Και Harrods, και φορολογικοί παράδεισοι
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Ζούμε σε μια χώρα που περάσαμε από την οικονομική στενωπό μιας δεκαετούς κρίσης λόγω της διαχρονικής ανικανότητας να τιθασεύσουμε τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τον υπερτροφικό κι αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, αλλά και να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για έναν μη κρατικοδίαιτο, εξωστρεφή ιδιωτικό τομέα. Όμως ακόμη και σήμερα, μια μερίδα πολιτικών και πολιτών, επιμένει να αντικρίζει την πραγματικότητα με θολά ιδεολογικά γυαλιά.
Ενοχλήθηκαν, σου λέει, ορισμένοι επειδή ο Τσιτσιπάς αναφέρθηκε στην ανάγκη να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα, ένα πολυκατάστημα Harrods. Ενοχλήθηκαν, σου λέει, ορισμένοι επειδή η κυβέρνηση αναζητεί ελκυστικές φορολογικές παρεμβάσεις για να προσελκύσει νέους επενδυτές.
Μάλλον δεν χρειαζόμαστε, ούτε πολυκαταστήματα, ούτε νέους επενδυτές. Τι να τους κάνουμε; Θα αναλάβει τη διοίκηση μια συγκεντρωτική “λαϊκή” κυβέρνηση, θα κατανείμει τους πενιχρούς εγχώριους πόρους με βάση το αλάνθαστο και απολύτως δίκαιο κομματικό κριτήριο.
Ό,τι κάναμε με επιτυχία επί δεκαετίες. Μοιράζαμε ευμάρεια με δανεικά που δεν μπορούσαν από αποπληρωθούν από μια οικονομία που υποαπέδιδε, υποθηκεύοντας το μέλλον και ταυτόχρονα χτίζαμε επιλεκτικές ιδιωτικές “αυτοκρατορίες” μέσα από τα δημόσια έργα και τις προμήθειες.
Ποιος νοιάζονταν για φορολογικά κίνητρα; Ποιος επιθυμούσε την πραγματική ανάπτυξη;
Πώς τόλμησε, ο Τσιτιπάς, να εκφράσει εν μέσω πανδημίας και οικονομικής δυσπραγίας την επιθυμία να δει και στην πατρίδα του ένα κορυφαίο πολυκατάστημα που θα λειτουργούσε μέχρι κι ως τουριστικός προορισμός; Αντιβαίνει την ταξική μας συνείδηση, μια τέτοια δήλωση. Λες και ο σεβασμός στον δοκιμαζόμενο λαό ή η κυβερνητική προστασία στους πληττόμενους, αντίκεινται στην είσοδο στην αγορά νέων ισχυρών επιχειρηματικών “παικτών”.
Πώς τολμά η κυβέρνηση να προσβλέπει σε ενεργοποίηση νέων, και συχνά καινοτόμων, επιχειρηματικών σχεδίων; Γιατί να δώσουμε επιπλέον κίνητρα, σε ανθρώπους που δεν θα τοποθετούσαν τα κεφάλαια τους ποτέ στην Ελλάδα, ώστε να τους “τραβήξουμε” από άμεσους ανταγωνιστές μας στην ευρύτερη περιοχή; Γιατί να επιδιώξουμε να γίνουμε φορολογικός παράδεισος;
Μας αρκεί να είμαστε μια φορολογική κόλαση για τους πολλούς, ώστε να τρέφονται οι λίγοι. Μας αρκεί να μιλάμε για εργασιακά δικαιώματα και υψηλούς μισθούς δίχως να υπάρχουν δουλειές και χρήματα για να τις πληρώσουν. Μας αρκεί να δαιμονοποιούμε το “κεφάλαιο” αλλά ταυτόχρονα να θέλουμε να το απομυζούμε φορολογικά, λες και μπορούμε να το φυλακίσουμε εντός των συνόρων.
Το έχουμε πει πολλές φορές αλλά παραμένει αναντίρρητη αλήθεια. Ελάχιστα διδαχθήκαμε από την κρίση. Κρυφτήκαμε πίσω από δικαιολογίες, συνωμοσιολογίες και ιδεολογικούς φερετζέδες και περιμένουμε με τα ίδια λάθη να καταλήξουμε σε διαφορετικό αποτέλεσμα. Δεν έχουμε, όμως, απομακρυνθεί πολύ από τον γκρεμό. Ένα στραβοπάτημα είναι αρκετό για να βρεθούμε και πάλι μετέωροι στο απόλυτο κενό.