Και τώρα, τι; (ΙΙ)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Πριν δυο εβδομάδες γράφοντας το πρώτο μέρος του άρθρου “Και τώρα, τι;” αναφέρθηκα εκτεταμένα στα οικονομικά δεδομένα, τονίζοντας, για μια ακόμη φορά, τον σημαντικό ρόλο που θα παίξει, για τις οικονομικές εξελίξεις, η εξέλιξη του πληθωρισμού, σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.

Χρειάστηκαν λίγες μέρες για την πλήρη επιβεβαίωση, όχι τόσο επειδή οι τιμές παίρνουν την ανηφόρα, κυρίως λόγω του ενεργειακού κόστους και του κόστους παραγωγής από την ανατίμηση εισαγόμενων πρώτων υλών, απαιτώντας τη λήψη μέτρων στήριξης του εισοδήματος των ασθενέστερων, αλλά κυρίως γιατί η εκτίναξη του δομικού πληθωρισμού στην Ε.Ε., φέρνει όλο και πιο κοντά την ώρα της μείωσης της ποσοτικής χαλάρωσης με τις αρνητικές συνέπειες στο κόστος δανεισμού της Ελλάδας που έχουμε εξηγήσει πολλές φορές.

Όμως ποια είναι η μεγάλη γεωπολιτική εικόνα, που φυσικά δεν είναι ανεξάρτητη των οικονομικών συνθηκών; Ο πλανήτης ασχολείται με την απόσυρση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν και την επάνοδο των Ταλιμπάν. Στην Ελλάδα ανησυχούμε, εύλογα, για τα πιθανά νέα μεταναστευτικά κύματα, τη νέα εργαλειοποίηση τους από την Τουρκία και τη συνέχιση των προκλήσεων. Άλλωστε όσο πλησιάζουν οι επόμενες εκλογές κι ο Ερντογάν επενδύει στην ανάδειξη του ως τον ισλαμιστή Κεμάλ, ως τον θεμελιωτή του νέου επεκτατικού δογματος, όλο και θα σκληραίνει η στάση του.

Οι ΗΠΑ κατανοώντας ότι δεν αντέχουν, οικονομικά και διπλωματικά, μια διαρκή σύγκρουση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, περιορίζουν γενικότερα την παρουσία τους σε αυτές τις περιοχές. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν της κόστισαν ακριβά, σε όλα τα επίπεδα, για να αποδειχθεί πως η θέληση για ελευθερία και δημοκρατία είναι ασθενέστερη της βούλησης των Ταλιμπάν να ανακτήσουν την εξουσία.

Ο Δυτικός κόσμος απογοητεύτηκε από τη στάση της, όχι επειδή ανέμεναν οι ΗΠΑ να επιβάλλουν τις δικές μας αξίες σε έναν κόσμο που δεν επιθυμεί να τις ασπαστεί αλλά κυρίως γιατί ενέσκηψε ξανά ο φόβος της αναζωπύρωσης (δεν σταμάτησε και ποτέ) του αντιδυτικού μίσους και των τρομοκρατικών επιθέσεων.

Και δεν έχουν άδικο. Οι ΗΠΑ μπορεί να θεωρούν ότι θα βρουν ένα ελάχιστο κώδικα επικοινωνίας με το νέο αφγανικό καθεστώς, ώστε η τρομοκρατία να μη βρει πρόσφορο έδαφος εκεί. Αυτό που ίσως δεν υπολογίζει είναι το φαινόμενο της χιονοστιβάδας.

Η επικράτηση των ακραίων αντιλήψεων, δεν χαλιναγογείται, ούτε περιορίζεται η διασπορά τους. Σίγουρα, θα βρεθούν κι άλλοι μιμητές. Σίγουρα, θα αποτελέσει το έναυσμα για ανάδειξη των αντιθέσεων με τη δυτική ηθική και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σίγουρα, θα γίνει το φιτίλι για νέες “εκρήξεις”, από εκείνες που ποτίζουν το δέντρο του φονταμενταλισμού.

Κι αν όλη αυτή η αναταραχή προωθήσει εκατομμύρια μεταναστών προς δυσμάς, ποιος αποκλείει ανάμεσα σε όσους θα ψάχνουν τη λυτρωτική φυγή προς την ελευθερία, να παρεισφρήσουν νέοι οργανωμένοι τρομοκρατικοί πυρήνες, αυξάνοντας εκθετικά τα περιστατικά βίας;

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η Ελλάδα οφείλει να παρακολουθεί στενά τις κινήσεις του Ερντογάν, να μην προσβλέπει σε πρόσκαιρες “καταπαύσεις πυρός”, να δομεί και να συντηρεί ουσιαστικές συμμαχίες και να μην παρεκκλίνει των εθνικών κεκτημένων, όπως εμμέσως δείχνει η επαναλαμβανόμενη καθυστέρηση στην έναρξη των εξορύξεων υδρογονανθράκων, εσχάτως με αίολες… περιβαλλοντικές δικαιολογίες