“Ήταν ένα κωλοτραίνο…”
Της Νατάσας Παπουτσή*
Είναι Τρίτη σήμερα, ώρα 16:30 περίπου. Απ’ αυτές τις αγαπημένες ώρες, τις ήσυχες. Καφές, τσιγάρο και η μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Να μυρίζει άνοιξη και το μυαλό να γυρίζει μέρες τώρα σ’ αυτό που συνέβη…
Είπα να μη γράψω, ίσως είναι καλύτερα να το βουλώσω, σκεφτόμουν και το παζάρευα. Αλλά δεν άντεξα. Δεν άντεχε το μυαλό, το σώμα, η ψυχή.
Σειρά από φωτογραφίες, νέα παιδιά, πανέμορφα, όλα γεμάτα ζωντάνια και όνειρα για το αύριο. Απ’ τους πιο άρτιους και πετυχημένους ‘’ποιοτικούς ελέγχους’’… Ένα κι ένα, λουλούδια, τα καλύτερα. Σαν ένα χέρι αόρατο που έκοψε τα πιο όμορφα μπουμπούκια για να γεμίσει τα βάζα εκεί πάνω, στα σύννεφα. Στο ‘’κάπου αλλού’’, αυτό που δεν έχει γυρισμό, που δεν ξέρουμε πως είναι. Το μόνο που ξέρουμε είναι το οριστικό και το αδιόρθωτο. Το μη αναστρέψιμο, το ‘’επέκεινα’’ που ελπίζουμε ότι είναι καλύτερο απ’ το εδώ και το τώρα.
Το εδώ και τώρα όμως το ξέρουμε, το ξέρω: απώλεια, πόνος αφύσικος. Τα παιδιά θάβουν τους γονείς, το αντίθετο είναι αφύσικο, ανώμαλο! Δεν υπάρχουν λέξεις για τη ‘’γονική ορφάνια’’!!
Και μετά μια ανάρτηση: κρίμα για ένα κωλοτραίνο να χάσουμε τις εκλογές!!!
Στην ίδια πρόταση με το ΗΤΑΝ, δεν το χωράει ο νους μου, σ’ αυτό το κωλοτραίνο ταξίδευαν άνθρωποι. ΗΤΑΝ, δεν είναι πια, δεν θα είναι ποτέ ξανά μαζί μας…
Δεν το χωράει ο νους μου, η ψυχή μου ουρλιάζει! Δεν άντεξα και γράφω λοιπόν.
Ήταν ένα κωλοτραίνο… Κρίμα να χαθεί μια “καρέκλα” για 57 που ΗΤΑΝ στο κωλοτραίνο, έλεγε ο απογοητευμένος και έξαλλος μαζί ‘’μουτζαχεντίν’’ ψηφοφόρος!
Εξάλλου είπαμε, οι 57 είναι σαν την γυναίκα του πρωτομάστορα, έτσι χτίζονται τα γεφύρια και τα σύγχρονα σιδηροδρομικά δίκτυα… Και θυμήθηκα και τον κύριο Βατόπουλο που είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω την περασμένη Τρίτη. Ήρθε κι αυτός με το τρένο απ’ την Αθήνα για την παρουσίαση του βιβλίου του. Ένα βιβλίο γεμάτο Ελλάδα, γεμάτο αγάπη για την πόλη, για τη χώρα. Αυτός ευτυχώς ήταν τυχερός, δεν επέβαινε στο κωλοτραίνο!
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ…
*Το παραπάνω αδημοσίευτο κείμενο γράφτηκε πέρυσι, ελάχιστο διάστημα μετά το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Αφιερώνεται στη μνήμη των θυμάτων και στη μνήμη της συνεργάτιδάς μας, Νατάσας Παπουτσή, που άφησε παρακαταθήκη την αλληλέγγυα πένα και τον δημόσιο λόγο της…
