Σωτήρας ν. 3!

Γράφει ο Άγγελος Βλαζάκης, Φοιτητής Νομικής

Ένα παιδάκι βουρκωμένο, κλαίει δυνατά κι απαιτεί… Απαιτεί να πάρει τώρα το παιχνίδι του, απαιτεί να γίνει τώρα το δικό του, απαιτεί όλοι να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες του. Γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι θέλει, αλλά και γιατί άλλο δεν αντέχει να περιμένει. Αυτή η πάλαι ποτέ κλασική σκηνή αμερικάνικης ταινίας μοιάζει τα χρόνια της κρίσης ίσως περισσότερο από ποτέ επίκαιρη, καθημερινή. Μοιάζει έργο που έχουμε ξαναδεί και κάποιοι επιμένουν να ξαναδούμε, μάταια ελπίζοντας ότι θα έχει “happy end”. Γιατί τα παιδάκια μεγάλωσαν… Έγιναν ψηφοφόροι και θέλουν να βγούμε από την κρίση τώρα, να πληρώσει ο μπαμπάς και να καθαρίσουμε, να γυρίσουμε στους καιρούς της σπατάλης και της χλίδας που τόσο μας έλειψαν.

Ζητείται μπαμπάς. Ζητείται αυτός που θα μας πει ότι «λεφτά υπάρχουν», ζητείται αυτός που θα παίξει το ζουρνά για να χορέψουν όλοι για χάρη μας, ζητείται αυτός ο καλός κύριος που έχει 8 φορές περισσότερα χρήματα από τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου (σ.σ. η περιουσία του Bill Gates αποτιμάται από το Forbes σε περίπου 75 δις) και « θα πλερώσει για πάρτη μας». Γιατί το ποίμνιο δεν μπορεί χωρίς ποιμένα κι ο ελληνικός λαός δεν μπορεί χωρίς ελπίδα στο θαύμα. Από το να προσπαθήσουμε, να μοχθήσουμε, να χτίσουμε βήμα-βήμα την έξοδό μας από την κρίση προτιμούμαι να ελπίζουμε ότι θα κερδίσουμε το Παγκόσμιο Τζόκερ κι όλοι οι λαοί της Γης υποκλιμένοι θα μας ζητήσουν συγγνώμη που απαιτούν τα επονείδιστα, επαχθή κλπ χρέη μας.

Και τι πειράζει, όμως; Η ελπίδα, λένε, είναι η πηγή της ζωής, η κινητήριος δύναμη της προσπάθειας. Μα πόσο κοστίζει η ελπίδα; Ένα λαχείο κοστίζει 5 ευρώ. Αγοράζεις ελπίδα και ονειρεύεσαι με ένα μικρό σχετικά κόστος. Αλλά ένα κόμμα πόσο κοστίζει; Κόστισε την είσοδο στο μνημόνιο και το μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ το 2010. Κόστισε ένα ακόμα μνημόνιο και μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε περικοπές και φόρους το 2015. Άλλωστε και τι πειράζει να γκρεμίζουμε ότι χτίσαμε; Μπορεί από την κρίση να μην βγήκαμε αλλά χορτάσαμε εθνική υπερηφάνεια και μαγκιά. Άλλωστε για ένα κούτελο ζει ο Έλληνας.

Το βαθύτερο πρόβλημα, όμως, δεν είναι τα μέτρα που αιματοκυλούν ξανά οικονομικά και τους τελευταίους των Ελλήνων που είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Το χειρότερο είναι ότι για μια ακόμα φορά αδυνατίζει η διεθνής θέση μας και καταβαραθρώνεται η διαπραγματευτική μας ικανότητα. Το χειρότερο είναι ότι η οικονομική αιματοχυσία θα συνεχιστεί και δύσκολα θα επανέλθει η ομαλότητα .

Γιατί κάθε φορά που ένας δημαγωγός στήνει χασαποσέρβικα στο Σύνταγμα και σπονδές στην Αρχαία Ολυμπία, φαινόμαστε αναξιόπιστοι στους εταίρους μας. Αυτούς που τώρα τους παρακαλάμε να μας σβήσουν μονομερώς το χρέος. Γιατί κάθε φορά που ο ελληνικός λαός στηρίζει τους «λεφτά υπάρχουν» ξυπνάει στο μυαλό των Ευρωπαίων το φίδι της σπατάλης των 90s και των 00s, της ασυδοσίας και της ματαιοδοξίας που επιτρέψαμε να καταπιούν την ελληνική φυλή.

Τώρα που ένας καινούριος λαοπλάνος με τις ευχές του Δία και της Αθηνάς έκανε την εμφάνισή του και είναι έτοιμος να μας κάνει άρχοντες όπως πριν, πρέπει επιτέλους να σκεφτούμε λογικά και να εγκαταλείψουμε αυτό το παιδικό σύνδρομο που μας διακατέχει! Γιατί όποιος υπόσχεται ότι «λεφτά υπάρχουν», δεν λέει ψέματα απλώς εννοεί κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ο Έλληνας καταλαβαίνει. Λεφτά για να ενισχύσει τους ψηφοφόρους του και να βολέψει τους υποστηρικτές του υπάρχουν! Αλλά θα τα πάρει από τις τσέπες μας…