Πού είναι τα αντίμετρα, οέο;
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Θυσιάστηκαν, σού λέει, τα περιβόητα αντίμετρα ύψους 1,73 δισ. γιατί έπρεπε να περισωθούν οι συντάξεις από τις νέες περικοπές. Ναι, τα αντίμετρα για τα οποία μάς είχαν ζαλίσει νυχθημερόν ότι αποτελούν το αντίβαρο κοινωνικής πολιτικής στα νέα μνημονιακά μέτρα που υπέγραψαν. Ναι, οι συντάξεις που τις περιέκοψαν μερικές φορές, ως συνέπεια της δημιουργικής ασάφειας, της νέας ύφεσης και της αναστολής ταχύτερης μείωσης της ανεργίας, αυξάνοντας την συνταξιοδοτική δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ, πρόσφατα αποφάσισαν το νέο ψαλίδι και τώρα πανηγυρίζουν για την αναβολή αυτού που οι ίδιοι δημιούργησαν!
Γιατί άραγε ανακοίνωσαν εξαρχής αντίμετρα και δεν εξηγούσαν και σε μας και στους εταίρους ότι αν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι για το 2019, προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι η αναστολή του συγκεκριμένου διαρθρωτικού, κυρίως, μέτρου; Προς τι όλη αυτή η επικοινωνιακή φούσκα για την επέκταση των σχολικών γευμάτων, για την δημιουργία νέων μονάδων προσχολική εκπαίδευσης, την επιδότηση ενοικίου, τα προγράμματα απασχόλησης του ΟΑΕΔ ή την επιδότηση συμμετοχής ασφαλισμένων για συνταγογραφούμενα φάρμακα;
Έπαψαν τα παιδάκια να… πεθαίνουν από την πείνα στα σχολεία; Μάλλον θα είναι που μειώθηκε απότομα η ανεργία και εκτοξεύθηκαν οι επενδύσεις κι όλοι τρώνε πλέον με χρυσά κουτάλια! Τι κι αν τα επίπεδα φτώχειας παραμένουν στα ίδια υψηλά επίπεδα.
Βρήκαν θέσεις όλα τα ενδιαφερόμενα νήπια σε παιδικούς σταθμούς; Μάλλον λάθος θα θυμόμαστε ότι αρκετές χιλιάδες οικογένειες έμειναν εκτός κι αναγκάστηκαν να πληρώσουν από την τσέπη τους την εκπαίδευση των παιδιών τους.
Πάμε τόσο καλά σε δημογραφικό επίπεδο που ο αριθμός των αυτάρκων νέων οικογενειών αγγίζει πρωτοφανή επίπεδα; Μάλλον δεν καταλάβαμε καλά όταν πληροφορηθήκαμε ότι είμαστε ουραγοί στις γεννήσεις σε όλη την Ευρώπη κι άρα καμιά στήριξη δεν χρειάζονται τα νέα ζευγάρια.
Μειώθηκε τόσο πολύ η ανεργία που δεν χρειάζονται καινούρια προγράμματα από τον ΟΑΕΔ ή βελτιώθηκε τόσο η υγεία μας που οι ασφαλισμένοι δεν χρειάζονται πλέον φάρμακα; Μάλλον έχουμε εσφαλμένη αντίληψη για την έκρηξη των ελαστικών μορφών εργασίας και τις άθλιες συνθήκες του υγειονομικού μας συστήματος;
Τώρα θα μου πείτε, τι προτιμάς να υποστούν εκατομμύρια συνταξιούχοι νέα αφαίμαξη στα εισοδήματα τους; Όχι, βέβαια. Αλλά όταν η κυβέρνηση πλάθει έναν μύθο ο οποίος κρύβει μια τεράστια παγίδα, καλό είναι να αποκαλύπτουμε το νοητικό αδιέξοδο του αφηγήματος.
Τα οικονομικά και κοινωνικά διλήμματα δεν προέκυψαν από επιλογή αλλά από ανάγκη. Οι συντάξεις δεν χρειάζονταν νέες μειώσεις στα τέλη του 2014 πέρα από μικρές επιμέρους παρεμβάσεις στις επικουρικές. Οι επερχόμενοι υψηλοί αναπτυξιακοί ρυθμοί κάλυπταν τις ανάγκες για διατήρηση του συνταξιοδοτικού κόστους ως ποσοστού του ΑΕΠ σε σχετικά βιώσιμα επίπεδα. Η ανεργία θα μειώνονταν με ταχύτερους ρυθμούς προσφέροντας με τις νέες εισφορές ανάσα ρευστότητας στο ασφαλιστικό σύστημα.
