Σφαίρες με τροχιά ελλειπτική

Γράφει ο Ιάσων Χατζηγεωργίου

14 Απριλίου 1865 δολοφονείται ο Αβραάμ Λίνκολν, πρόεδρος και ηγέτης των νεοσύστατων Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής αφήνοντας μεγάλο κενό ηγεσίας στο παγκόσμιο σκηνικό.

18 Μαρτίου 1913, ο βασιλιάς της Ελλάδας Γεώργιος Α’ πυροβολείται στην Θεσσαλονίκη με ασαφή κίνητρα και η χώρα εμπλέκεται σε μια περίοδο μακράς αστάθειας και συγκρούσεων.

28 Ιουνίου 1914 ο διάδοχος του θρόνου της Αυστροουγγαρίας μαζί με τη γυναίκα του φονεύονται και η πράξη σηματοδοτεί την έναρξη του Ἀ παγκοσμίου πολέμου.

22 Νοεμβρίου 1963 ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Τζον Κένεντι σκοτώνεται στο Τέξας, με το συμβάν να αναζωπυρώνει διεθνείς έριδες, τον πόλεμο στο Βιετνάμ και πολιτική αστάθεια.

10 Σεπτεμβρίου 2025 ο Τσάρλι Κέρκ, συντηρητικός ακτιβιστής και εξέχουσα προσωπικότητα της Αμερικής δολοφονείται στη Γιούτα με αποτέλεσμα;

Η εν ψυχρώ δολοφονία του Κέρκ σε θέα εκατομμυρίων ανθρώπων αποτελεί μήνυμα με τρομακτικό και δυσνόητο περιεχόμενο. Ο δολοφόνος μπορεί για χίλιους δυο λόγους να προέβη στην πράξη, συμβολικά ή μη, αλλά ο κόσμος όλος αντιλαμβάνεται το σκηνικό με εντελώς διαφορετικούς όρους και δεδομένα η κρίση του εξαρτάται από τις απόψεις και την διάθεση που έχει. Πρώτο άμεσο φυσικό αντανακλαστικό είναι η πόλωση που δημιουργείται μεταξύ των όσων επικροτούν την πράξη και όσων την καταδικάζουν, η οποία υπερπηδά το στάδιο του διαλόγου για τις ύβρεις, τις απειλές και σύντομα την βία: η διχόνοια δεν θα έχει προηγούμενο. Δεύτερη συνθήκη είναι η εκμετάλλευση του συμβάντος από κάθε λογής πολιτικοποιημένο ον, είτε προς τέρψη οπαδών, είτε προς εκφοβισμό αντιφρονούντων ή και απολυτοποίηση της εξουσίας του εν μέσω πανικού: πιθανός αυστηρότερος έλεγχος της εξουσίας έναντι των πολιτών. Τρίτη έρχεται η επικαιροποίηση των ιδεολογικών συγκρούσεων, οι οποίες με δεδομένο το φόνο στο τραπέζι εκφράζονται απόλυτα και μισαλλόδοξα: οπαδοί των ιδεολογιών συγκρούονται με νέα θύματα. Τέταρτη συνθήκη που διαμορφώνεται είναι η αστάθεια, εντός και εκτός συνόρων της Αμερικής (ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος έπαψε προ πολλού να έχει το αυτεξούσιο και ακολουθεί τυφλά) και αποτελεί το τελευταίο στάδιο της πιθανολογίας καθώς από εδώ και πέρα… όλα είναι πιθανά.

Εντυπωσιακή είναι η (συν)γενεσιουργός αιτία οποιασδήποτε αντίδρασης, πιστή στην ιδεολογική πορεία της: η στάση της αριστεράς. Χυδαιότητα με σχόλια και αστεία, ματαιοδοξία μέσω της ενασχόλησης με ζητήματα εσωστρέφειας, ισαποστακισμός με σύγκριση ανόμοιων περιστατικών και αερολογίες, όλα συνοδευόμενα ως πρώτο πιάτο μαρξισμού από μίσος και απρεπείς εκφράσεις. Η έλλειψη σεβασμού από την πλειοψηφία φανερώνει για ακόμη μια φορά πως η εγκληματούσα τάση μέσα στους κόλπους της δεν είναι κάποιο φάντασμα του παρελθόντος (αυτού που «πρέπει να αφήσουμε πίσω μας») αλλά υποβόσκουσα αξία σε κάθε πτυχή της ζωής ενός πορωμένου προοδευτικού. Αυτή η στάση εκχυδαϊσμού λοιπόν, από δημοσιογράφους, πολιτικούς, καλλιτέχνες και απλούς πολίτες προκαλεί το αίσθημα επιβίωσης και υπερηφάνειας κάθε νοήμονος ανθρώπου και σηματοδοτεί την αφετηρία των συγκρούσεων.

