Από τις Πρέσπες στο 5Χ5: ο κύκλος της εθνικής αυταπάτης

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, οικονομολόγος – σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Ας ξεκινήσουμε από τα θεμέλια. Δεν υπάρχει «προδιαγεγραμμένη προδοσία» από έναν λαό που έχει αποδείξει διαχρονικά ότι, όταν χρειάζεται, σηκώνεται όρθιος. Υπάρχει, όμως, προδιαγεγραμμένη παραχάραξη της εθνικής συνείδησης, όταν κυβερνήσεις επιλέγουν να βαφτίζουν «ρεαλισμό» την υποχώρηση και «πρόοδο» τη σιωπή. Ο λαός δεν είναι μαξιμαλιστής, αλλά καχύποπτος, γιατί έχει δει πού οδηγεί κάθε «έντιμος συμβιβασμός» χωρίς εθνικό υπόβαθρο. Από το σχέδιο Ανάν μέχρι τις Πρέσπες, η Ιστορία τον δίδαξε πως, κάθε φορά που οι ηγεσίες του μιλούν για «θαρραλέες πρωτοβουλίες», κάτι εθνικό χάνεται.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλες «διασκέψεις» τύπου 5Χ5, όπου ο καθένας φέρνει μαζί του τις επιδιώξεις του, αλλά κανείς δεν υπερασπίζεται τις δικές μας. Δεν είναι διεθνές φεστιβάλ καλών προθέσεων η Ανατολική Μεσόγειος, αλλά πεδίο σκληρής γεωπολιτικής αντιπαράθεσης, όπου η ισχύς, η αποφασιστικότητα και η συνέπεια καθορίζουν το αποτέλεσμα. Η Τουρκία δεν συμμετέχει σε τέτοια σχήματα για να οικοδομήσει ειρήνη, αλλά για να νομιμοποιήσει τις διεκδικήσεις της. Αντί να της δίνουμε πλατφόρμα, οφείλουμε να της υπενθυμίζουμε τα όρια του διεθνούς δικαίου και την αποτρεπτική μας ικανότητα.

Ο νεοέλληνας, που τόσο εύκολα λοιδορείται από τους «εκσυγχρονισμένους» αρθρογράφους, δεν είναι ο καφενόβιος που φωνάζει «ρίξ’ τους τα». Είναι ο πολίτης που βλέπει μια χώρα με θάλασσες αφύλακτες, με υφαλοκρηπίδα ανεκμετάλλευτη, με εξωτερική πολιτική που αντιδρά και δεν σχεδιάζει. Είναι ο πολίτης που βλέπει το πολιτικό του σύστημα να ανακυκλώνει πρόσωπα και νοοτροπίες, χωρίς να αρθρώνει εθνικό αφήγημα, χωρίς να εμπνέει εμπιστοσύνη.

Η πρωτοβουλία 5Χ5 δεν είναι προβληματική επειδή ο λαός είναι «αντιδραστικός». Είναι προβληματική επειδή στερείται σαφούς πυξίδας. Ποιο είναι το αντικείμενο; Με ποια προετοιμασία; Με ποιες εγγυήσεις; Τι θα συζητηθεί και τι δεν θα συζητηθεί; Αυτά είναι τα ερωτήματα που οφείλει να απαντήσει ένας πρωθυπουργός που παίρνει τέτοια πρωτοβουλία. Όχι να προεξοφλεί το πολιτικό κόστος, επικαλούμενος τη φοβία του «προδοτικού» χαρακτηρισμού.

Και ας μην κοροϊδευόμαστε. Όταν η πολιτική σου στηρίζεται στη δημοσκοπική διαχείριση και στην αναζήτηση εύκολων εντυπώσεων, τότε κάθε πρωτοβουλία μετατρέπεται σε επικοινωνιακή άσκηση και όχι σε εθνική πράξη. Η εξωτερική πολιτική δεν είναι lifestyle event, ούτε σκηνικό φωτογραφίας από διεθνή φόρα. Θέλει ιστορικό βάθος, στρατηγική συνέχεια και εθνική αποφασιστικότητα.

Η Ελλάδα χρειάζεται ηγεσία που δεν μετράει το πολιτικό κόστος αλλά την εθνική ωφέλεια. Που δεν φοβάται να πει την αλήθεια στον λαό, αλλά ούτε και να την υπερασπιστεί απέναντι στους συμμάχους. Γιατί η διπλωματία χωρίς εθνικό φρόνημα είναι απλώς διεκπεραίωση ξένων επιδιώξεων με ελληνική υπογραφή.

Η «προδοσία» λοιπόν, αν υπάρχει, δεν κατοικεί στις αντιδράσεις του λαού, αλλά στην αποξένωση της ηγεσίας από την εθνική συνείδηση. Δεν είναι ο λαός που προδίδει, αλλά όσοι κυβερνούν χωρίς πίστη, χωρίς όραμα, χωρίς συναίσθηση της Ιστορίας.

Ας πάει λοιπόν ο Μητσοτάκης στη διάσκεψη του 5Χ5, αλλά ας ξέρει πως εκεί δεν θα κριθεί από τα χειροκροτήματα των συμμάχων, αλλά από το βλέμμα των Ελλήνων. Γιατί η Ιστορία δεν συγχωρεί τους «ρεαλιστές» που ξέχασαν τι σημαίνει πατρίδα.