Ποιο το χρέος της φιλελεύθερης δεξιάς στο σήμερα;

Γράφει ο Χαρίτος Αναστασίου, Φοιτητής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ

Η Ευρώπη, αλλά και η Δύση ευρύτερα, στρέφεται όλο και πιο έντονα προς τα Δεξιά: τόσο ο κίνδυνος (και στην περίπτωση της Ελλάδας η πραγματοποίηση) της οικονομικής κατάρρευσης των εθνικών μας οικονομιών, όσο και ο ανοικτός πόλεμος του πολιτικού Ισλάμ καθώς και των ιδεολογιών της πολιτικής ορθότητας ενάντια στις ευρωπαϊκές και δυτικές αξίες και αντιλήψεις συντελούν προς την κατεύθυνση αυτή. Οι ιδέες του πολυδάπανου κράτους πρόνοιας και του παρεμβατισμού στην οικονομία και στη κοινωνία, της πολυπολιτισμικότητας, των θετικών διακρίσεων και των ανοικτών συνόρων, μαζί με την αντίληψη περί ηθικής ανωτερότητας των αριστερών, σοσιαλιστικών και διεθνιστικών ιδεών υπόκεινται στην ίδια την φθορά που τους επιφυλάσσει η πραγματικότητα. Οι αρχές της ελεύθερης οικονομίας, της εθνικής ταυτότητας, της υπεράσπισης των αρχών του δυτικού και του χριστιανικού πολιτισμού κερδίζουν διαρκώς έδαφος, ο δεξιός κόσμος αποκτά ένα ταχύτατο εκλογικό και ιδεολογικό προβάδισμα έναντι της αριστεράς, στηριζόμενος από ένα πραγματικά ετερογενές ακροατήριο.

Στην ίδια την Ελλάδα η πρόσφατη δημοσκόπηση της Καθημερινής, έδειχνε την μεταστροφή μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης προς δεξιές, φιλελεύθερες και συντηρητικές θέσεις. Η πλειοψηφία των Ελλήνων επιθυμεί πλέον λιγότερες κρατικές παροχές και χαμηλότερη φορολογία, αντιλαμβάνεται τους κινδύνους που επιφέρει στην ασφάλεια και στην εθνική τους υπόσταση η μαζική μετανάστευση, μεγαλύτερο δε μέρος της βλέπει τον καπιταλισμό ως κάτι το «καλό». Το ξέσπασμα της κρίσης αποκάλυψε τη σαθρότητα ενός συστήματος διαποτισμένο από τον κρατισμό, την ενοχοποίηση της κερδοφορίας και την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στον πανεπιστημιακό και «καλλιτεχνικό» χώρο, υπό την ανοχή τόσο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, όσο και της καραμανλικής δεξιάς.

Ο κρατισμός και η δειλία αντιπαράθεσης απέναντι στην αριστερά που επέδειξαν οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή συνοδεύτηκαν από την πραγματική Πρώτη Φορά Αριστερά του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ κατά την οποία και υπονομεύτηκαν αποτελεσματικά η εθνική Παιδεία και οικονομία. Η κυβέρνηση Σημίτη ανέδειξε την πλέον πολυδάπανη και διεφθαρμένη περίοδο της μεταπολίτευσης, ακολουθούμενη από την πραγματικά καταστροφική περίοδο του Κώστα Καραμανλή, η οποία και έδωσε την χαριστική βολή στην Πατρίδα μας. Ο χώρος της δεξιάς όπως εκφράζονταν από τη Νέα Δημοκρατία πασοκοποιήθηκε, υποχώρησε εξ ολοκλήρου στις σοσιαλιστικές πολιτικές και αποδείχθηκε ανίκανος να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες της εξαιρετικής εικόνας της χώρας μετά την επιτυχημένη Ολυμπιάδα του 2004. Μόνα διαλείμματα ρεαλισμού και μεταρρυθμίσεων οι τιτάνιες προσπάθειες των σύντομων κυβερνήσεων Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Αντώνη Σαμαρά, οι ίδιοι δε τιμωρήθηκαν στην συλλογική συνείδηση του κόσμου για αυτήν τους την προσπάθεια.

Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη η εμπειρία δείχνει την συντριβή της αριστερής ιδεολογίας από την πραγματικότητα, της οποίας οι ιδεολογικές παρωπίδες της απαγόρευαν να κατανοήσει και να διαχειριστεί τις άμεσες ανάγκες. Από τους κεντρώους σοσιαλδημοκράτες μέχρι και τις ακραίες νεομαρξιστικές φωνές η αρτηριοσκληρωτική πολιτική ορθότητα τους απαγορεύει ακόμη και να αναφερθούν στα ζητήματα της εθνικής ταυτότητας, της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και των επιθέσεων στον πολιτισμό μας, της δημογραφικής κατάρρευσης και της ορθολογικής αντιμετώπισης του μεταναστευτικού και προσφυγικού ζητήματος. Η κατάρρευση των μαρξιστικών φαντασιώσεων στην πολιτική και στην οικονομία έκαμε την αριστερά να εγκαταλείψει κάθε μορφή ορθολογισμού και νηφαλιότητας απέναντι στα κρίσιμα θέματα.

