Η κτηνωδία του χοιρινού και της μολότοφ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Τελικά ως κοινωνία χάνουμε με μεγάλη ευκολία το μέτρο. Γενικεύουμε και χρησιμοποιούμε ένα τυχαίο συμβάν ως αφορμή για γενικό αφορισμό και ακραίες δηλώσεις. Λατρεύουμε να φθάνουμε τα ιδεολογικο-φιλοσοφηήματα μας στα όρια τους για να αποδείξουμε την καθαρότητα και την συνέπεια της σκέψης μας ακόμη κι αν υπηρετεί τον προφανή παραλογισμό.
Κτηνωδία και σαδισμός είναι η ηλιθιότητα μιας τυραννικής μειοψηφίας πολιτικών κηνσόρων που δεν χάνουν ευκαιρία για να μας αποδείξουν ότι παραμένουν δέσμιοι μιας αίολης επιχειρηματολογίας που παλεύει να διαλύσει άρρηκτα, με την κοινωνική συνοχή, στοιχεία. Η βρώση χοιρινού και η κατοχή μολότοφ αναδείχτηκαν εσχάτως στα νέα τοτέμ της αριστερής ευαισθησίας.
Να είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Φυσικά και όλοι μας οφείλουμε σεβασμό στις θρησκευτικές πεποιθήσεις οποιουδήποτε. Όπως, και στα πλαίσια του κοινωνικού πολιτισμού, πρέπει να θεωρείται δεδομένη η αποφυγή οργανωμένων προκλήσεων απέναντι στα πιστεύω και τις συνήθειες κάθε ομάδας συμπολιτών μας στο βαθμό όμως που οι πράξεις τους δεν παραβαίνουν τους νόμους και βασικούς άγραφους ηθικούς κανόνες
Αυτή βέβαια η απαραίτητη ευαισθησία δεν νοείται να είναι επιλεκτική και να χρωματίζεται από κομματικές προτεραιότητες. Ενοχλητική η… χοιρινή κτηνωδία έξω από κέντρα φιλοξενίας μουσουλμάνων μεταναστών. Εξοργιστική όμως και η… βιγκανική ή αθεϊστική ιλαρότητα σε μέρες χριστιανικής κατάνυξης.
Αντίστοιχα γελοία είναι και η ρητορική περί μολότοφ. Είναι τουλάχιστον ασόβαρο να προβάλλεται ως δήθεν λογικοφανές επιχείρημα ότι δεν είναι έκνομη πράξη η κατοχή ενός μέσου που δυνητικά μπορεί να προκαλέσει καταστροφή περιουσίας, τραυματισμό ακόμη και απώλεια ανθρώπινης ζωής. Και να αρθρώνεται αυτός ο λόγος από άτομα που ξιφουλκούν, δεξιά κι αριστερά, για τα δεινά της οπλοκατοχής και κατηγορούν όσους τα παρουσιάζουν αποκλειστικά ως εργαλείο προστασίας στα χέρια σωφρόνων προσωπικοτήτων.
Κατανοητή η ανάγκη πολιτικάντικης κάλυψης του… ακτιβισμού, όταν μάλιστα θεωρούμε, ότι αποτελεί προνομιακό εκλογικό μας χώρο αλλά αγγίζει τον στρουθοκαμηλισμό να φτάνεις στο σημείο να παραβλέπεις γεγονότα και αποδείξεις πέραν κάθε αμφιβολίας για να στηρίξεις την αντιεξουσιαστική δράση που επί της ουσίας βάλλει κατά σύσσωμου του συστήματος, ακόμη και όσων δηλώνουν συμπαθούντες ή και αρωγοί τους.
Κάποια στιγμή οι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικότητας, του δικαιωματισμού ή του ακτιβισμού, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι προσπαθούν να χωρέσουν στα στενά παπούτσια μιας κοινωνίας με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όχι την αποδοχή και τον σεβασμό της διαφορετικότητας αλλά την, ακόμη και πάνω κι από νόμους, επιθετική επιβολή νοοτροπιών. Κι αυτός ο παραλογισμός θα γεννά αντιδράσεις και εξίσου επιθετικούς συλλογισμούς κι από την αλλη μεριά.
