Κλειστές παιδικές χαρές επ’ αόριστον
Της Λευκοθέας Μαρίας Γκολγκάκη
Στις 6 Νοεμβρίου 2024, με εντολή του Υπουργείου Εσωτερικών, ανεστάλη η λειτουργία των παιδικών χαρών του Δήμου Νίκαιας ΑΓ.Ι.Ρέντη, ύστερα από έγγραφο που παρέλαβε η δημοτική αρχή. Συγκεκριμένα: «Mε απόφαση του Γ.Γ. του Υπουργείου Εσωτερικών 72900/25-10-2024 ανακαλούνται τα σήματα των παιδικών χαρών των Ο.Τ.Α. που ως φορέα διαπίστευσης είχαν εταιρεία που της ανακλήθηκε η άδεια. Οι παιδικές χαρές θα παραμείνουν κλειστές προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφάλεια των παιδιών και μέχρι να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες διαδικασίες νέων πιστοποιήσεων από διαπιστευμένους και αξιόπιστους φορείς.»
Σημειωτέον πως ο Δήμος Νικαίας δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση, καθώς και σε άλλες περιοχές της χώρας πάρθηκαν παρόμοια μέτρα.
Ισχύει πως το κίνητρο είναι ουσιώδες αφού το προηγούμενο διάστημα σημειώθηκαν ατυχήματα σε παιδικές χαρές σε Αθήνα και επαρχία, με θύματα μικρά παιδιά γεγονός που προκαλεί ανησυχία, καθώς αναδεικνύονται ερωτήματα όχι μόνο για την καταλληλότητα και την ασφάλεια των συγκεκριμένων χώρων αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο δίνονται οι άδειες σε συγκεκριμένες εταιρείες. Διατηρούμε την καλή πίστη πως η αρχή η οποία διέπει την αργόσυρτη και δαιδαλώδη διαδικασία ανάθεσης έργου αδειοδοτήσεων δε στηρίζεται σε ένα σύστημα ευνοιοκρατίας.
Ωστόσο, πριν από λίγες μέρες, και με την στήριξη του δήμου μας, σύσσωμοι αρκετοί γονείς της Νίκαιας δηλώσαμε τη δυσαρέσκειά μας στο Υπουργείο Εσωτερικών με σχετικό έγγραφο που έφερε πάνω την υπογραφή 400 γονέων καθώς και τη σφραγίδα Γονέων και Κηδεμόνων δημοτικών σχολείων της περιοχής, ζητώντας να γίνουν άμεσα οι ενέργειες πιστοποίησης και ελέγχου καταλληλότητας για την επαναλειτουργία τους και ειδικότερα της Παιδικής Χαράς «Ειρήνη» (Πολυχώρος Μ. Λοΐζος), Νίκαια, ΑΓ.Ι.Ρέντη, η οποία φιλοξενεί καθημερινά ένα πολύ μεγάλο αριθμό παιδιών όλων των ηλικιών.
Δεν είναι δυνατόν να κλείνουν ταυτόχρονα όλες οι παιδικές χαρές της περιοχής και, μάλιστα, απ’ αόριστον, σε έναν δήμο τόσης μεγάλης έκτασης με πολλούς από τους δημότες να μην έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν εναλλακτικές μορφές απασχόλησης στα παιδιά τους. Οι παιδικές χαρές προσφέρουν την ελευθερία επιλογής στο πως αυτά θέλουν να παίξουν και η απώλεια ελεύθερου παιχνιδιού μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ανάπτυξη τους. Σαφώς και θα πρέπει να ολοκληρωθεί η εκ νέου πιστοποίηση και αξιολόγηση των παιδικών χαρών. Αυτό που γεννάει ανησυχία, όμως, είναι το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα γίνει όλο αυτό. Ουσιαστικά, καλούμαστε ως γονείς να τα κρατήσουμε κεκλεισμένων των θυρών έως ότου…
Ενώ η ανάγκη για χώρους παιχνιδιού είναι συνειδητά και εμπειρικά πιο επιτακτική από ποτέ.
Δυστυχώς, στη χώρα που κινείται ανάμεσα στο «ποτέ» και στο «επ’ αόριστον» -ειλικρινά δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο- δεν μπορείς να έχεις τη βεβαιότητα ως πολίτης πως τα πράγματα θα κινηθούν με έναν ρυθμό τέτοιο ώστε για παράδειγμα να δύνασαι να πεις στο παιδί σου: «Σε ένα μήνα θα μπορείς να παίξεις μπάλα, να κάνεις ποδήλατο, να δεις τους φίλους σου». Στην Ελλάδα, οι σαφείς απαντήσεις απουσιάζουν. Περισσότερο καλούμαστε να προσαρμοστούμε σε ένα κοινότυπο «θα δούμε», ένα παγιωμένο «θα…» που εκτείνεται στο άπειρο. Μέσα σε όλη την ανίατη αβεβαιότητα, αυτό το άπειρο σε εξαντλεί διότι σε εγκλωβίζει σε μιαν αναμονή, με το αίσθημα ματαίωσης να κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας.
Τα παιδιά σε αυτή τη χώρα είναι τα λιγότερο ευνοημένα σε ένα σύστημα οργανωτικά αδύναμο που τα θέλει απλώς να συντηρούνται και όχι να εξελίσσονται. Χαμένα στη δύνη παραπλανητικών υποσχέσεων και φενακισμένου βίου, θύματα μιας φθίνουσας ανάγκης ευκαιριών συμμετοχής στην εκπλήρωση των δικαιωμάτων τους, μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον ταυτόσημο με την υποχρέωση και μόνο που τα καλεί να αυτοκαταργηθούν. Και μάλιστα με ταχύ ρυθμό, δυσανάλογου της εξαντλητικά βραδύπορης πορείας που ιδανικά θα έπρεπε να θέτει στέρεες βάσεις για ποιότητα ζωής.
Παραμένει αυτονόητο πως μία από τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, είναι να έχεις την πεποίθηση, ως πολίτης πως θα ακουστείς, και όχι να θαφτεί η φωνή σου, ολότελα ίσως πλέον χαμένη, σε ένα συρτάρι γραφειοκρατικής χαρτούρας. Εκτός, εάν η λέξη δημοκρατία χρησιμοποιείται κατ’ ευφημισμό. Το Υπουργείο ζητά την κατανόησή μας. Λυπούμαστε μα θεωρούμε πως στερούμαστε του πλαισίου θεσμικής δυνατότητας τη στιγμή που παύσαμε ακούσια να μετέχουμε στο γίγνεσθαι της κοινωνικής πραγματικότητας αφού οι ανεπαρκείς αποφάσεις που παίρνονται σε αυτή τη χώρα, μας φέρνουν πάντα προ τετελεσμένων γεγονότων.