Αυτά προσπαθεί να ξεχάσει η κυβέρνηση… “κοινωνικής σωτηρίας” κι έρχεται τώρα να “πουλήσει” επιλεκτική προεκλογική ευαισθησία, αγνοώντας κοινωνικές ομάδες με ιδιαίτερα προβλήματα. Αξιοποιεί λογικές κοινωνικού αυτοματισμού δίνοντας προτεραιότητα σε ότι την εξυπηρετεί ψηφοθηρικά. Πού είναι τα αντίμετρα, οέο; Πού είναι η αξιοπρέπεια, οέο;
Οκ γιά ολα φταιει η νυν κυβερνηση. Με τα μνημονια Παπαδημου, όταν το κατα τα άλλα φιλελευθερο και ευρωπαικό κράτος επεμβαίνει και αλλάζει όρους ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, πως ακριβώς απογειωνόταν η οικονομία; Με 110 χιλιάδες να φεύγουν ΚΑΘΕ Χρόνο (σιγα μην μεινουν να δουλευουν για 3,60 και να τους αλλαζει τη συμβαση ο κάθε Τόμσεν και ο κάθε παπαδήμος) επειδή ο κάθε Παγκαλος πληρωνόταν 110 χιλιαρικα μινιμουμ το χρόνο και είχε ορκιστει να υπερασπιζεται τα συμφεροντα της χωρας, αλλα ψήφιζε ελλειματα, διόριζε ανίκανα κομματόσκυλα, πέταγε λεφτα από το παράθυρο, σε μίζες -ακόμα και ζταμί σε καιρό κρίσης- και δεν έκανε τιποτε για την δημοσια διοικηση και τη φοροδιαφυγή. Οι δε “επιχειρηματίες” προτιμουν να σχολουνται με … παραγωγικές επενδυσεις , όπως ποδοσφαιρικές ομάδες, ΜΜΕ, στοιχιματζίδικα κλπ, όταν ο Ερντογκάν φτιάχνιε πολεμική και όχι μόνο βιομηχανία.
Λίγο τρικυμιώδης η προσέγγιση. Από τον Παπαδήμο και τον Πάγκαλο (όλοι οι βουλευτές όλων των κομμάτων τα ίδια παίρνουν) μέχρι την αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας.
Πάμε λοιπόν από την αρχή. Η πρώτη δανειακη σύμβαση ήταν μια προβληματική συμφωνία από όλες τις πλευρές. Αναζητείστε τα τότε άρθρα. Από τη στιγμή που ο ΓΑΠ μάς έβαλε στο κλουβί του ΔΝΤ οι επιλογές ήταν ή καλύτερη διαχείριση της κατάστασης για να τελειώνουμε μια ώρα αρχυτερα ή έξοδος από το ευρώ αν σας αρέσουν οι αστείες θεωρίες τύπου Καζακη.
Η αλήθεια που την γνωρίζει όλη η αγορά είναι ότι στα τέλη του 2014 είχε αλλάξει το κλίμα κι όλοι αισιοδοξουσαν για τις αναπτυξιακες προοπτικές και αν συνεχίζαμε με αυτούς τους ρυθμούς σήμερα όλα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Η αμυντική βιομηχανία είναι μια περίπλοκη και δύσκολη υπόθεση. Ακόμη κι η Τουρκία είναι κυρίως εισαγωγέας γιατί το κόστος τέτοιων επενδύσεων και οι πρώτες ύλες που χρειάζονται είναι αποτρεπτικος παράγοντας για τις περισσότερες χώρες.
