Ιστορία αιώνων

Γράφει ο Στέλιος  Παρασκευόπουλος *

Εδώ που φτάσαμε, έτσι όπως τα κάναμε, με εθνικές αβελτηρίες στα όρια του γραικυλισμού, εδώ και έναν αιώνα, ας προχωρήσουμε στον έντιμο συμβιβασμό, ως είθισται να ονομάζεται κάθε μας εθνική ήττα. Ας δώσουμε, λοιπόν, δυνάμεις μακεδονικής εθνότητας σε ένα κρατίδιο, μόνο και μόνο επειδή απλώνεται σε μια σταλιά μακεδονικής γης. Άλλωστε πριν από εμάς προηγήθηκαν 140 τόσα κράτη…

Όπου φτωχός και η μοίρα του, που λέει ο σοφός λαός. Και η χρεοκοπημένη – εξαρτώμενη Ελλάδα πώς να αντιστρέψει τον μοιραίο συμβιβασμό; Αυτή είναι η σισύφεια μοίρα μας· να χτυπάμε την μοίρα μας μήπως κι ανοίξει κάποια πόρτα να σωθούμε.

Ας συμβιβαστούμε, λοιπόν, εντίμως, μήπως και σωθούμε. Όπως συμβιβαστήκαμε στη Λωζάννη και αφελληνίστηκαν στη συνέχεια η Κωνσταντινούπολη, η Ίμβρος και η Τένεδος. Όπως συμβιβαστήκαμε στη Ζυρίχη και ανοίξαμε μετά, το ’74, την πόρτα στον «εγγυητή», στον Τούρκο εισβολέα. Ας νομιμοποιήσουμε τον μέχρι τώρα παράνομο μακεδονισμό, έτσι που τα φέραμε, στους σλαβόφωνους, στους αλβανόφωνους και σε όλους τους κακόφωνους   γείτονες.  Ουδέποτε υπήρξε μακεδονικό έθνος, ας θεμελιωθεί τώρα.

Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Πάντοτε η Ελλάδα μικρή ήταν. «Η χώρα μου είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου», σημείωνε ο Ελύτης. Και αυτό το ιστορικό μάκρος των αιώνων, είναι που, παρά τα λάθη μας, μας κράτησε όρθιους. Φαίνεται, επειδή η Ιστορία μας είναι μεγάλη, αποφασίσαμε να την μοιράσουμε…

Όχι δεν θα πάω στα συλλαλητήρια των εθνικών καπήλων. Θα βγάλω στο μπαλκόνι μου τη γαλάζια σημαία και θα σκέφτομαι ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε τα κύτταρα των γονιών μας, το χώμα που γεννηθήκαμε. Το «πρωτόχωμα» και η «πρώτη ζύμη», που έλεγε ο Σικελιανός.

*Άρθρο του στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