Το πρόβλημα δεν είναι ο γάμος, είναι τα παιδιά…
Γράφει ο Άγγελος Στάγκος
Δεν ξέρω τι θα του ξημερώσει του Μητσοτάκη με το θέμα του γάμου των ομοφύλων και κυρίως με το δικαίωμα υιοθεσίας και τεκνοθεσίας από τα αντίστοιχα ζευγάρια, αλλά είναι φανερό ότι έχει μπλέξει. Γιατί όντως το ζήτημα είναι ιδιαίτερα λεπτό, ευαίσθητο και περίπλοκο. Μπλέκονται δικαιώματα, νομική επιστήμη και νόμοι, κοινωνία, εκκλησία, πολιτική, κόμματα, Ευρώπη και ένας μέγιστος, αλλά άγνωστος Χ που φορά την ψυχοσύνθεση, την κοινωνική αποδοχή, ένταξη και ανάπτυξη των παιδιών με ομόφυλους γονείς, που είναι και το σημαντικότερο.
Η αίσθηση που έχω από όσα ακούω γύρω μου και από εκείνα που λέγονται στα μήντια είναι ότι αυτός καθ’ εαυτός ο γάμος μεταξύ ομοφύλων δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα. Νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία ανέχεται και γενικά αποδέχεται τον γάμο ομοφύλων ως επιλογή και δικαίωμα συνανθρώπων που ανήκουν στην κατηγορία των ΛΟΑΤΚΙ. Άλλωστε έχει θεσμοθετηθεί και γίνει αποδεκτό το σύμφωνο συμβίωσης που τακτοποιεί σε μεγάλο βαθμό και νομικά θέματα που προκύπτουν από την εθελούσια ένωση ενός ζευγαριού.
Αν λοιπόν το ζήτημα σταματούσε στο γάμο, ο Μητσοτάκης δεν θα είχε αυτόν τον νέο πονοκέφαλο. Ωστόσο, το πράγμα δεν είναι τόσο απλό, καθώς ο γάμος συνδέεται άμεσα με δικαιώματα τεκνοποίησης, που για τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να υλοποιηθούν είτε με υιοθεσία ενός παιδιού, είτε με τεκνοθεσία, μέσω παρένθετης μητέρας, ειδικά όταν το ζευγάρι αποτελείται από δύο άντρες. Για τα ομόφυλα ζευγάρια γυναικών υπάρχει και η λύση απόκτησης παιδιού μέσω εγκυμοσύνης βέβαια και είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να απαγορευτεί μία τέτοια επιλογή δια νόμου. Αυτό τουλάχιστον λέει η δική μου λογική…
Οι αντιδράσεις λοιπόν επικεντρώνονται κατά μεγάλη πλειοψηφία στο δικαίωμα υιοθεσίας / τεκνοθεσίας παρά στο γάμο, παρ΄ όλο που νομικά τα δύο συνδέονται. Για τους σκεπτόμενους δε που προβληματίζονται το θέμα δεν είναι ούτε ηθικό, ούτε θρησκευτικό, ούτε πολιτικό. Στα παλιά μας τα παπούτσια τολμώ να πω – αφού συγκαταλέγομαι μαζί με αρκετούς άλλους που γνωρίζω στους προβληματισμένους – και για τις τρεις αυτές πηγές αντίδρασης, δίχως να αγνοώ την τεράστια επιρροή τους στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, που με τη σειρά της επηρεάζει πολιτικές συμπεριφορές και αποφάσεις.
Το μεγάλο ερώτημα για μένα είναι η ομαλή ένταξη και εξέλιξη των παιδιών, ή τουλάχιστον των πρώτων παιδιών αυτής της κατηγορίας, με ομόφυλους γονείς. Πώς θα αντιμετωπιστούν από την ελληνική κοινωνία – γι αυτήν μιλάμε, όχι για την αμερικανική ή τη σουηδική – που ξέρουμε πολύ καλά ποια είναι, πως θα τα πάνε στο σχολείο και πως θα αντιμετωπίζονται από τα άλλα παιδιά με «αντιδραστικούς» (δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη) γονείς, αν είναι σε θέση να τα προστατεύσουν από αρνητικές συμπεριφορές οι δάσκαλοί τους, ποια τέλος πάντων θα είναι η πορεία τους στη ζωή, αν δηλαδή θα είναι ισότιμη. Γιατί αν αυτά τα παιδιά μπουν στη ζωή και πορευτούν σε αυτήν με δεδομένο τον τραυματισμό τους, να λείπει το βύσσινο των δικαιωμάτων και των ρίσκων που θέλουν να αναλάβουν οι ΛΟΑΤΚΙ γονείς τους. Έτσι ωμά!