Σε αντίθεση με ότι νομίζουν όσοι επικροτούν το έγκλημα και χαίρονται με αυτό, σαν φιλοθεάμον κοινό σε ρωμαϊκή αρένα, ο καταιγισμός εξελίξεων που έρχεται μετά από τέτοια σκηνικά είναι τεράστιος και συμπαρασύρει κάθε κοινωνική ομάδα, επηρεάζοντας αρνητικά δίκαιους και αδίκους∙ όσους προετοίμασαν το έδαφος για το αιματοκύλισμα και όσους αντιτάχθηκαν σε αυτό, με έργα και λόγια. Βλέπετε η απουσία ενός ανθρώπου με αναγνώριση, το «σήμερα είμαι και αύριο δεν είμαι» δημιουργεί εγγενή φόβο σε όλους όσους τον είχαν σε εκτίμηση και το στάδιο μετάλλαξης του φόβου είναι η οργή. Μια οργή που είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη και ωμή όταν διακατέχει ανθρώπους, κατά κοινή παραδοχή, ικανότερους στον κοινωνικό χώρο από τους διεθνιστές , οι οποίοι μάλιστα συσσωρεύουν τέτοια αισθήματα για δεκαετίες. Η λαϊκή ρήση του «ότι έσπειρες θα θερίσεις» έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές και εάν κάποιος κληθεί να θερίσει την σπορά της woke παράνοιας, των νομικών εκφοβισμών, της αθρόας μετανάστευσης και των θανάτων συντηρητικών τότε οι καρποί θα είναι πολύ πικροί. Οπαδοί του μακαρίτη τείνουν να τον βαφτίσουν άγιο, και ασχέτως του αν είναι σωστή ή λάθος η προσέγγιση, σίγουρα καταδεικνύει ένα πράγμα: ο Τσάρλι Κέρκ έγινε αυτοστιγμεί μάρτυρας, και οι μάρτυρες λειτουργούν ως σύμβολα και μοχλοί κίνησης των μεγάλων αλλαγών.

Περιστατικά που προκάλεσαν μεταβολές, όπως οι φόνοι σε τεταμένο κλίμα και οι τρομοκρατικές ενέργειες, φυτρώνουν πάντα σε έδαφος καλλιεργημένο με εντάσεις και μίσος εκατέρωθεν από τους αντιμαχόμενους για την επικράτηση. Τυπικό παράδειγμα είναι η απανθρωποποίηση των αντιπάλων με σκοπό οι εν δυνάμει εκτελεστές να οπλίσουν το χέρι τους, μιας και απέναντι δεν έχουν πλέον ανθρώπους αλλά «σκουλήκια», «φασίστες», «ακάθαρτους», «σκλάβους» ή «χαζούς». Όλη αυτή η συμπεριφορά εξυπηρετεί τελικά το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε», με ανθρώπους χωρισμένους σε φατρίες να πολεμούν νυχθημερόν στο ίντερνετ και στο δρόμο ενώ οι εξουσιαστές κρατάνε τα ηνία. Εάν ο κόσμος στερείται βασικής αντιληπτικής ικανότητας και παιδείας για να βρει κοινό έδαφος, βασιζόμενος στις ευαγγελικές αρχές όπως ο στοιχειώδης σεβασμός στον νεκρό αντίπαλο, τότε είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά που θα έρθουν. Αυτή η εκλιπούσα παιδεία είναι που θα μας δίδασκε πως «η ψήφος είναι πιο δυνατή από μια σφαίρα» και για αυτό στην θέση της βάλαμε τις σφαίρες και ρίχνουμε στο ψαχνό. Αυτές οι σφαίρες μας όμως φεύγουν με τροχιά ελλειπτική και καθορίζουν την ανθρώπινη ιστορία.