει την ανθρωπιά της μόνον στους «δικούς της», να  διαλέγει τα «θύματα» που υπερασπίζεται, και να σκορπά το μίσος της στην «μπατσαρία»…

Γνωρίζει βέβαια ότι, αν βρισκόταν σε κάποιον από τους «παραδείσους» που ονειρεύεται και τολμούσε να στραβοκοιτάξει την «μπατσαρία», θα κατέληγε να τραγουδά στους πάγους της Σιβηρίας… Αν βέβαια προλάβαινε να φθάσει ως εκεί…. Εδώ στην Ελλάδα, μπορεί, ακόμη, να βρίζει και να λοιδορεί την «μπατσαρία», διότι το αστικό καθεστώς, που μισεί με όλη την διαστροφή του πονεμένου μυαλού της, της διασφαλίζει αυτό το δικαίωμα:  να κάνει επιλογή αίματος και να επιδοκιμάζει τα σταλινοφασιστικά τάγματα εφόδου της αριστεράς, που είναι οι φίλοι της, οι «σύντροφοί» της, οι «συναγωνιστές» της, χωρίς τον φόβο να υποστεί συνέπειες… Και να υψώνει  μαζί τους  την γροθιά του μίσους,  «τραγουδώντας» για το αίμα των άλλων…

Γι’ αυτό και νομίζει ότι κάποτε θα «νικήσει»… Περαστικά της! Μέχρι τότε ας συνεχίσει να διασκεδάζει τον «λαό», έστω και πονώντας και να βρίζει την «μπατσαρία» με τον επικό λυρισμό της «αγωνιστικής» φωνής της… Τα «πονεμένα αγόρια» της αριστερά την χρειάζονται…