Σήψη και Απάθεια…

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος

Ο προπηλακισμός της πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Πατρών κας Β. Κυριαζοπούλου, όπως και η στοχοποίηση ( με την αφισοκόλληση της φωτογραφίας του) του καθηγητού του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Α. Συρίγου, από μια ελάχιστη μειοψηφία εραστών της βίας, δεν είναι παρά τα επαναλαμβανόμενα συμπτώματα μιας προκλητικά παράνομης συμπεριφοράς, την οποία, όμως, ο ελληνικός λαός μοιάζει να προσπερνά συγκαταβατικά, αδιάφορα ή, στην καλύτερη περίπτωση, με  μια απλή λεκτική καταδίκη, που ως συνέπεια έχει την αυξανόμενη αποθράσυνση αυτών των ανεξέλεγκτων βιαιοπραγούντων.

Καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, αντιμετωπίσθηκαν με κατανόηση, συμπάθεια ακόμη και θαυμασμό, ποινικώς κολαζόμενα εγκλήματα, απλά και μόνον διότι, υπό την θερμουργό, συνήθως, συμπαράσταση της αριστεράς,  οι υπαίτιοι αυτοαποκαλούνταν «αντιφασίστες», «αντιρατσιστές», «αγωνιστές της δημοκρατίας», «τιμωροί των χουντικών», «υπέρμαχοι των λαϊκών συμφερόντων» ή «συνεχιστές του Πολυτεχνείου».  Η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς επέβαλε στην συνείδηση της κοινής γνώμης την, πρωτοφανή για ευνομούμενη δημοκρατική χώρα, άποψη ότι, υπάρχουν μικρές ομάδες «αγωνιστών», που ενώ θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται από «αλήτες» έως «εγκληματίες», δικαιούνται να επαίρονται για το «μαχητικό τους φρόνημα», την αποφασιστική παραβατική συμπεριφορά τους και την βαθυτάτη περιφρόνηση, που διαρκώς επιδεικνύουν, έναντι θεσμών, νόμων και κοινωνίας.  Η πλήρης ιδεολογική κάλυψη αυτής της συμπεριφοράς, από την αριστερά, εξαφάνισε την εκδήλωση κάθε αισθήματος αγανάκτησης, διαμαρτυρίας και αποδοκιμασίας κατά των συμπεριφορών αυτών και διόγκωσε το γενικευμένο κλίμα απάθειας και φόβου, που κυριαρχεί στην συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.

Δυστυχώς η χώρα μας είναι η μοναδική στην οποία δεν έχουν ποτέ κινητοποιηθεί μεγάλες μάζες πολιτών για να διαμαρτυρηθούν κατά της τρομοκρατίας και να ζητήσουν επιτακτικά την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων… Επί δεκαετίες «προοδευτικές» εφημερίδες αποκαλούσαν τους εγκληματίες της «17 Νοέμβρη «εκτελεστές» και όχι «δολοφόνους», αναγνωρίζοντας, προφανώς, τον «δημοκρατικό» και δικαιοκρατικό» χαρακτήρα των βδελυρών πράξεών τους. Τα αθώα θύματα της ΜΑΡΦΙΝ, που δολοφονήθηκαν ε ψυχρώ επειδή εργάζονταν (!), ανήκουν στην λήθη της ιστορίας, την στιγμή που κάποια Ηριάννα   συγκεντρώνει την στοργή και την φροντίδα ευσυγκίνητων και προφανώς «προοδευτικών» πολιτών…  Οι υπουργοί παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν το λεγόμενο «πανεπιστημιακό άσυλο» της πλήρους αριστερής ασυδοσίας στα ΑΕΙ και απλώς η κοινή γνώμη παρακολουθεί εμβρόντητη και σιωπηλή καθημερινές, σχεδόν, πράξεις βίας και αλητείας, που  υποβαθμίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μετατρέπουν σε πεδία βαρβαρότητας, εκχυδαϊσμού και ασυδοσίας τους πανεπιστημιακούς χώρους….

Αν η ελληνική κοινωνία δεν αποφασίσει να ξεσηκωθεί και να δράσει για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των αρρωστημένων φαινομένων, που πληγώνουν τον πολιτισμό μας και τις αισθήσεις μας, η σωτηρία βρίσκεται πολύ μακριά, η σήψη θα συνεχίσει απτόητη την καταστρεπτική της πορεία  και οι «δημοκράτες»  του ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθούν να χασκογελούν πίσω από τις πλάτες μας…