Το ζήτημα των νέων ταυτοτήτων

Γράφει ο Γιάννος Τσαλαβούτας

Αυτές τις μέρες, πέρα απο τις θεομηνίες, δεσπόζει στον δημόσιο διάλογο η επικείμενη κυκλοφορία των νέων ταυτοτήτων. Μεγάλη μερίδα κόσμου στέκεται σε ουρές για να μην αναγκαστεί να λάβει την νέα ταυτότητα. Τα κίνητρά τους είναι ,λίγο έως πολύ, θολά. Κάποιοι φοβούνται το διαβολικό υποτιθέμενο “χάραγμα”, άλλοι τον ανα πάσα στιγμή γεωεντοπισμό και άλλα πολλά.

Κατά την γνώμη μου, οι συνέπειες  και οι αντιδράσεις που συνεπάγεται η εισαγωγή των νέων ταυτοτήτων μου φαίνονται ασήμαντες αφού οι πάντες, αργά ή γρήγορα, θα υποχρεωθούν να παραλάβουν την ταυτότητα με το περιβόητο τσιπάκι. Εξ’ου και η ματαιότητα όλων αυτών.

Ελαφρώς θετικό κατ’εμέ είναι το γεγονός οτι ενδεχομένως έστω έως και για σφαλερούς λόγους, παρατηρείται μια τάση υγιούς σκεπτικισμού προς τις κρατικές επιταγές. Θέτοντας τον Θεό ως δικαιολογία-ανάχωμα προς αυτές, αμφισβητείται σθεναρά η πρωτοκαθεδρία του κράτους ως απόλυτη και αδιαμφισβήτητη αρχή που κατέχει το μαχαίρι τε και το καρπούζι. Ο Τζον Λοκ προφανώς θα υπεραίρετο για την προάσπιση από μερίδας κόσμου των “φυσικών”  – όπως ο ίδιος αποκαλεί – αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων, που κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει.

Οι υποστηρικτές της νέας ταυτότητας στηλιτεύουν το αστείο, την θρησκοληψία και την γραφικότητα, χλευάζοντάς τες, ωστόσο δεν αναγνωρίζουν το άσχημο της υποχρεωτικότητας-βίας εκ μέρους της κυβέρνησης και την αποδοχή της από την πλειονότητα, που διαιωνίζει την βία. Μια αποδοχή, σε επίπεδα τρόπον τινά πίστης, που την καθιστά στα μάτια μου, “κοσμική” θρησκεία. Προεκτείνοντας αυτήν την προβληματική, η σημαία, το κρατικό εορτολόγιο, οι εκλογές κοκ, υπάρχουν και λειτουργούν προς επίρρωσιν της άποψης αυτής. Αυτή η “πίστη” δεν χλευάζεται όντας για αρκετούς  θέσφατη.

Ξεκαθαρίζω πως το μείζον πρόβλημα δεν είναι το τσιπάκι, καθώς η ταυτοποίηση που αυτό επιφέρει είναι επιθυμητή μερικές φορές όταν διευκολύνεται. Άλλωστε, ούτως ή αλλως, ζώντας και αλληλεπιδρώντας στην κοινωνία, αφήνει κανείς το στίγμα του και αναγνωρίζεται από τους υπολοίπους και από το κράτος. Εν πολλοίς, ο καθένας από μας θα ήθελε να αναγνωρίζεται για πλείστους λόγους, διεκδικώντας φερ’ειπείν δικαιώματα και απολαβές από ένα συμβόλαιο,  ή το να αποδείξει κανείς οτι είναι ο βιολογικός πατέρας ενός παιδιού, την αναγνώριση που διευκολύνει την πραγμάτωση ενός δανείου και ούτω καθεξής. Επομένως η ταυτοποίηση και η διατήρηση ενός ιστορικού σε ένα database είναι θεμιτή

Το πρόβλημα με τις νέες ταυτότητες συνίσταται στην αυτοδιάθεση, το αυτεξούσιο του ατόμου και την προσωπική βούληση. Η υποχρεωτικότητα της νέας ταυτότητας και οι επιπτώσεις που συνεπάγεται η μη απόκτησή της είναι κάτι το απεχθές και απευκταίο, στην περίπτωση που κάποιος δεν επιθυμεί να την αποκτήσει. Η αγορά ενός κινητού τηλεφώνου αποτελεί μια πράξη εθελούσια, η απόκτηση της νέας ταυτότητας για πολλούς, όχι.

Τέλος, η δυνατότητα αυτή, ελλοχεύει τον κίνδυνο εμφάνισης του λεγόμενου συστήματος κοινωνικής πίστωσης, το οποίο ήδη εφαρμόζεται στην Κίνα, μια διαδικασία κατά την οποία καταρτίζεται ένα ενιαίο εθνικό αρχείο βάσει του οποίου αξιολογείται η δραστηριότητα και το εν γένει φρόνημα των υπηκόων ενός κράτους. Κάτι τέτοιο φαντάζει κάτι οργουελικό και τρομακτικό. Οψόμεθα.