Ακόμα 2 χαμένες «μητέρες των μαχών»
Η ΜΙΑ «μητέρα των μαχών» χάθηκε ήδη, με τον ΣΥΡΙΖΑ να σύρεται στη Βουλή και να ψηφίζει περισσότερα από τα μισά άρθρα του νομοσχεδίου για τα εργασιακά, το οποίο κατά τα άλλα οδηγούσε σε «εργασιακό μεσαίωνα».
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Eρχονται όμως κι άλλες δύο «μητέρες των μαχών», οι οποίες -όπως δείχνουν και οι μετρήσεις- ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο παραμένει προσκολλημένος στο ξεπερασμένο παρελθόν, θα τις χάσει κι αυτές. Και θα τις χάσει στην κοινωνία. Ο ατομικός κουμπαράς για την επικουρική ασφάλιση και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Πρόκειται για δυο ακόμα νομοσχέδια-μεταρρυθμίσεις, τα οποία αγγίζουν τα «ιερά και τα όσια» του χθες, αλλά και τον σκληρό πυρήνα μιας αρτηριοσκληρωτικής πολιτικής σκέψης.
ΤΟ νομοσχέδιο με το οποίο εισάγεται και το κεφαλαιοποιητικό σύστημα στις επικουρικές συντάξεις δεν κάνει ουσιαστικά τίποτα άλλο από το να εφαρμόσει και στην Ελλάδα ό,τι ισχύει εδώ και πολλά χρόνια στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Ο ατομικός κουμπαράς δίνει τη δυνατότητα στον νέο ασφαλισμένο να έχει μεγαλύτερο έλεγχο στο τελικό ύψος της σύνταξης που θα πάρει, όταν έρθει η ώρα. Και ταυτοχρόνως, με την επαγγελματική διαχείριση των κεφαλαίων που θα επενδυθούν, οδηγεί σε υψηλότερες συντάξεις για τους νέους ασφαλιζομένους.
Η αρμόδια τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ, Μ. Ξενογιαννακοπούλου, είδε σε αυτήν τη μεταρρύθμιση ότι «η επίθεση της κυβέρνησης στην κοινωνική πλειοψηφία συνεχίζεται». Προφανώς γιατί δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ώστε οι ασφαλισμένοι να ξεφύγουν από την «επιδοματική λογική» που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και η οποία ουσιαστικά κρατάει τους εργαζομένους ομήρους της εκάστοτε κρατικής «μεγαλοψυχίας» ή και της ενδεχόμενης ανέχειάς του, ανάλογα με την πορεία της οικονομίας. Στην ουσία όμως αποστρέφεται τη δυνατότητα του εργαζομένου να συμβάλει και ο ίδιος στο ύψος της τελικής σύνταξης που θα πάρει!
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ νομοσχέδιο που έρχεται, και ήδη έχει ξεσηκώσει το συνδικαλιστικό κατεστημένο, είναι το νομοσχέδιο για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Εδώ πρόκειται για κανονική «επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνική πλειοψηφία». Δεδομένου ότι είναι εκπεφρασμένη υπερώριμη απαίτηση και όχι αίτημα της ελληνικής κοινωνίας, οι άνθρωποι που διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους και τους μαθαίνουν γράμματα να αξιολογούνται και να είναι διαπιστωμένα επαρκείς γι’ αυτό το τόσο κρίσιμο λειτούργημα.
Το νομοσχέδιο για την ατομική αξιολόγηση περιλαμβάνει τα εξής δυο: 1. Οι εκπαιδευτικοί θα αξιολογούνται κάθε ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ στη «γενική και ειδική διδακτική επάρκεια» και στο «παιδαγωγικό κλίμα και στη διαχείριση της τάξης» 2. Ανά ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ θα αξιολογούνται στο πεδίο της της υπηρεσιακής «συνέπειας και επάρκειας». Οσοι εκπαιδευτικοί κρίνονται «μη ικανοποιητικοί» θα οδηγούνται σε επιμόρφωση. Οχι σε απόλυση, όπως σπεύδουν να κινδυνολογήσουν συνδικαλιστές και «φιλεργατικά κόμματα».
ΠΟΙΟΣ γονιός, ό,τι κι αν ψηφίζει στις εκλογές, δεν απαιτεί ο δάσκαλος ή ο καθηγητής του παιδιού του να μην πληροί αυτές τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις; Κανένας. Ακόμα και όσοι εκπαιδευτικοί αντιδρούν, είναι βέβαιο ότι για τα δικά τους παιδιά θα ήθελαν συναδέλφους τους, οι οποίοι διαπιστωμένα να έχουν αυτά τα προσόντα. Υπάρχει θέμα δικλίδων για την πιο αντικειμενική και αδιάβλητη αξιολόγηση; Ασφαλώς και υπάρχει. Αλλά υπάρχει ΜΕΤΑ την αποδοχή της αναγκαιότητας της αξιολόγησης.
ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ότι ακόμα είμαστε στην προθέρμανση για τις δυο νέες «μητέρες των μαχών», το ερώτημα είναι πόσες «μητέρες των μαχών» αντέχει ο ΣΥΡΙΖΑ να χάσει ακόμα; Μιας και κάθε τέτοια χαμένη μάχη σημαίνει πρακτικά μεγαλύτερη απομάκρυνση από την κοινωνία.
