Η μαύρη αλήθεια για την κόκκινη βαρβαρότητα
Γράφει ο Νίκος Λυγερός
Αν κάποιος συνεχίζει ακόμα και τώρα να δίνει δικαιολογίες στα αυταρχικά καθεστώτα της κόκκινης βαρβαρότητας μετά από τόσα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και τόσες γενοκτονίες, είναι είτε ανιστόρητος είτε φανατικός. Διότι μετά από τόσες πληγές και τόσα θύματα, μόνο η καταδίκη έχει νόημα. Επίσης στην Ελλάδα επειδή ξέρουμε τι σημαίνει γενοκτονία και με τον πιο επίσημο τρόπο από το 1994 για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και το 1996 για τη γενοκτονία των Αρμενίων, δεν μπορεί κανείς να αγνοεί αυτήν την πραγματικότητα εκτός αν είναι εσκεμμένα.
Όταν έχουμε λοιπόν άτομα που προωθούν ακόμα και τώρα ιδεολογίες που υπερασπίζονται με θεμελιακό τρόπο όλα αυτά τα γεγονότα εξηγώντας μας ότι έπρεπε να γίνουν γιατί έπρεπε να καταπολεμηθούν όλοι όσοι ήταν ενάντια σε αυτές τις επαναστάσεις, ξέρουμε ότι έχουμε να κάνουμε με τους συνεχιστές αυτών των γενοκτονιών.
Δεν πρέπει κατά συνέπεια να τους αντιμετωπίζουμε με άλλο τρόπο και να τους θεωρούμε απλώς ως οπαδούς μιας πολιτικής παράταξης. Διότι θεμελιώνονται πάνω σε εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και θεωρούν ότι τα θύματα φταίνε που δεν προσαρμόστηκαν στην ιδεολογία τους έτσι έπρεπε να εξοντωθούν για προχωρήσει η επανάσταση της κόκκινης βαρβαρότητας.
Τα θύματα φταίνε, μια δικαιολογία που τους βολεύει. Θυμήθηκα ένα περιστατικό όταν Διευθυντής δέχτηκε δύο χαστούκια από ένα ανάγωγο προοδευτικό. Εγινε ΕΔΕ πέρασε πειθαρχικό, το πόρισμα , αθώος γιατί προκλήθηκε από τον Διευθυντή. Την πλήρωσε ο Διευθυντής . Στις επόμενες κρίσεις ο Διευθυντής κόπηκε . Αλλά άμα έχεις μπάρμπα τον Τσουκάτο όλα γίνονται.