Μπενο-βγαίνω!
Γράφει ο Αγκιτάτορας
Ένας μίνι ανασχηματισμός και η αξιοποίηση ενός ακόμη στελέχους. εκτός του στενού κομματικού μηχανισμού, αρκούσαν για ν’ ανοίξει πάλι η συζήτηση για το αν και που μπαίνουν όρια για το ποιοι και με ποια κριτήρια επιλέγονται για θέσεις κυβερνητικής ευθύνης.
Δεν μας ενόχλησε η αναπληρώτρια εκπρόσωπος τύπου που… ως δημοσιογράφος θεωρούμε λογικό να κάνει προσωπικές υβριστικές επιθέσεις, κι όχι πολιτικά tweets, για τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Θα μας ενοχλήσουν τα επιθετικά μεν, πιο ακραιφνώς πολιτικά δε, σχόλια του νέου κυβερνητικού εκπροσώπου; Δύο άτομα εκφράζουν το δημόσιο λόγο της κυβέρνησης, η μία προερχόμενη από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, ο άλλος γραμματέας του ΔΗΣΥ. Όλα καλά!
Ούτε ο Σταύρος Μπένος, ως προσωπικότητα είναι το πρόβλημα. Δικαίωμα του πρωθυπουργού να επιλέγει όσους θεωρεί ικανότερους να φέρουν σε πέρας μια συγκεκριμένη δουλειά. Και το βιογραφικό του Μπένου, είναι εχέγγυο. αν όχι επιτυχίας, τουλάχιστον φιλότιμης προσπάθειας και προσήλωσης στο στόχο.
Ποιο είναι λοιπόν το θέμα που εγείρει αντιδράσεις; Αν εξαιρέσουμε όσους μονίμως φωνασκούν, με σχεδόν μοναδικό σκοπό, την έκφραση της απογοήτευσης για τη μη δική τους αξιοποίηση, για όλους τους υπόλοιπους δυο είναι τα πραγματικά ζητούμενα.
Αν μια παράταξη με διαχρονική ελάχιστη εκλογική βάση γύρω στο 30%, έχει διαρκώς ανάγκη όλα αυτά τα “εκσυγχρονιστικά” στελέχη. Τόση λειψανδρία, τόση ανικανότητα σε όσους αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής φιλελεύθερης κεντροδεξιάς; Ακόμη κι αν έχει βάση το επιχείρημα του εκλογικού ανοίγματος η “υπερεκμετάλλευση” του σημιτικού ανθρώπινου δυναμικού, θέτει μια ανισορροπία στην… ποσόστωση, όταν, τα exit poll καταδεικνύουν, ότι δεν συνεισέφεραν πάνω από 5% στην εκλογική νίκη.
Αντίστοιχο ήταν και το ποσοστό των δεξιότερα της ΝΔ που επέστρεψε στη στέγη του, αλλά ευτυχώς δεν γέμισε η κυβέρνηση με… καμένους και… ψεκασμένους!
Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με τη διαφορά ύφους ανάμεσα σε στελέχη άλλων κομμάτων που ενίοτε ήρθαν στη ΝΔ και αρκετών από τους εσχάτως συγκυβερνούντες. Εκείνοι, έδειξαν εξαρχής να συνειδητοποιούν ότι αν θέλουν να υπηρετήσουν μια νέα παράταξη θα πρέπει να αποδεχτούν τις βασικές αξίες της και να προσθέσουν. όπου είναι δυνατόν, τη δική τους πινελιά.
Αρκετοί από τους σημερινούς συνεργαζόμενους, έρχονται με μια οσμή ανυπέρβλητης ικανότητας, “διαφωτισμένης” εκσυγχρονιστικής αλήθειας την οποία έρχονται να επιβάλλουν ως θέσφατο, από τα εθνικά έως τα κοινωνικά ζητήματα. Η κοινωνία, βέβαια, τους έφερε στο 5% για αυτές τους τις επιλογές, αλλά ποιος νοιάζεται. Αυτοί ξέρουν καλύτερα!
