Αυτή ΔΕΝ είναι η Ελλάδα που θυμάμαι…

Γράφει ο Κώστας Κάπος, Μηχανολόγος-Ενεργειακός Μηχανικός Σύμβουλος Αρχιτεκτονικού Φωτισμού

Μια Κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο που φροντίζει τους πραγματικά αδύναμους ανάμεσά της, ανεξάρτητα αν έχουν 2 ή 4 πόδια.

Όταν λοιπόν ακούς για Δημοτικές Αρχές που εισπράττουν μεν κονδύλια για την περισυλλογή, εμβολιασμό, στείρωση, περίθαλψη και προστασία των αδέσποτων, αλλά απλά τα περιμαζεύουν και τα πετάνε σε ακατοίκητες περιοχές, όπου τα περισσότερα πεθαίνουν από ασιτία, τι συμπέρασμα βγάζεις;

Δυστυχώς πρέπει να παραδεχτούμε ότι ζούμε πια σε μια χώρα που λίγο απέχει από το χαρακτηρισμό “βόθρος”, με εντελώς αδιάφορους κατοίκους που έχουν επικεντρώσει όλη τους την προσοχή στην τσέπη τους, με ανίκανους ή διεφθαρμένους Άρχοντες, με απατεώνες επιχειρηματίες και με ένα Κράτος που δεν πρόκειται ποτέ του (όσο τουλάχιστον ζούμε) να σταματήσει να μας πληγώνει καθημερινά, με όσα ακούμε ή βλέπουμε.

Και όλα αυτά τα θεωρούμε “καθημερινότητα” και δεν αντιδρούμε, παρά μόνο αν θιγεί η τσέπη μας ή η ομάδα μας. Οι αδύναμοι έχασαν κάθε φωνή υποστήριξης, που υποκαταστάθηκε από κραυγές ιδιοτελών αλληλέγγυων, μόνο.

Δεν ξέρω, σύντροφοι, αλλά αυτή ΔΕΝ είναι η Ελλάδα που θυμάμαι, αλλά ίσως να μη θυμάμαι και καλά…ίσως πάλι η παιδική μου άγνοια ζωγράφισε πλαστές εικόνες…