Τι κτήνος γίνεται ο άνθρωπος σε μια κρίση βίας;!
Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού
Ήταν καλοκαίρι του 1996. Μόλις είχαμε τελειώσει την εξεταστική περίοδο. Καλοκαίρι και ξεκινούσαμε με την παρέα τις τακτικές μας επισκέψεις στον θεατράκι του Λυκαβηττού. Για εμάς τα βράδια του καλοκαιριού στην Αθήνα ήταν κυρίως συναυλίες που απολαμβάναμε στο θεατράκι του Λυκαβηττού και μετά βόλτα στα περίχωρα. Άλλοτε Κολωνάκι και άλλοτε Εξάρχεια – τότε ήταν ακόμα επισκέψιμα. Είχε μόλις τελειώσει η συναυλία, και πηγαίναμε προς τα Εξάρχεια. Βρίσκουμε τραπέζι έξω από ένα μπαρ, καθόμαστε και ξεκινάει η κουβέντα για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές – οι βουλευτικές εκλογές του 1996 έγιναν στις 22 Σεπτεμβρίου.
Ξαφνικά περνάνε από μπροστά μας 2 αφισοκολλητές και ετοιμάζονται να αφισοκολλήσουν αφίσες με το πρόσωπο του Μιλτιάδη Έβερτ – τότε αρχηγός της ΝΔ. «Ξέρουν που βρίσκονται οι αφελείς;», αναρωτιόμαστε μεταξύ μας στην παρέα. Δεν προλαβαίνουν να ανοίξουν τις αφίσες και να πιάσουν τις βούρτσες και μια παρέα καμιά δεκαπενταριά ακροαριστερών-μπαχαλάκιδων κινείται απειλητικά εναντίον τους. Τότε βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη για άλλους από αυτούς η «σταυροφορία», για άλλους η «τάση» ή «ρεύμα» και για άλλους η «μόδα» του να είσαι ακροαριστερός-μπαχαλάκιας. Είχαν αρχίσει να γιγαντώνονται οι αφίσες και οι μπλούζες του Τσε Γκεβάρα, του Κάστρο, του Ζαπάτα κ.α. λατινογενών δικών τους ηρώων και τα πάρτι σε καταλήψεις εγκαταλελειμμένων κτηρίων.
Τους προσεγγίζουν και αρχίζουν να τους απειλούν και να τους σπρώχνουν. Είμαστε αποφασισμένοι να παρέμβουμε, να προστατέψουμε τους 2 αφισοκολλητές που θα τους έστελναν κατά φαινόμενα στο νοσοκομείο από το πολύ ξύλο και ξαφνικά εμφανίζεται από μακριά ένας ακόμα από αυτούς, μπαίνει στη μέση και ως δια μαγείας λύνεται το όλο θέμα. Με μια μικρή παραίνεση, εν είδει απειλής, λέει στους αφισοκολλητές να φύγουν από την περιοχή, απομακρύνονται και ευτυχώς λήγει εκεί το ζήτημα. Ο τελευταίος, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι το πιο πιθανό ήταν να έχει το ρόλο του καθοδηγητή.
«Φαντάσου να πάρουν όλοι αυτοί την εξουσία τι έχει να γίνει!», αναρωτιόμασταν στην παρέα από τότε. «Εδώ σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας και δεν μπορεί να κάνει κανείς το αυτονόητο για οποιαδήποτε άλλη δημοκρατική χώρα. Να εκδηλώσει ελεύθερα όποτε και όπου επιθυμεί τις πολιτικές ή και κομματικές του πεποιθήσεις». «Και εάν δεν ήταν ο καθοδηγητής, τι θα μπορούσε να συμβεί σε αυτά τα παιδιά αλλά και σε εμάς που θα μεσολαβούσαμε;». Μάλλον σε νοσοκομείο θα καταλήγαμε ομαδικώς, καθώς οι ακροαριστεροί-μπαχαλάκιδες ήταν εξοπλισμένοι με καδρόνια και υποθέτω και στιλέτα.