Κάθε αντίδραση προς αυτή δε την παράνοια συνοδεύεται από την κατάταξη του συνομιλητή στην κατηγορία του «φασίστα», του «ρατσιστή», του «ομοφοβικού», καθώς και του «ισλαμοφοβικού», μεταξύ πολλών άλλων όρων τροτσκιστικής και νέο-μαρξιστικής προέλευσης. Η αδυναμία της ενοχικής κεντροδεξιάς και δεξιάς να αντιπαρατεθεί απέναντι στους νέο-ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητας ήταν αυτή που οδήγησε τους Ευρωπαίους πολίτες στην άκρα δεξιά. Τα δύο άκρα επενδύουν σχεδόν αποκλειστικά στο συναίσθημα και για άλλη μια φορά φαίνονται ικανά να οδηγήσουν την Ευρώπη σε σκοτεινούς καιρούς.

Η συντηρητική και φιλελεύθερη δεξιά είναι αυτή που καλείται ξανά σήμερα να προασπιστεί τον δυτικό ιουδαιοχριστιανικό κόσμο τόσο από τον φονταμενταλισμό του Ισλάμ και της πολιτικής ορθότητας, όσο και από τα δύο κοινά άκρα. Αποτέλεσμα σύνθεσης του κλασσικού οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού με τον κοινωνικό και παραδοσιοκρατικό συντηρητισμό, ο συντηρητικός φιλελευθερισμός θέτει ως θεμέλια τους τις αρχές του έθνους και της ελευθερίας. Του έθνους ως αποτέλεσμα μιας μακραίωνης ιστορικής πορείας, ως προϊόντος κοινής γλώσσας, θρησκείας, πολιτισμού, παραδόσεων και συνείδησης. Του έθνους όπως το περιέγραψε ο Ernest Renan σαν ένα καθημερινό δημοψήφισμα, όπως το συνειδητοποίησε ο Ίων Δραγούμης ως μία πολιτισμική οντότητα, δεχόμενη και ικανή να αφομοιώσει τις ξένες επιμιξίες χάριν της ισχύς της πολιτισμικής του ισχύος. Ενός έθνους στα μέτρα των ευρωπαϊκών και χριστιανικών παραδόσεων, που απέχει αρκετά από την ναζιστική παράνοια του φυλετισμού και του αντισημιτισμού, καθώς και την μαρξιστική ιδεοληψία του άπατρι προλετάριου.

Της ελευθερίας στην οποία και οφείλει το μεγαλείο του ο δυτικός κόσμος. Της ελευθερίας του ατόμου να ζει και να διαχειρίζεται τις υποθέσεις του, σεβόμενος τις συνταγματικές αξίες και τα χρηστά ήθη. Ελευθερία την οποία και εκφράζει η ρήση του αρχαίου λυρικού Φωκυλίδη πως ακόμη και «μια ελεύθερη πόλη χτισμένη πάνω σε σκόπελο, αν έχει νόμο και τάξη, είναι καλύτερη από την άφρονα και δεσποτική Νινευή». Ελευθερία όπως την εκφράζει η θεραπευτική διδασκαλία του Κυρίου και Σωτήρα ημών Ιησού Χριστού μέσα από τις παραβολές και τα διδάγματα, μέσα από την ελεύθερη επιλογή του αδελφού για πίστη, ελπίδα και κυρίως αγάπη, ώστε ο ίδιος να οδηγηθεί στην ψυχική και πνευματική ισορροπία, η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς, στα λόγια του Ευαγγελιστή Ιωάννη.

Αρχές χτυπητά αντίθετες τόσο στην ανατολίτικη δεσποτεία και τυραννία, εκφραζόμενες άλλοτε από την Αχαιμενίδικη Περσία, την Καρχηδόνα και τα Χαλιφάτα, σήμερα δε από την κομμουνιστική-ολιγαρχική Κίνα και τις ισλαμικές θεοκρατίες, όσο και στην νομικίστικη και παρεμβατική φύση της θρησκείας του Ισλάμ. Η ίδια η λέξη Ισλάμ, στα αραβικά υποταγή, υπογραμμίζει την οξεία του αντίθεση προς τον δυτικό κόσμο, για το Ισλάμ κοσμική και θρησκευτική εξουσία συνιστούν ενιαίο σώμα, εν αντιθέσει με την χριστιανική αρχή των διακριτών ρόλων, που αποδίδει τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Θεού στον Θεό.

