Τσίπρας από τη μια, Σαμαράς και Μητσοτάκης από την άλλη

Γράφει ο Σεραφείμ Νικολάου, Πολιτικός Επιστήμονας

Κατά πολλούς ο Αντώνης Σαμαράς ήταν από τους πιο αποτελεσματικούς Πρωθυπουργούς που κλήθηκε όμως να πάρει δύσκολες αποφάσεις σε κρίσιμες περιστάσεις.

Κατά άλλους ο Αλέξης Τσίπρας είναι λιγότερο αποτελεσματικός , πιο όμως κοινωνικά αποδεκτός με την έννοια ότι αποτελεί τον μακροβιότερο μνημονιακό πρωθυπουργό αρέσκεται στα ωραία και αρεστά λόγια, ιεραρχεί με βάση τον κοινωνικό αντίκτυπο και όχι την αποδοτικότητα βλ. μέρισμα και επιδόματα. Δεν δίστασε να προχωρήσει σε δημοψήφισμα ,θυσιάζοντας την έκβαση των διαπραγματεύσεων εξασφαλίζοντας εν τέλει μια δεύτερη κυβερνητική θητεία.

Τον Α. Σαμαρά θα τον επιλέγαμε για μάνατζερ μιας πολυεθνικής ιδιωτικού τομέα για να τρέξει την επιχείρηση. Να φέρει κέρδη και να αξιοποιήσει τους ανθρώπους της . Να διοικήσει με την αδιάκοπη δουλειά την συνεργασία, την διάθεση , το όραμα.

Τον Αλ. Τσίπρα αμφιβάλλω αν θα προσλαμβανόταν σε ιδιωτική επιχείρηση, με τους κανόνες της αγοράς εκεί όπου η αποδοτικότητα είναι όρος επιβίωσης . Ασκεί όμως τα καθήκοντα του πρωθυπουργού της Ελλάδας μέχρι τώρα. Αμφιβάλλω αν σε άλλη χώρα θα τα είχε καταφέρει εξίσου καλά.

Με δεδομένο ότι η διοίκηση πια είναι διοίκηση είτε σε ιδιωτικό είτε σε δημόσιο τομέα έμφαση δίνεται στην αποτελεσματικότητα, με τύπους ηγετών όπως του Α. Σαμαρά να επικρατούν στον κόσμο. Αυτού του ηγέτη που θα φέρει τα λεφτα, θα λέγαμε. Αυτό τείνει να είναι το μέλλον καθώς οι αγορές πιέζουν οι άνθρωποι σταματούν να ζητούν φρου -φρου και αρώματα , η ιδιωτικοποίηση της πολιτικής λαμβάνει χώρα με την μείωση των κρατικών χρηματοδοτήσεων και το κράτος χρειάζεται να είναι ευφυές και αποτελεσματικό. Λιγότερο κοινωνικά αποδεκτός ήτοι λαϊκός σημαίνει περισσότερο αποτελεσματικός.

Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά προκύπτει εδώ ένα αιώνιο δίλημμα , στο οποίο ο κ.Μητσοτάκης απάντησε ακολουθώντας τον Α. Σαμαρά, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.