Γκάνγκστερ…

Γράφει ο Στέλιος Παρασκευόπουλος,  ΕΚΔΟΤΗΣ-ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ  «BOULEVARD FREE PRESS »

Ιούλιος μήνας, μεσούντος του καλοκαιριού και του καύσωνα, κι έκλεισα τις προάλλες το παράθυρο μήπως κι αναπνεύσω λιγάκι! Πάρα πολύ μπόχα νομίζω πως πλημμύρισε την ατμόσφαιρα, με την πολιτική ζωή να κατρακυλά, μέρα με τη μέρα, όλο και σε πιο δηλητηριώδεις ράγες «αποτρόπαιων και ανεξιχνίαστων φόνων».

Στο βδελυρό οικονομικό πλαίσιο των τελευταίων χρόνων, έχω την αίσθηση ότι προστέθηκαν τώρα και οι γκάνγκστερ. Ένας εσμός απίθανων τύπων που με μεθόδους οργανωμένης κλίκας και με διαγωγές κυκλώματος φυλακών θέλουν να μας επιβληθούν. Να μας κατακτήσουν το μυαλό. Να μας επιβάλουν την κομματική φαυλότητά τους, τον οικογενειακό τους πλούτο, τα προσωπικά τους συμφέροντα, την αδιαπαιδαγώγητη γνώμη τους· κυρίως τον τσαμπουκά της αγένειας, τη μαγκιά της αγραμματοσύνης και το νταηλίκι της ακαλαισθησίας τους. Βλέπετε, στην Ελλάδα που διώκεται η αριστεία και η υγιής επιχειρηματικότητα (όχι μόνο σήμερα), τυγχάνει ευσήμων όποιος πρωτοστατεί στη βροντώδη πολιτική αγυρτεία, στη θορυβώδη ξιπασιά του ακοπίαστου πλούτου και στην ηχηρή κενότητα των έτοιμων σκέψεων και των κατασκευασμένων θεωριών. Μα κανείς, αναρωτιέμαι, δεν βλέπει τον βορβορώδη κατήφορο της υπόθεσης; Μα κανείς, μονολογώ, δεν βλέπει τη «θερινή σύναξη του υποκόσμου»; Μα κανείς, παραληρώ, δεν βλέπει σε τι μετατρέπεται η Ελλάδα και σε ποιους παραδίδεται; Μα κανείς, παραμιλώ, δεν βλέπει ότι από τον χουλιγκανισμό του ποδοσφαίρου περνάμε στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής;

Ποτέ η πατρίδα μου δεν είχε ξεπέσει τόσο πολύ. Ακόμη και σε δυσκολότερες οικονομικά εποχές, οι «ευκάλυπτοι θρόιζαν στις αλέες», για να θυμηθώ τον Εμπειρίκο, και οι Έλληνες έβρισκαν τις δυνάμεις εκείνες για να ξεκινήσουν το μέλλον τους από το μηδέν.

Σήμερα, έχω την αίσθηση ότι ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, μία ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε παραίτηση. Εύχομαι να πρόκειται περί ψευδαίσθησης. Δεν μπορεί, όμως, σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο να εξαφανίστηκαν –θέλω να πιστεύω κάποιες στιγμές– ως διά μαγείας της οικτρά αυταπατώμενης Αριστεράς, οι άνθρωποι της (εγνωσμένης) φιλοπατρίας, οι άξιοι των γραμμάτων και οι ικανοί επιχειρηματίες. Δεν μπορεί να απέμειναν

μόνο οι απάτριδες, οι διαχειριστές της καιροσκοπίας, οι άσκεφτοι – εμβριθείς βλάκες και οι κρατικοδίαιτοι – παρασιτικοί του επιχειρείν. Εάν η πίστη μου δεν έχει πέσει έξω στις στιγμές της αισιοδοξίας της, καιρός είναι όσοι αισθάνονται εναπομείναντες του ήλιου να βγουν μπροστά. Είναι η ώρα των πεφωτισμένων και των λελαμπρυσμένων. «Χρειαζόμαστε μερικές ταραγμένες ψυχές», έλεγε ο Θεοτοκάς.

Ναι, σκέφτομαι, χρειαζόμαστε έναν κυματώδη πολιτικό και οικονομικό πατριωτισμό, μια δημοκρατική επανάσταση συνειδήσεων να ανατρέψει τον σημερινό μαρασμό. Είναι ανάγκη να διαμορφωθεί μια νέα πολιτική, οικονομική, πνευματική και αστική ελίτ η οποία θα πάρει την υπόθεση επάνω της. Αν συντηρηθεί το καθεστώς των «σβησμένων ηδονών» και το σύστημα των πορφυρογέννητων και πορφυροθρεμμένων σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου, ας παραμείνουν καλύτερα οι γκάνγκστερ και οι «των στείρων ο σπασμός» να κάνουν τη βρώμικη δουλειά! Χρειάζεται κι αυτή! Ας ζήσει η Ελλάδα, εφ’ όσον το επιλέγουν οι πολίτες της, στην εποχή των τεράτων…

Προσωπικά, προσυπογράφω την προσμονή του Ανδρέα Εμπειρίκου, «να έλθη η ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη»…