Μια κεντρώα κυβέρνηση στο Βίτσι και στο Γράμμο;

Γράφει ο Σπαρτιάτης

Ομολογώ πως η είδηση για τη συμμετοχή του υφυπουργού Εθνικής Άμυνας, Αλκιβιάδη Στεφανή, ως εκπροσώπου της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στις εκδηλώσεις που διοργανώνει η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού στον Γράμμο και στο Βίτσι, στη μνήμη των πεσόντων του Εθνικού Στρατού, με εξέπληξε ευχάριστα. Ήταν κάτι που ομολογουμένως δεν περιμέναμε. Για πολλούς λόγους. 

Καταρχάς η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μέχρι στιγμής μας έχει συνηθίσει να αποφεύγει κινήσεις με καθαρά επικοινωνιακό περιεχόμενο, όπως αυτή. Και κυρίως όσες είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσουν δυσαρέσκεια σε μέρος της κοινής γνώμης. Ακόμα κι όταν αυτό το μέρος της κοινής γνώμης είναι οι αντίπαλοι! 

Έπειτα, ειδικά για ζητήματα ιστορικής φύσεως, ο πρωθυπουργός απέφευγε μέχρι σήμερα να πάρει θέση, με τη λογική ότι μας ενδιαφέρει το παρόν και το μέλλον. Λογική ορθή στις περισσότερες περιπτώσεις, καθώς όντως έχει εκλεγεί από το λαό για το παρόν, όχι για το παρελθόν. 

Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν, ήταν εξαιρετικά ευχάριστη και συνάμα σημαντική η κυβερνητική επιλογή να εκπροσωπηθούν η κυβέρνηση κι ο πρωθυπουργός επίσημα στην εορτή μνήμης. Προσέξτε: Η κυβέρνηση κι ο πρωθυπουργός. Όχι το κόμμα, όχι η παράταξη που μπορείς να πεις ότι απλά τιμά τους πολιτικούς της προγόνους. Η επίσημη ελληνική Πολιτεία, που με τον τρόπο αυτό τιμά και αναγνωρίζει εμπράκτως την προσφορά όσων πολέμησαν και πέθαναν για να αποφύγει η Ελλάδα το Σιδηρούν Παραπέτασμα. 

Δεν είναι γιορτή μίσους, που σπεύδουν να πουν κάμποσοι. Άλλωστε ειδικά η σημερινή ηγεσία της ΝΔ, μεγάλο μέρος της οποίας προέρχεται ακόμα και από την αριστερά, μόνο για εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα και διχασμό δε μπορεί να κατηγορηθεί. Είναι απλώς η εφαρμογή της κοινής λογικής. Ότι όπως έχει η μία πλευρά το δικαίωμα να τιμά τους νεκρούς της, έτσι το έχει και η άλλη. Χωρίς να έχει σημασία αν μία από τις δύο αποδείχθηκε ιστορικά η σωστή και η άλλη αποδείχθηκε λάθος. 

Και στο σημείο αυτό, έρχεται να συζητηθεί ένα ωραίο ζήτημα. Πως προέκυψε και η κίνηση αυτή έγινε από έναν πρωθυπουργό που ανήκει στον κεντρώο-φιλελεύθερο χώρο, ενώ επικοινωνιακά ικανοποιεί κυρίως τη δεξιά-συντηρητική πτέρυγα; Γιατί ας πούμε η ίδια κίνηση δεν είχε γίνει επί κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά, ή σε άλλη προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ; Είναι πράγματι παράδοξο, πως τα φέρνει καμιά φορά η τύχη, και δίνει αφορμή να επισημανθεί πόσο σημαντικοί είναι τελικά στην πολιτική τρεις παράγοντες. 

