Η Θεσσαλονίκη αλλάζει τα δεδομένα

Γράφει ο Σπαρτιάτης

Η ανέλπιστη και για πολλούς αναπάντεχη επιτυχία του συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη δημιουργεί τις προοπτικές για ριζική μεταβολή στην πολιτική σκηνή. Είναι η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που τόσο μεγάλο πλήθος κόσμου κατεβαίνει στο δρόμο για ένα εθνικό ζήτημα.

Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια οι μεγάλες συγκεντρώσεις. Από τις αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις απέναντι στο πρώτο μνημόνιο την περίοδο 2009-2011, που κατέληξαν στις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, μέχρι τις συγκεντρώσεις του Μένουμε Ευρώπη το 2015, των οπαδών του ΝΑΙ και του ΟΧΙ την περίοδο του δημοψηφίσματος και τελικά του κινήματος Παραιτηθείτε μέχρι πέρυσι. Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις, και όχι μόνον αυτές, είχαν ευρεία συμμετοχή κόσμου, κι ας είχαν κάποιες αισθητά μεγαλύτερη απήχηση από άλλες. Δεν είναι σωστή η άποψη ότι πρώτη φορά κατεβαίνει κόσμος στο δρόμο.

Αυτό που διαφοροποιεί το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη και το καθιστά μοναδικό δεν είναι το μέγεθος της απήχησης του, είναι το κίνητρο όσων συμμετείχαν. Πρώτη φορά εδώ και χρόνια υπήρξε κινητοποίηση του κόσμου για ένα ζήτημα μη οικονομικό, που δε θίγει άμεσα την καθημερινότητα ή την τσέπη τους. Δεν ήταν για τη σύνταξη που μειώθηκε, το επίδομα που καταργήθηκε ή το φόρο που διπλασιάστηκε, αλλά για ένα ζήτημα που κατά κοινή παραδοχή ακόμα και στη δυσμενέστερη εκδοχή του δεν πρόκειται να επηρεάσει τη ζωή κανενός! Ένα ζήτημα αξιακό, ιστορικό, εθνικό, ευαισθητοποίησε τον κόσμο πολύ εντονότερα από αυτά που κάνουν την καθημερινότητα του δύσκολη. Για αυτό και ανεξαρτήτως του αριθμού των ατόμων που πήγαν, στον υπολογισμό των οποίων υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις, ο παλμός και η αίσθηση που δημιουργήθηκαν ήταν μοναδικά.

Δεν είναι τα οικονομικά ζητήματα ασήμαντα. Προς Θεού. Φαίνεται όμως ότι ο κόσμος τα βαρέθηκε πλέον. Μπουχτισε που λέμε. Από το 2009 και μετά, και στην πραγματικότητα ακόμα πιο πίσω, τουλάχιστον από το 2007 και το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η ατζέντα είναι σχεδόν πλήρως μονοθεματική για την οικονομία. Οι πολίτες έχουν δει μια κεντροαριστερή, μια κεντροδεξιά, μια αριστερή και μια κυβέρνηση συνεργασίας να προσπαθούν να διαχειριστούν το μνημόνιο και για διαφορετικούς λόγους να μην πετυχαίνουν. Έχουν δει ξένους παράγοντες να παίζουν με την Ελλάδα για τα δικά τους συμφέροντα και εγχώριους να παίζουν με τις ελπίδες τους για την εξουσία και την καρέκλα. Δεν ελπίζουν πλέον σε κάτι ιδιαίτερο, συμβιβάζονται εύκολα.

Ίσως έτσι εξηγείται η τόσο μεγάλη απάθεια απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Θα περίμενε κανείς να υπάρχει οργή και αγανάκτηση απέναντι στον άνθρωπο που τους κορόιδεψε έτσι. Και υπάρχει. Απλά δε φαινόταν. Γιατί ο κόσμος δεν έβρισκε κανένα νόημα να κινητοποιηθεί για τα οικονομικά.