Η φαντασία καμιά φορά τι παιχνίδια παίζει. Μετά από 25 περίπου έτη, οι τότε ακροαριστεροί-μπαχαλάκιδες που αδόξως βρέθηκαν μπροστά μας, εκμεταλλευόμενοι μια αδύναμη στιγμή του ελληνικού λαού και προφανώς λάθος εκτίμηση και κρίση του, βρέθηκαν στην εξουσία. Μερικοί από αυτούς που πρόσφατα βίωσαν την βία αυτή, σε άλλη της βέβαια έκδοση και μορφή, ήταν και οι Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος, Δημήτρης Αβραμόπουλος κ.α.. Που όσο περνάει ο καιρός και αποκαλύπτονται όλο και περισσότερα στοιχεία για τις διώξεις που δέχθηκαν σχετικά με την υπόθεση Novartis καταλαβαίνουμε ότι ουσιαστικά αυτό έγινε με αφορμή το κυβερνητικό τους πρόγραμμα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και τα πιστεύω τους. Όχι βάσει κάποιας υποψίας, πολλώ δε μάλλον κάποιας στοιχειοθετημένης κατηγορίας.
Πάνω στα ανωτέρω πολιτικά πρόσωπα ασκήθηκε στυγνή βία. Μπορεί να μην ήταν ίδιου τύπου βίας που παρολίγον να ασκηθεί στην περίπτωση των συμπαθών αλλά αφελών αφισοκολλητών, δηλαδή φυσική, αλλά δεν παύει να ήταν βία. Και εάν στην πορεία δεν βρισκόταν ο αντεισαγγελέας Αγγελής να αποκαλύψει την εναντίον τους σκευωρία τι θα μπορούσε να συμβεί σε αυτά τα πρόσωπα; Πέραν του ευσυνείδητου αντιεισαγγελέα, σκεφτείτε ότι τα πρόσωπα αυτά μαζί με τις προσωπικές γνώσεις και εμπειρία διαθέτουν και μια ομάδα άξιων και ικανών συνεργατών για να μπορέσουν να υποστηρίξουν την αθωότητα τους. Αν στη θέση των ανθρώπων αυτών ήταν ο αφελής αλλά συμπαθής αφισοκολλητής των νεανικών μου χρόνων τότε τι θα γινόταν; Ο άνθρωπος αυτός θα βρισκόταν στη φυλακή βάσει ενός κατασκευασμένου κατηγορητηρίου. Μέσα σε μια στιγμή θα καταστρεφόταν όλη του η ζωή! Όχι όμως επειδή εγκλιμάτισε, αλλά για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και πιστεύω! Και η οικογένεια του; Μα φυσικά θα στιγματιζόταν και αυτή!
«Και πότε συμβαίνουν αυτά;», σκέφτομαι. Μα φυσικά μόνο σε περιπτώσεις καθεστώτων! Όποιος καθεστωτικός έστησε κατηγορητήρια, και προκάλεσε λαϊκά δικαστήρια και διαχασμό αφού αποκατασταθεί η δημοκρατία, δεν οφείλει αρχικά να ελεγχθεί δικαστικά και εάν εξακριβωθούν οι κατηγορίες να καταδικαστεί; Ο αντεισαγγελέας Αγγελής, με πάσα γνώση να καταδιωχθεί και αυτός από το καθεστώς, προς τιμήν του δεν στάθηκε μόνο στην αποκάλυψη της σκευωρίας, δηλαδή στυγνής βίας που ασκήθηκε στα παραπάνω πολιτικά πρόσωπα, αλλά πρόσφατα ζήτησε να ανασυρθούν από το αρχείο και οι μηνύσεις Σαμαρά, Βενιζέλου και Αβραμόπουλου για τη Novartis.
Όπως και τότε με τους αφισοκολλητές, αλλά και ανέκαθεν όπου σταθούν και βρεθούν, μέχρι και σήμερα που έγιναν εξουσία οι ακροαριστεροί-μπαχαλάκιδες δημιουργούν κρίσεις κάθε μορφής βίας. Και τι κτήνος γίνεται ο άνθρωπος σε μια κρίση βίας;!