Ο πρώτος παράγοντας είναι η  αυτοδυναμία. Όχι η κοινοβουλευτική, η πολιτική. Αυτοδυναμία σημαίνει να έχεις την αναγκαία πολιτική ισχύ για να ακολουθήσεις τις επιλογές σου χωρίς βοήθεια από άλλους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κυβερνά με μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, και βασίζεται αποκλειστικά στις δυνάμεις της παράταξής του για να εφαρμόσει την πολιτική του. Θυμηθείτε όμως για παράδειγμα τι συνέβαινε επί κυβέρνησης Σαμαρά. Μια κυβέρνηση συνεργασίας με την κεντροαριστερά, την οποία η ΝΔ είχε απόλυτη ανάγκη τόσο κοινοβουλευτικά, όσο και κοινωνικά για να επιβιώσει, υπήρχε ποτέ περίπτωση να λάβει τέτοια πρωτοβουλία που θα ξεσήκωνε τον κυβερνητικό της εταίρο; Ή και επί Κώστα Καραμανλή. Μια κυβέρνηση κοινοβουλευτικά αυτοδύναμη μεν, που όμως είχε όλο το σύστημα της αριστεράς (διανόηση, ΜΜΕ, συνδικάτα κοκ) απέναντί της καθημερινά. Είχε λυμένα χέρια; 

Ο δεύτερος παράγοντας είναι ο πολιτικός χρόνος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σαν πρωθυπουργός έχει κληθεί να διαχειριστεί σημαντικές κρίσεις. Εθνική άμυνα, λαθρομεταναστευτικό, πανδημία. Εξαιρετικής κρισιμότητας, με ένα όμως κοινό θετικό. Ότι η καλή διαχείριση φέρνει άμεσα αποτελέσματα και αναγνωρίζεται από το λαό. Ίσχυε το ίδιο με την κυβέρνηση Σαμαρά το 2012, που κλήθηκε να διαχειριστεί μια χρεοκοπημένη χώρα με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης; Που αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχία της ήταν η πίεση και η δυσαρέσκεια του λαού; 

Τρίτος παράγοντας είναι το φαίνεσθαι. Ο αυτοπροσδιορισμός και η πολιτική επικοινωνία. Ο πολιτικός Κυριάκος Μητσοτάκης και η ομάδα του, που αποτελείται από δεξιούς μέχρι πρώην Ρηγάδες, με το πολιτικό προφίλ της συναίνεσης και της φιλικότητας προς τον αντίπαλο που έχει λανσάρει μπορεί πολλές φορές να προβαίνει σε κινήσεις χωρίς να ξεσηκώνει διαμαρτυρίες, που ένας δεξιός πολιτικός δε θα μπορούσε. Και οι δύο τρόποι του πολιτεύεσθαι έχουν θετικά και αρνητικά, δεν υπάρχει απόλυτα καλός. Για παράδειγμα το ένας κεντρώος που γίνεται αρεστός θα πρέπει να δίνει κανένα επίδομα παραπάνω ή να δείχνει πιο light στάση στο μεταναστευτικό. Κι ένας δεξιός με τον αυτοχαρακτηρισμό του ξέρει ότι θα αποκλείσει αρκετούς ψηφοφόρους.

Σε κάθε περίπτωση η καλύτερη απάντηση σε όσους θεωρούν παράδοξη την εκπροσώπηση ενός κεντρώου Πρωθυπουργού σε μία τέτοια γιορτή είναι η ιστορική αλήθεια. Ότι στον πόλεμο αυτόν δεν πολέμησαν μόνο οι δεξιοί κατά των συμμοριτών αλλά το σύνολο των δημοκρατικών Δυνάμεων, της δεξιάς και του κέντρου, κόντρα σε όσους ήθελαν να φέρουν τον ολοκληρωτισμό και την κομμουνιστική τυραννία. Η συμμαχία αυτή του κέντρου και της δεξιάς αποτελούσε τον πολιτικό προάγγελο της σημερινής κεντροδεξιάς, της Νέας Δημοκρατίας. Και από συμβολικής άποψης το γεγονός ότι θυμάται ξανά τους ήρωες του Γράμμου δεν είναι παρά μία τρανή απόδειξη ότι η παράταξη βρίσκεται σήμερα, από άποψη πολιτικής κυριαρχίας, στο καλύτερο σημείο εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί σήμερα, όπως και τότε, η συμμαχία του κέντρου και της δεξιάς είναι πλήρης και αποτελεσματική.