Τέσσερα χρόνια ορφάνια

Γράφει ο Γιώργος Τσουμάνης

Ο Κώστας Νάκας γεννήθηκε το 1945 στην Πλασια Αγιάς Λάρισας και πέθανε στις 20 Ιανουαρίου του 2014.. Ξεκίνησε το τραγούδι το 1971 πρώτα με μικρούς δίσκους και μετά στην τηλεόραση. Αυτό αποτέλεσε την αρχή της καριέρας του και μεγάλη τιμή για αυτόν, καθώς ήταν ο πρώτος που τραγούδησε το σαρακατσάνικο τραγούδι. Έζησε τη ζωή των Σαρακατσαναίων σε όλη της την μεγαλοπρέπεια.

Η προσφορά του στο τραγούδι είναι ανεκτίμητη. Δεν διάλεξα τον τίτλο για το άρθρο μου κατά τύχη. Η απώλεια του Κώστα Νάκα για εμάς τους Σαρακατσάνους είναι τεράστια. Το τραγούδι μας έχασε τον πνευματικό του πατέρα. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος ξεκίνησε από τα κονάκια, τα ζωντανά, την κάπα και την κλίτσα για να φτάσει τόσο ψηλά. Δυστυχώς ο θάνατος και οι αρρώστιες δεν υπολογίζουν τίποτα. Τον μάυρο Γενάρη του 2014 έφυγε από κοντά μας.

Δυστυχώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω προσωπικά τον Κώστα. Το ήθελα αλλά με πρόλαβε ο χάρος. Γνώρισα και λάτρεψα τον Κώστα Νάκα μέσα από τα CD, τις κασέτες που υπάρχουν στο σπίτι, τα βίντεο στο διαδίκτυο και μέσα από τα γλέντια μας. Από μικρό παιδί με θυμάμαι στα Ανταμώματα μας και αυτός ήταν πάντα εκεί. Όσοι τον γνώρισαν έχουν να λένε τα καλύτερα λόγια για τον Κώστα.

Από την ημέρα που έφυγε μέχρι και σήμερα δεν έχουν σταματήσει τα άρθρα, οι αφιερώσεις προς τιμή του. Το άσχημο είναι πως είχε να προσφέρει ακόμα πολλά στην νεολαία μας. Οι νέοι μας τον αγάπησαν και αυτό είναι φανερό χρόνια τώρα. Από το «Φόντας εθεμελιώνανε οι Αρχάγγελοι την Πόλη» μέχρι το «Κινώ μια αυγούλα με δροσιά». Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που έφυγε. Ήταν γύρω στις 7-8 το απόγευμα μία συνηθισμένη ημέρα. Μετά από μία ημέρα διαβάσματος και κούρασης σκέφτηκα να ακούσω τραγούδια σερφάροντας στο διαδίκτυο. Η πρώτη είδηση που είδα ήταν ο θάνατος του Κώστα. Δεν το περίμενα ήξερα πως ήταν άρρωστος κανείς όμως δεν ήθελε να σκεφτεί το τέλος. Όλοι τον περιμέναμε να τραγουδήσει στα γλέντια μας όπως πριν. Δυστυχώς όλα είχαν τελειώσει κάτι που κανείς μας δεν ήθελε.