Αρνητές της άρνησης!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Εδώ και σχεδόν δυο χρόνια, από τότε που προέκυψε η πανδημία του κορωνοϊού, έχουμε περάσει από διάφορες φάσεις συλλογικής άρνησης.

Στην αρχή, δεν υπήρχε κανένας ιός και καμιά πανδημία! Ήταν εφεύρημα του… κατεστημένου για να μας τρομοκρατήσει και να περιστείλει τις ελευθερίες μας, ενώ επρόκειτο… για μια απλή γριπούλα! Κανένας λόγος ανησυχίας, όλα κινούνται στη σφαίρα της χαλαρότητας. Άλλωστε η γρίπη αφορά τον οικονομικό πόλμεο ΗΠΑ – Κίνας και δεν θα φτάσει μέχρι την Ελλάδα. Ή μήπως όχι;

Αμέσως μετά. ακολούθησε η επόμενη φάση. Όταν ο ιός άρχισε να γίνεται αισθητός και στην ελληνική επικράτεια και τα περιστατικά να αυξάνονται. Τότε, δεν υπήρχε η θνησιμότητα που παρουσιαζόταν από τα στοιχεία. Αντιδρούσαμε υπερβολικά! Ήταν αχρείαστα τα πρώτα περιοριστικά μέτρα. Θα έπρεπε να ακολουθήσουμε τα πρότυπα άλλων χωρών και να επιλέξουμε την ανοσία της αγέλης (άλλο αν τελικά καταλήξαμε, σήμερα, στην ανοσία της αγέλης των ανεμβολίαστων).

Τον καιρό της καραντίνας, αλλάξαμε κυριολεκτικά “πίστα”. Η άρνηση πέρασε σε άλλο επίπεδο. Αρνούμαστε να περιορίσουμε τις μετακινήσεις μας κι ας μέναμε ως χθες ολημερίς ακίνητοι μπροστά σε τηλεοράσεις κι υπολογιστές. Διεκδικούμε το δικαίωμα στην… αυτοδιάθεση. Είμαστε δυνατοί. Και να κολλήσουμε τον ιό, ούτε που θα τον νιώσουμε. Άλλωστε, όλα είναι μια τεράστια συνωμοσία κατά του ανθρωπίνου γένους!

Και σαν ήρθαν τα εμβόλια, η άρνηση χτύπησε κόκκινο. Το μπόλι, η περίεργη σύσταση, οι παρενέργειες, ο θάνατος που θα σπείρει. Κι όταν στην πράξη δεν αποδεικνύεται τίποτα από όλα αυτά, μετά από δισεκατομμύρια δόσεων, από τις βραχυπρόθεσμες περνάμε στις μακροπρόθεσμες επιδράσεις. Σε δυο χρόνια θα έχουμε όλοι πεθάνει από το εμβόλιο! Έως εκείνη την ώρα, κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο για να διατηρούμε ασίγαστο το πάθος της ανασφάλειας.

Κερασάκι στην τούρτα, η απογραφή πληθυσμού. Συνηθισμένο γεγονός εδώ και δεκαετίες. Τώρα όμως που συμπίπτει με την πανδημία, πρέπει να λάβει κι αυτή μυθικές διαστάσεις. Αρνούμαστε να μας καταγράψουν, λες και δεν έχουμε παραχωρήσει πολλάκις τα προσωπικά μας στοιχεία και δεν έχουμε κάνει, συνειδητά ή όχι, φύλλο και φτερό κάθε ιδιωτικό δεδομένο για ευτελέστερους λόγους από την επίσημη απογραφή.

Δεν υπάρχει λόγος να μπούμε σε εκτενέστερη ανάλυση του φαινομένου. Επιστημονικοφοβία, θρησκοληψία, συνωμοσιολογία, προσωπικές εμμονές και μια σειρά άλλες αιτίες πολλαπλασιάζουν τη φυσική ανθρώπινη τάση προς την απορία, την αμφισβήτηση. Όταν όλα αυτά συνδέονται με την άγνοια που πείθεται ότι γεμίζει τα κενά της με διάσπαρτες, αναξιόπιστες πληροφορίες, τόσο το μείγμα της άρνησης εκρήγνυται.

Μόνη λύση πια, η άρνηση της άρνησης. Η θετική αντιμετώπιση των δεδομένων, η επισταμένη έρευνα και η απόκτηση ουσιαστικής γνώσης. Η αμφιβολία να οδηγεί σε ασφαλή αναζήτηση της αλήθειας. Η αμφισβήτηση στην αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Η απορία στη σιωπή και την ενδοσκόπηση πριν τη δραστηριοποίηση. Αλλιώς η οποιαδήποτε άρνηση καθίσταται άρνηση ζωής κι όχι πράξη γενναιότητας.