Το Σκοπιανό έδωσε στον κόσμο ένα λόγο να εκφράσει τη συσσωρευμένη αγανάκτηση του. Ναι συμβιβάστηκε στα οικονομικά, αφού είδε τόσες φορές πως τα πράγματα δε μπορούν να ξαναγίνουν όπως ήταν. Όταν όμως η οικονομική καχεξία χτυπά ένα λαό του ξυπνά άλλα ένστικτα. Αναζωογονεί τα ιστορικά και εθνικά του αισθήματα, τους διαχρονικούς δεσμούς που συνδέουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Έννοιες και αξίες ανώτερες από τα υλικά αγαθά, που εκτιμώνται όμως μόνο όταν δεν τα έχεις. Είναι από αυτές τις περιόδους που ο Μαρξ αποδεικνύεται λάθος.

Δεν είναι τυχαίο που από την Κυριακή βλέπουμε όλο το αριστερό φάσμα του πολιτικού κόσμου, από το Ποτάμι και τους λεγόμενους «φιλελεφτ» μέχρι τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους αντιεξουσιαστές, να έχουν σκυλιάσει απέναντι στον κόσμο που πήγε στο συλλαλητήριο. Η συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα που εξιτάρουν τον κόσμο περισσότερο από τα οικονομικά-ταξικά που ευαγγελίζονται, και ότι κάποιοι τους ανταγωνίζονται στο δρόμο για αυτά, τους έκανε να αντιδράσουν με τέτοια επιθετικότητα. Χάνουν την πρωτοκαθεδρία των αγώνων καθώς αυτή τη φορά πρόκειται για ένα ζήτημα που δε μπορούν να διαχειριστούν, και οι αντεθνικές και αντιπατριωτικές ιδεοληψίες τους απομονώνουν από το λαό, για τον οποίο υποτίθεται παλεύουν.

Η επιτυχία της Κυριακής πρέπει όμως να δείξει το δρόμο και στη ΝΔ. Εδώ και δύο χρόνια προσπαθεί να ανταγωνιστεί το ΣΥΡΙΖΑ σε πεδία ανέκαθεν προνομιακά για την αριστερά, όπως η οικονομία και η διαφθορά. Και καλά κάνει, καθώς έτσι έχει καταφέρει να τον περιορίσει δημοσκοπικά και να φτιάξει μια διαφορά ικανοποιητική. Τώρα όμως της δίνεται η ευκαιρία να παίξει μπάλα σε ένα γήπεδο προνομιακό για αυτήν. Να συσπειρώσει ξανά τον κόσμο που ιστορικά εκφράζεται από αυτήν και να υπενθυμίσει ποια είναι και που διαφέρει όχι μόνο από την αριστερά, αλλά κυρίως από την κεντροαριστερά και το «φιλελεφτ» χώρο που ήδη ανήγαγε όσους κατέβηκαν στο δρόμο για τη Μακεδονία μεγαλύτερους εχθρούς από τον κυβερνητικό συρφετό.

Είναι πολύς καιρός τώρα που η ΝΔ ψάχνει τρόπο να προσεγγίσει ξανά το μεγαλύτερο μέρος του λαού. Και με τα οικονομικά ζητήματα δεν της βγαίνει 100%. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρόν. Αν ξεπεράσει τις εσωτερικές διαφωνίες και ενστάσεις ορισμένων και ευθυγραμμιστεί ξανά πλήρως με το λαϊκό αίσθημα δε θα χάσει. Η μόνη που έχει να χάσει είναι η κυβέρνηση της αριστεράς, με τον πρωθυπουργό που την ίδια μέρα με το συλλαλητήριο έδινε συνέντευξη περί της ανάγκης χρήσης του όρου Μακεδονία από τους γείτονες. Και τι ειρωνικό για κομμουνιστές να κατηγορούν πολίτες ότι διαδηλώνουν με αιτήματα ανεφάρμοστα.