Η φιλελεύθερη συντηρητική Δεξιά λοιπόν είναι που οφείλει να τολμήσει να αντιπαρατεθεί πολιτικά με όλες τις κακοδαιμονίες που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση. Να επιτεθεί στην αριστερή ιδεοληψία, να ξεγυμνώσει το ολοκληρωτικό και αυτοκτονικό σαρκίο της άκρας δεξιάς, να αντισταθεί στα όποια αισθήματα ενοχής και υποχώρησης που επιδεικνύει ο κεντρώος χώρος. Να υπερασπιστεί το συνταγματικό και αντιπροσωπευτικό φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος, τις ατομικές και οικονομικές μας ελευθερίες, τον εθνικό και χριστιανικό μας πολιτισμό και ηθική απέναντι σε κάθε ολοκληρωτισμό, αριστερό ή δεξιό. Να αμυνθεί της ελευθερίας λόγου, σκέψης και συνείδησης που επιβουλεύονται το ριζοσπαστικό Ισλάμ, η πολιτική ορθότητα και η αριστερή μαρξιστική βία σε πανεπιστήμια και πολιτικούς χώρους. Να ανάγει την οικονομία της αγοράς, το δικαίωμα του ατόμου να παράγει, να δημιουργεί και να συνεισφέρει, μέσω της κερδοφορίας και του επενδυτικού ρίσκου.

Διότι η ελευθερία του ατόμου και της οικονομίας ήταν που οδήγησαν και οδηγούν στις επιστημονικές και τεχνολογικές καινοτομίες, στην βελτίωση της ζωής του ανθρώπου, στην δημιουργία θέσεων εργασίας και στην παραγωγή πλούτου. Αρχές στις οποίες και επιτίθεται ο μαρξισμός μέσα από τον εξισωτισμό του, την μανία του για την επιβολή μιας ισότητας απέναντι στην ελευθερία και στην αξιοκρατία. Για τον οποίο η αριστεία συνιστά ρετσινιά, πράξη επίθεσης σε έναν κόσμο στου οποίου το θεμέλιο, στην ομηρική Ιλιάδα, ο ήρωας Γλαύκος υπενθυμίζει στον άριστο Διομήδη την ρήση του παππού του Βελερεφόρντη πως πάντα πρέπει να αριστεύει και να υπερέχει των άλλων.

Να υπερασπιστεί τέλος τα εθνικά μας ήθη και παραδόσεις. Γιατί μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία είναι αυτή η τόσο πλούσια σε αρχές και παραδόσεις, κατά τα λόγια του μέγα Friedrich Hayek. Γιατί μόνο οι εθνικές αξίες και παραδόσεις μπορούν να αντικαταστήσουν τον κρατικό έλεγχο στην διατήρηση της ατομικής μας ελευθερίας και αξιοπρέπειας, στα λόγια του μέγα ελευθεριακού Murray Rothbard. Επειδή μια ανήθικη κοινωνία απαιτεί όλο και περισσότερους νόμους, όλο και περισσότερη κρατική παρέμβαση, κατά τον πατέρα των ΗΠΑ, Thomas Jefferson.

Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως αμφότερες οι ολοκληρωτικές ιδεολογίες, ο κομμουνισμός και ο φασισμός-εθνικοσοσιαλισμός, επιτέθηκαν στις εθνικές και θρησκευτικές παραδόσεις, επιχείρησαν να επιβάλλουν στην κοινωνία το δικό τους μονοπώλιο ηθικής και πολιτισμού. Πόσο άραγε διαφέρουν από αυτό που ζούμε σήμερα τόσο από την νεομαρξιστική αριστερά ή τον πολιτικά ορθό «φιλελευθερισμό»; Τότε όμως οι παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρώπης, υπό την ηγεσία ανδρών όπως ο Winston Churchill καθώς και ο Charles de Gaulle, στάθηκαν ικανές να συντρίψουν τον εθνικοσοσιαλισμό και να μην επιτρέψουν στον μπολσεβικισμό να διαδοθεί περαιτέρω.

Άλλες μορφές όπως η Margaret Thatcher και ο Ronald Reagan στον αγγλοσαξωνικό κόσμο ή ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος εδώ πέτυχαν την οικονομική ευημερία και πλούτο στα έθνη τους, συναρτήσει πάντοτε των εκάστοτε καταστάσεων, αφήνοντας την Σοβιετία να υποχωρήσει και να γκρεμιστεί μόνη της ηττημένη εμπρός στον ελεύθερο κόσμο.

Στο σήμερα λοιπόν η Δεξιά καλείται για άλλη μια φορά να αφήσει πίσω της ότι την βαραίνει και να προχωρήσει μπροστά, εκφράζοντας την μοναδική δυνατότητα του συντηρητισμού να υπηρετεί την πραγματικότητα ως έχει, πιστός στην ανθρώπινη εμπειρία και παράδοση. Ας μην αφήσουμε τα άκρα να επιβουλεύονται τον κόσμο μας άλλο και ας προχωρήσουμε, όπως πάντα μπορούσαμε, δίχως να καταστρέφουμε ή να γκρεμίζουμε παρά να διορθώνουμε και να χτίζουμε. Όχι με τρέλα και φανατισμό, παρά με λογισμό και μ΄ όνειρο, ας προχωρήσουμε με σταθερά βήματα μπροστά…