Με αυτή την έννοια, δεν ξέρω αν υπάρχουν αξιόπιστες μελέτες για την εξέλιξη παιδιών με ομοφυλόφιλους γονείς στην Ελλάδα (όχι στη Σουηδία ή αλλού). Και από την άλλη πλευρά, δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερο για παιδιά να παραμένουν σε ιδρύματα παρά να υιοθετηθούν από ομόφυλα ζευγάρια. Εκείνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι απορρίπτω εντελώς τη λύση της παρένθετης μητέρας – και για τα ετερόφυλα ζευγάρια – και το διαλαλώ χωρίς να ντρέπομαι, γιατί μου θυμίζει «φάρμα των ζώων» ανάμεικτη με ναζιστικές πρακτικές, άποψη που είχα πριν ο Κασσελάκης κάνει γνωστό το όνειρό του να τεκνοποιήσει με αυτή τη μέθοδο για να έχουν τα παιδιά του το δικό του DNA και εκείνο του Τάϊγκερ.
Σύνοψη: Ναι, ο Μητσοτάκης έχει μπλέξει με αυτό το θέμα και το μπλέξιμο αφορά περισσότερο το δικό του κόμμα και τους δικούς του ψηφοφόρους. Όχι, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε τέτοιο στάδιο ωρίμανσης για να δεχθεί και να εντάξει παιδιά ομόφυλων ζευγαριών. Ναι, το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσης αυτών των παιδιών.
Αυτά, όχι ως νομικός που δεν είμαι, όχι ως παιδαγωγός, κοινωνιολόγος ή ψυχολόγος που επίσης δεν είμαι, αλλά ως μέσος πολίτης, με κοινό νου ελπίζω…
Reporter
Είμαι ο Lewis από την Αυστραλία, ένα παιδί “γκέι γονιών” και αυτή είναι η εμπειρία μου από τους γκέι γονείς. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ παντρεμένοι και ενώ ο πατέρας μου ήταν ομοφυλόφιλος, η μητέρα μου ήταν “bi”, και είχε περάσει αρκετά χρόνια έχοντας σχέση με γυναίκα, πριν γεννηθώ εγώ. Γεννήθηκα σαν ένα “one night stand” όταν η μαμά και ο μπαμπάς είχαν πιει.
Οι γονείς μου δεν έζησαν ποτέ μαζί, και ήμουν συνεχώς σε ανάδοχη φροντίδα μέχρι που ήμουν περίπου 8 ετών, και μόνο περιστασιακά ζούσα ή έμενα με τη μητέρα μου. Μέχρι τα 13 μου, ήμουν συνεχώς σε ανάδοχους. Από την ηλικία των 2 ετών δεν είχα γνωρίσει τον πατέρα μου, μέχρι που έγινα 13 χρονών. Τότε πήγα να ζήσω με τον πατέρα μου και τον ομοφυλόφιλο εραστή του, καθώς η μητέρα μου ήθελε να περάσω λίγο χρόνο μαζί του, καθώς αυτός δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον όταν ήμουν παιδί.
Ποτέ δεν μου άρεσε να ζω μαζί τους. Η “ομοφυλοφιλία” τους (“gayness”) ήταν κάτι σαν θρησκεία, και συνεχώς έδειχναν σαν να ήθελαν να επιβεβαιώνουν το ότι ήταν “γκέι” μέσω των πράξεών τους. Φαινόταν λες και έπρεπε να μου αποδείξουν ότι ήταν γκέι. Ήταν σαν μια θρησκεία, η μόνη τους ταυτότητα, το σήμα της τιμής τους. Μιλούσαν συνέχεια γι’ αυτό. Η “ομοφυλοφιλία” τους ήταν το νούμερο ένα θέμα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Έβλεπαν ανθρώπους και τους συστήνονταν ως “γεια, με λένε Σάιμον και είμαι γκέι”. Οι στρέιτ άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό. Δεν βγαίνουν έξω και λένε: “γεια, είμαι ο Σάιμον και είμαι στρέιτ”, αλλά ο μπαμπάς και ο σύντροφός του το ανακοίνωναν και το επιδείκνυαν στους ανθρώπους.
Τα σεξουαλικά υπονοούμενα υπήρχαν παντού. Πάντα “έκοβαν” τους άλλους άνδρες, παρόλο που ήταν μαζί 13 χρόνια. Δεν φαινόταν ότι ήταν ενωμένοι, αλλά έμειναν μαζί και δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Ήμασταν π.χ. στο σουπερμάρκετ και αυτοί κοιτούσαν άλλους άντρες και σχολίαζαν “δεν είναι όμορφος αυτός;” Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να φέρω στο σπίτι τους φίλους μου, επειδή όλα στο σπίτι ήταν “γκέι”. Η συμπεριφορά τους ήταν γκέι, ο τρόπος που μιλούσαν ήταν γκέι, οι πράξεις τους ήταν γκέι, τα πάντα ήταν γκέι. Όλα έμοιαζαν πολύ υπερβολικά και αφύσικα και φοβόμουν τι θα σκεφτούν οι φίλοι μου. Δεν μπορούσα να συστήσω τον πατέρα μου γιατί ντρεπόμουν γι’ αυτόν. Συχνά έκαναν σεξουαλικά σχόλια για τους φίλους μου όταν έφευγαν από το σπίτι και αυτό το έβρισκα αποκρουστικό.
