Τηλεοπτικές άδειες: Πλουραλισμός ή Έλεγχος;
Γράφει ο Δημήτριος Π. Κοσμόπουλος, Φοιτητής Οικονομικών Επιστημών
Πολλή συζήτηση έχει γίνει τους τελευταίους μήνες σχετικά με το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών και πλέον βρισκόμαστε εν αναμονή της σχετικής προκήρυξης από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, του οποίου πρόθεση είναι, σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Ανεξάρτητης Αρχής, να διενεργηθεί ο επικείμενος διαγωνισμός εντός του 2017. Σε κάθε περίπτωση ζητούμενο είναι να μην προκληθεί εκ νέου «μια τρύπα στο νερό» αλλά να καταλήξει επιτέλους κάπου το όλο εγχείρημα. Το θέμα όμως είναι πού ακριβώς…
Ολοφάνερη επιθυμία της κυβέρνησης είναι να δοθούν όσο το δυνατόν λιγότερες τηλεοπτικές άδειες, προκειμένου να μπει μια τάξη στο «άναρχο» τηλεοπτικό τοπίο. Την ίδια στιγμή πάντως οι περισσότεροι εκτιμητές θεωρούν πως το τηλεοπτικό φάσμα αντέχει τουλάχιστον 6-7 άδειες, αδειάζοντας ουσιαστικά όσους υποστηρίζουν ότι ο αριθμός πρέπει να είναι ακόμα μικρότερος. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει εδώ είναι κατά πόσον ένας περιορισμένος αριθμός τηλεοπτικών αδειών συμβαδίζει με τη λογική του πλουραλισμού στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία.
Αρκετοί «τα βάζουν» με τους καναλάρχες υποστηρίζοντας ότι αυτοί και ο τρόπος που κερδοσκοπούν εις βάρος του τηλεοπτικού κοινού αποτελούν το βασικό πρόβλημα στο ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Το θέμα όμως είναι αν κάτι τέτοιο θα άλλαζε προς όφελος του τηλεοπτικού κοινού στην περίπτωση που μειωνόταν δραστικά ο αριθμός των χορηγούμενων τηλεοπτικών αδειών. Μάλλον θα διογκωνόταν το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση αφού η «τηλεοπτική πίτα» θα χωριζόταν σε αρκετά λιγότερα κομμάτια κι έτσι οι εναπομείναντες καναλάρχες θα έβρισκαν πολύ πιο εύκολα πρόσφορο έδαφος, προκειμένου να κερδοσκοπήσουν.
Και σε τελική ανάλυση, καλό θα ήταν να ξεκαθαριστεί ότι η αισχροκέρδεια είναι αυτή που θα πρέπει να θεωρείται καταδικαστέα και ΟΧΙ η επιθυμία ενός επιχειρηματία-καναλάρχη να επιτύχει τα μέγιστα δυνατά κέρδη από τη λειτουργία της επιχείρησής του (του καναλιού του στη συγκεκριμένη περίπτωση) θεμιτά. Και αυτό διότι στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς ο καθένας έχει δικαίωμα να επιδιώξει την ατομική του επιτυχία, εφόσον αυτή επέρχεται με θεμιτό και νόμιμο τρόπο.
Περισσότερη σημασία λοιπόν θα έπρεπε να δοθεί στη θέσπιση ενός αυστηρού νομοθετικού πλαισίου, μέσω του οποίου θα προσδιορίζονται έως ένα βαθμό οι κανόνες λειτουργίας, αλλά και οι υποχρεώσεις των τηλεοπτικών σταθμών τόσο απέναντι στους εργαζόμενούς τους όσο και προς το τηλεοπτικό κοινό, και συνεπακόλουθα οι κυρώσεις που θα τους επιβάλλονται σε περίπτωση μη τηρήσεώς των. Κάτι τέτοιο όμως προφανώς προϋποθέτει να μπει κάποια στιγμή ένα τέλος στα αλισβερίσια των εκάστοτε «κυρίων στα πράγματα» με διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς, με σκοπό την εξυπηρέτηση και προάσπιση ίδιων συμφερόντων.
Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ότι τα υπάρχοντα προβλήματα στο ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό τοπίο δεν εντοπίζονται τόσο στον αριθμό των τηλεοπτικών σταθμών που τελούν σήμερα σε λειτουργία όσο στην αδυναμία του ίδιου του κράτους να επιβάλλει ένα αυστηρό και σοβαρό πλαίσιο από κανόνες για την τήρηση των οποίων θα μεριμνά συστηματικά και θα επιβάλλει κυρώσεις σε όσους δε συμμορφώνονται με αυτούς. Άλλωστε, τη σήμερον ημέρα αυτό που επιζητούν οι πολίτες στην ενημέρωσή τους περισσότερο από ποτέ είναι ο Πλουραλισμός. Όχι ο Έλεγχος!
