Δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερό εθνικό σχέδιο ανάπτυξης

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Κάθε τόσο ακούμε για μεγαλεπήβολους εθνικούς αναπτυξιακούς σχεδιασμούς. Συνήθως αποτελούνται από γενικές αρχές στις οποίες, λίγο ή πολύ, μπορούμε όλοι να ομονοήσουμε. Φιλικό επενδυτικό περιβάλλον, υποφερτή φορολογία, μείωση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, ενίσχυση συγκεκριμένων τομέων με υπαρκτά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα για την χώρα μας και εξαγωγικό προσανατολισμό.

Ωραία ακούγονται όλα αυτά αλλά η ουσία αποκαλύπτεται όταν ερχόμαστε στην εκτέλεση πρακτικών προτάσεων. Στην περίπτωση της τωρινής “πρώτης φοράς Αριστεράς” υπάρχει κι ένα επιπρόσθετο δομικό ζήτημα που αναιρεί πολλές από τις υποτιθέμενες φιλόδοξες διαθέσεις. Αυτό που έχει να κάνει με το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούνται να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους.

Ένα χώρος με σαφές ταξικό σκεπτικό δεν μπορεί να υπηρετήσει κάποιους γενικούς οικονομικούς στόχους δίχως να επιτρέψει σε ιδεοληπτικά στοιχεία να παρεισφρήσουν και να διαταράξουν την ισορροπία και την αποτελεσματικότητα ενός αρχικού πλάνου. Άλλωστε αυτό αποδείχτηκε σε μια σειρά από επιλογές που διέπονταν από έντονη ταξικότητα. Από τα πρόστιμα του ΚΟΚ, τον προσδιορισμό του ΕΝΦΙΑ, την φορολόγηση των επιχειρήσεων και πολλά άλλα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ της “δίκαιης ανάπτυξης” υπονοεί ένα σχέδιο γεμάτο στρεβλώσεις στον υγιή ανταγωνισμό και την αγορά εργασίας, αφορμές για προσχώματα στις επενδύσεις, υψηλή φορολόγηση, δαιδαλώδης δημόσια παρέμβαση. Έχω αναφερθεί σε μια σειρά από άρθρα εδώ και πολλά χρόνια, στην ιεράρχηση των στοιχείων με τα οποία οι σοβαροί επενδυτές αξιολογούν. Παντού στον κόσμο αναζητείται η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα, το υψηλό τεχνολογικό υπόβαθρο και οι αναβαθμισμένες υποδομές κι ένα οικονομικό πλαίσιο που διευκολύνει τον επιχειρηματία δεν τον καθιστά δέσμιο των κρατικιστικών εμμονών.

Υπάρχει κάποιος που, κρίνοντας από τα έως τώρα κυβερνητικά δείγματα σε αυτόν τον τομέα, να πιστεύει ειλικρινά ότι αυτά τα στελέχη, με αυτή την ιστορία και τις ιδέες μπορούν να υπηρετήσουν μια τόσο σημαντική εθνική υπόθεση όπως το μεταμνημονιακό παραγωγικό μοντέλο; Υπάρχει κάποιος που διαβλέπει στις νέες προσλήψεις ή τις αντιδράσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις ένα φιλοεπενδυτικό πνεύμα ικανό να κινητοποιήσει την χειμάζουσα ελληνική οικονομία;

Εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο υπήρξε κι ανακοινώθηκε λίγο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 από τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Ένα σχέδιο που αξιοποιούσε την εξαιρετική μελέτη της McKinsey που υποδείκνυε τομείς πολλαπλασιαστικής αξίας στους οποίους θα πρέπει να επικεντρωθούμε, προτείνοντας συγκεκριμένα μέτρα και τρόπο οργάνωσης και συνεργασίας όλων των εμπλεκόμενων φορέων.

Σε αυτό το σχέδιο ο Σαμαράς είχε προσθέσει τις απαραίτητες πινελιές ανάδειξης των ιστορικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων που πρόσθεταν την απαραίτητη εθνική και πολιτισμική χροιά κι έθεταν τον αναπτυξιακό προγραμματισμό στην υπηρεσία γενικότερων σκοπών. Σκοποί που ενισχύονται και διευρύνουν την επιρροή τους όσο προσαρμόζονται στην μοναδικότητα μας.