Ο μπαμπάς και ο σύντροφός του με φιλούσαν στο μάγουλο. Πάντα το έβρισκα άβολο. Αυτοί το έκαναν συνεχώς, ακόμα και όταν μπήκα στην εφηβεία μου. Ήξερα από τους φίλους μου και από ταινίες και από την τηλεόραση ότι οι πατεράδες συνήθως δεν φιλούν τους γιούς τους όταν είναι έφηβοι.
Υπήρχαν ελάχιστα όρια. Κάθε δυο μήνες με χτυπούσαν σαν μικρό παιδί. Τα πάντα ήταν εύθραυστα. Πάντα υπήρχαν διαμάχες μεταξύ του μπαμπά και του συντρόφου του, τσακώνονταν και εκτόξευαν ο ένας στον άλλον πιάτα και φαγητά. Ποτέ δεν ένιωθα ασφαλής. Ήμουν συνεχώς σε επαγρύπνηση για τον εαυτό μου μέσα στο σπίτι. Ένιωθα σεξουαλικά ευάλωτος. Είχαν βάλει κρυμμένες κάμερες στο σπίτι ακόμα και στους ιδιωτικούς μου χώρους. Βρήκα ακόμα και βίντεο με μένα σε έναν από τους υπολογιστές τους.
Οι άλλοι νόμιζαν ότι ήμουν κι εγώ γκέι, και αυτό το πράγμα με έκανε να ντρέπομαι. Ένιωθα ότι αυτό δεν ήταν σωστό. Ένιωθα ότι υπήρχε μια προσδοκία για μένα ότι θα έπρεπε να είμαι γκέι, παρόλο που δεν ένιωθα καμία έλξη για τους άντρες. Θα έπρεπε να είμαι γκέι από τους γκέι γονείς μου. Αυτό με έκανε να έχω μεγάλη σύγχυση μέσα μου.
Δεν έδιναν καμία σημασία για τα συναισθήματά μου. Μου έκαναν φαγητό για το σχολείο που δεν άντεχα να τρώω. Δεν τους ένοιαζε για μένα, για το τι ήθελα ή για το πώς ένιωθα για το οτιδήποτε.
Πήγαμε μια φορά σε ένα πάρτι ενός 40άρη. Νόμιζα ότι ήμασταν απλώς καλεσμένοι. Δεν ήξερα ότι ο μπαμπάς ήταν «η διασκέδαση». Τον είδα ντυμένο “drag queen” να τραγουδάει Abba… δεν μου είχαν πει τίποτα. Ένιωσα να γελοιοποιούμαι δημοσίως.
Δεν μπορούσα να τους πω τίποτα για αυτά που περνούσα στην εφηβεία μου, επειδή δεν ήταν “άνδρες” αρκετά στη συμπεριφορά τους και στους τρόπους τους. Ήταν σαν να μιλάω σε γυναίκες. Τελικά έκανα αυτή τη συζήτηση με μια λειτουργό.
Έμενα μαζί τους μέχρι που ο πατέρας μου παράτησε τον σύντροφό του όταν ήμουν 17 ετών και ο πατέρας μου με έδιωξε.
Καθώς δεν είχα πουθενά αλλού να πάω, συνέχισα να ζω με τον πρώην σύντροφό του μέχρι τα 21 μου. Ήταν εξαιρετικά καταπιεστικός και ήθελε να έχει τον απόλυτο έλεγχο της ζωής μου και με έκανε ακόμα να υπογράψω μια έγγραφη συμφωνία ότι του παρείχα το δικαίωμα να έχει σχεδόν απόλυτη εξουσία πάνω μου, όπως να έχει τον απόλυτο έλεγχο για τον τραπεζικό μου λογαριασμό. Ακόμα κι όταν έφυγα για να ζήσω την δική μου ζωή, προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί μου και να ασκήσει έλεγχο πάνω μου μέχρι που τον απείλησα ότι θα καταφύγω σε νομικές ενέργειες.
Η εμπειρία μου να ζω με γκέι γονείς με σημάδεψε συναισθηματικά και με έκανε να νιώθω ότι η ανατροφή μου ήταν πολύ μπερδεμένη. Υπήρχε ένα μεγάλο κενό στη ζωή μου που έπρεπε να γεμίσει και ποτέ δεν γέμιζε, καθώς δεν ένιωθα ότι αγαπήθηκα σε κανένα στάδιο.
Ωστόσο, όπως και άλλοι