Ας δώσουμε στην Τοπική αυτοδιοίκηση την προσοχή που της αξίζει
Γράφει ο Σεραφείμ Νικολάου, Πολιτικός Επιστήμονας
Σε λίγες μέρες θα ολοκληρωθούν οι ορκωμοσίες των δημοτικών και περιφερειακών αρχών και οι νέες διοικήσεις θα αναλάβουν την διοίκηση των Οργανισμών πρώτου και δεύτερου βαθμού .
Η Τοπική αυτοδιοίκηση είναι εκείνη που θα τρέξει πρώτη σε μια έκτακτη ανάγκη της κοινωνίας αλλά είναι και εκείνη που θα δίνει τη μάχη της καθημερινότητας. Ισχυρίζομαι δε ότι αποτελεί πυλώνα νομιμοποίησης της ίδιας της δημοκρατίας και εφαρμογής του Συντάγματος σε τοπικό επίπεδο.
- Έχουμε αιρετές αρχές και συνέλευση εκλεγμένη από το σύνολο των δημοτών. Εφαρμόζεται λοιπόν το άρθρο 1 παράγραφος 2 και 3 του Συντάγματος ,αυτή τη φορά σε τοπικό επίπεδο.
- Οι υπηρεσίες των Δήμων προασπίζουν μια σειρά από δικαιώματα συνταγματικώς κατοχυρωμένα : Το άρθρο 21 μιλά για την οικογένεια ,το γάμο, τη μητρότητα ,τη παιδική ηλικία αλλά και για τις πολύτεκνες οικογένειες ,τα άτομα με αναπηρία ,τους ηλικιωμένους ,τους απόρους ,τους άστεγους ,τους νέους .
Οι υπηρεσίες των δήμων παρέχουν μια σειρά από φροντίδες σε διάφορες ομάδες του πληθυσμού, για παράδειγμα για τους ηλικιωμένους υπάρχουν τα ΚΑΠΗ και τα ΚΗΦΗ .Η φροντίδα προς την οικογένεια παρέχεται με επιμόρφωση των γονέων, με τη συντήρηση των σχολείων μέσα από την Σχολική Επιτροπή, με υποστήριξη του έργου της Παιδείας . Οι Οργανισμοί Άθλησης παρέχουν ένα ολοκληρωμένο πακέτο δραστηριοτήτων για μικρούς και μεγάλους ενώ τα άτομα με αναπηρία καλύπτονται από ειδικές διατάξεις και διευκολύνσεις Βέβαια, καθώς η Χώρα υστερεί σε υποδομές για τα άτομα με αναπηρία παρόμοια υστέρηση υπάρχει και στην αυτοδιοίκηση.
Οι δομές για τους αστέγους , τα κοινωνικά παντοπωλεία και φαρμακεία χρηματοδοτούνται από την Αυτοδιοίκηση. Εν τέλει , διαπιστώνονται πολλές εφαρμογές των διατάξεων του Συντάγματος σε τοπικό επίπεδο , όπως για παράδειγμα η αφομοίωση των μεταναστών, η συμμετοχικότήτα και η διαβούλευση οι οποίες ξεκινούν από τους δήμους και τις περιφέρειες.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μια σαφής και οριοθετημένη κατανομή αρμοδιοτήτων . Ούτε μεταξύ φορέων ΔΔ ,ούτε μεταξύ δημόσιας διοίκησης και τοπικής αυτοδιοίκησης. Αποτέλεσμα είναι είτε η τοπική αυτοδιοίκηση να κάνει λιγότερα από τα δέοντα είτε περισσότερα χωρίς τους αναγκαίους πόρους , με ελλείψεις και αλληλοεπικαλύψεις δηλαδή.
Ονειρεύομαι μια τοπική αυτοδιοίκηση, πραγματική μικρογραφία του κράτους , και ένα κράτος που να συντονίζει αντί να καταδυναστεύει, να έχει επιτελικό ρόλο και να μένει εκεί.
Η απόδοση του ΕΝΦΙΑ στους Δήμους θα είναι η μεγαλύτερη τομή στην αυτοδιοικητική ιστορία και μακάρι να πέσει με το έτος 2021, δηλαδή 200 χρόνια από την επανάσταση των Ελλήνων .Θα τονισθεί εκεί η αλλαγή της κουλτούρας του Έλληνα που έβλεπε τον δήμαρχο ως κοτζαμπάση και προεστό, τον οποίο ζήλευε, φοβόταν και προσπαθούσε να υποδαυλίσει σε ένα νέο μοντέλο που βλέπει τον δήμαρχο ως λειτουργό με σημαντικές αρμοδιότητες για την καθημερινότητα και την ολιστική εφαρμογή του γενικού πλαισίου των παραδεδεγμένων αρχών του ελληνικού Συντάγματος.
