Η “σοφή” κίνηση μετά τον ανασχηματισμό

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Έγραφα τον Φεβρουάριο στο “Ανασχηματισμός, γιατί ;”  για το ποια μπορεί να είναι η χρησιμότητα ενός ανασχηματισμού και ποιες προϋποθέσεις τον καθιστούν ουσιαστικό και αποδοτικό. Η αλήθεια είναι ότι η τωρινή κυβερνητική αναδιάταξη δυνάμεων δεν υπήρξε ούτε βαθιά δομική, φέρνοντας ένα πιο ευέλικτο σχήμα, ούτε σαρωτική οδηγώντας σε πλήρη διαφοροποίηση της εικόνας της, με τους περισσότερους κομβικούς υπουργούς να διατηρούν τα χαρτοφυλάκια τους.

Ήταν λοιπόν σοφή κίνηση η επιλογή του ανασχηματισμού μετά την αύξηση της κοινωνικής κι σντιπολιτευτικής έντασης για το θέμα των Τεμπών; Τι προσέφερε και τι αφαίρεσε από την κυβέρνηση και ποια εξέλιξη αποδείχτηκε τελικά game charger, που λένε και στο χωριό μου;

Ο προσανατολισμός της συγκεκριμένης απόφασης είναι προφανέστατα τριπλός. Κυρίως, επικεντρώθηκε στην αναδιοργάνωση του υπ. Υποδομών και Μεταφορών, ώστε να δοθεί το μήνυμα μιας νέας αρχής με στόχευση τη διόρθωση όλων των συσσωρευμένων, διαχρονικών λαθών. Επίσης επιλέχθηκε, ένας νέος υπ. Οικονομικών, για να σηματοδοτήσει την πιο κοινωνική στροφή λίγο προς τις εκλογές, κι ένας υπ. Μετανάστευσης που να θεωρηθεί ότι καθησυχάζει τις ανησυχίες του πιο δεξιού ακροατηρίου.

Βέβαια, δεν αποφεύχθηκαν κι αστοχίες που φυσικά και ήταν δυνατό να είχαν αποφευχθεί και να μην επιτρέψουν την έναρξη καινούριας μουρμούρας κι εσωστρέφειας. Το παρελθόν του κ. Δοξιάδη ή του κ. Τσούφα ήταν γνωστό κει κάθε έμπειρος κοινοβουλευτικός ή επικοινωνιολόγος γνωρίζει ότι τόσο τα μελανά οικονομικά σημεία ή κυρίως η επιθετική ρητορική γύρω από τις αντιδράσεις για τα Τέμπη (τη στιγμή μάλιστα που βασικός λόγος για τον ανασχηματισμός ήταν ακριβώς η θεσμική απάντηση σε αυτές), όσο και οι τόσο ατυχείς δηλώσεις για το Κυπριακό, μόνο ως αφελή σφάλματα δεν νοείται να παρουσιαστούν.

Η πραγματικά σοφή κυβερνητική κίνηση ήταν η απόφαση για την άμεση παραπομπή Τριαντόπουλου στη δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα, κλείνει σε μεγάλο βαθμό τη συζήτηση για τις ποινικές ευθύνες των πολιτικών ευθυνών (αν κάτι αντίστοιχο είχε γίνει εγκαίρως και για τον Κώστα Καραμανλή, θα είχε αφαιρεθεί κάθε επιχείρημα για συγκάλυψη με στόχο τον μη καταλογισμό ευθυνών σε κυβερνητικά στελέχη), και αποφεύγει μια τρίμηνη, συνεχή φθορά από την καθημερινή αναπαραγωγή του ζητήματος.

Όπως πάντα, αυτό που μένει να κριθεί είναι αν η διαδικασία θα καταλήξει σε απτό αποτέλεσμα ή οι οποίες προθέσεις θα χαθούν μέσα στο κύμα της έλλειψης στοιχείων. Άλλωστε αυτό που συνεχίζει να ζητά η κοινωνία, όπως καταδεικνύουν όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, πέρα από την απονομή δικαιοσύνης είναι και η πολιτική σταθερότητα, κι όποιος κατορθώσει να την προσδώσει με αξιοπιστία, θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Θα είναι η κυβέρνηση ανακτώντας τα χαρακτηριστικά που την έκαναν κυρίαρχη ή η κατακερματισμένη αντιπολίτευση βρει δομημένο λόγο και κοινή πορεία;