Tomorrow belongs to me…
Του Σωτήρη Χήνου
Όταν 200 νεαροί, κατά βάση μάλλον και μαθητές, που βρέθηκαν μάλιστα τυχαία και ανοργάνωτα, επιδεικνύουν τέτοια συμπεριφορά, τι λέμε:
Είναι φασίστες και τελειώσαμε;;;
Βάζουμε κάποιους άλλους 200 να τους επιτεθούν; Με στόχο ποιο; Να έχουμε καθημερινές οδομαχίες με στυλιάρια;;!!
Από ό,τι θυμάμαι, το «οδόντα αντί οδόντος», απλά φτιάχνει μια κοινωνία μόνο με φαφούτηδες…
Προφανώς οφείλουμε να καταδικάσουμε το περιστατικό. Όμως, μήπως και να το αναλύσουμε κάπως; Μήπως να δούμε ποια κινητήρια δύναμη εκκολάπτει συμπεριφορές;
Σήμερα στην Πορτογαλία, ένα ultra «δεξιό» κόμμα, που το 2019 πήρε 1,3%, κέρδισε κοντά το 20% των ψήφων…Ρίχνουμε και ένα ανάθεμα στους Πορτογάλους που έγιναν κι αυτοί φασίστες, πριν ρίξουμε τις υπνάρες μας;;
Μήπως πριν την προσευχή μας στα ιδεολογικά εικονοστάσια, καταραστούμε μεθ επιτάσεως τον Μινώταυρο του Νεοφιλελευθερισμού, που έτσι κι αλλιώς φταίει για όλα; Και οδηγεί και τους ψηφοφόρους να μαυρίζουν με φούμο όσους πολεμούν τον «Μινώταυρο» ;;
Είναι προφανές ότι υπάρχει μια γενικότερη δυσθυμία στη Γηραιά Ήπειρο, που προσπαθεί να βρει τρόπους να εκφραστεί δυναμικά. Και θύματα γίνονται εντελώς ανυποψίαστα και «αθώα του αίματος» πρόσωπα…
Ένας κόσμος, με νεολαίους μη απόντες, αισθάνεται ότι περιθωριοποιείται. Καλώς; Κακώς; Σημασία έχει ότι το αισθάνεται.
Η πληθυσμιακή διάβρωση, ο μεγαλοπρεπής εορτασμός του ραμαζανιού στο κέντρο της Χριστιανικής Ευρώπης, μια woke κουλτούρα που ήρθε θεωρητικώς να αποκαταστήσει δικαιώματα και στην πράξη λειτουργεί ως ασφυκτική μέγγενη απέναντι όχι στο διαφορετικό, αλλά στο μέχρι χθες mainstream, είναι και αιτίες και αφορμές μιας αντίδρασης ελατηρίου που είναι σε εξέλιξη και δεν γνωρίζουμε που τελειώνει…
Οι αλλαγές, όσο απαραίτητες και να είναι, δεν μπορεί να εφαρμόζονται δια επιβολής, με λογικές σύγκρουσης με τις κοινωνίες. Αλλά με πειθώ και άρση των όποιων επιβλαβών επιδράσεων…Δεν στριμώχνεις τη γάτα στη γωνία…
Δεν βάζεις, ως πρόσφατα ακούστηκε, το κάρο μπροστά από το άλογο, σε καιρούς μη τρυφηλούς λόγω οικονομικής ευδαιμονίας…
Δεν είναι στόχος των κρατών οι αψιμαχίες στα σοκάκια, μέχρι να ακουστεί από το ΗΒ μέχρι τα Ουράλια το «Tomorrow belongs to me»…