Οκ, αρα σύμφωνα με τη θεωρία σας το μνημονιο ηταν μονοδρομος, ακόμα κι αν το ΔΝΤ ήθελε να εκτελειται καθε δευτερος πολιτης. Ειδαμε που μας εβγαλε αυτή η θεωρία: 110 χιλιάδες μεταναστεύουν ΚΑΘΕ χρόνο (το 1% του πληθυσμού και όχι οποιοδήποτε 1%) και έτσι … σώζεται η χώρα. Η ανεργία εκτοξεύτηκε, η αδήλωτη εργασία και η φοροδιαφυγή επίσης. Δευτερον, δεν είδα πολλούς (βλ. Παγκαλο οτι το μνημονιο ειναι ευλογια η Γεωργιάδη που λεει κι αυτός τα ίδια) να λενε οτι ειναι καταστροφικά αυτά. Ηταν προφανές οτι πολλοί μνημονιακοί νόμοι και αντιευρωπαικοί είναι και καταστροφικοί και έγιναν μονο και μονο για να κερδιζουν οι Γερμανοί και να μας το πουλανε σαν εκδουλευση. Ο παπαδημος παντως ηταν 2ο μνημονιο αν θυμαμαι καλα (2012) που εγιναν ολα αυτα τα εκτρωματα. Στο τελος του 2014 δεν καταλαβα ποια ακριβώς ήταν η διαφορα: Ουσιαστικά μεσω απολυσεων, μειωσης μισθών, αυξησης φόρων κλπ γινοταν κουρεμα καταθεσεων -οι πολιτες τραβαγαν από τις καταθεσεις τους για να ζήσουν και να πληρωσουν την εφορία. Οκ, από που αλλου να τα επαιρναν θα μου πείς; Από τον κάθε Πάγκαλο η τα διάφορα λαμόγια; Ολα ειναι περίπλοκη υπόθεση … γιά την Ελλάδα. Οχι γιά τους αλλους (βλ. Ισραήλ). Ειναι τυχαίο ότι οι “επιχειρηματίες” ασχολούνται με ΜΜΕ, ποδοσφαιρικές ομάδες, στοιχηματζίδικα και όχι με παραγωγή; Η οι μανατζαραίοι -γαλαζοαίματοι με μηδεν προσόντα πλήν κονέ που θέλουν πάντα αγορασμένες λύσεις απέξω καί οχι εσωτερική παραγωγή -που δεν έχει μίζες; Οσο για αμυντική βιομηχανία: Οταν εχεις μια παροδική ανάγκη, οκ κατανοητό ότι κοστίζει να αναπτυξεις λύσεις. Οταν γιά 45 χρόνια έχεις ΜΟΝΙΜΗ ανάγκη, μήπως έχει νόημα να φτιάχνεις μόνος σου τις λύσεις; Εδω το κάνει το Ιραν, η Β. Κορέα και τα μεμέτια, γιά να μη σου πω για Ισραηλ που ειναι μικρότερη χώρα. Και δουλειες θα δίνεις σε εξειδικευμενο προσωπικό, και τον πατριωτισμό ενισχύεις και λεφτά γλύτωνεις μακροπρόθεσμα.
Y.Γ. Το να βγείς από το ευρώ εξαρταται από τους όρους. Αν είναι να βγεις και να εχεις το ιδιο χρεος σε ευρω πρεπει να εχεις σχεδιο απο που θα το καλυψεις. Που σημαίνει υπολογισμό και ικανότητα, όχι λόγια του αέρα.
Άλλα σας λέω κι άλλα καταλαβαίνετε. Αφού δεν με έχετε διαβάσει βγάζετε συμπεράσματα και πλατιαζουμε χωρίς λογο. Το μνημόνιο δεν ηταν μονόδρομος πριν την υπογραφή του ΓΑΠ. Μετά δεν υπήρχε εύκολη λύση αλλά πιο έξυπνη, αποτελεσματική και λιγότερο επώδυνη διαχείριση. Στο ευρώ δεν έπρεπε να μπούμε πριν το 2007. Βιάστηκαμε και το πληρώσαμε. Για την αμυντική βιομηχανία αναφέρθηκα στον ιδιωτικό τομέα οτι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Δεν είμαι κατά δημόσιας εταιρείας χωρίς λογική κερδοφορίας για εθνικούς λόγους ειδικα αν το κόστος κατασκευής είναι μικρότερο των εισαγόμενων.
Οσον αφορά τον λεγόμενο “ιδιωτικό τομέα”, είναι σε μεγάλο βαθμό κρατικοδίαιτες λαμογιές χωρίς πραγματική παραγωγή (εννοώ τις “μεγαλες” επιχειρήσεις) και εξαγωγές. Η δε ποιότητα των μανατζαραίων ‘αστα καλύτερα. Ωστόσο το μνημόνιο με τους ταλιμπάν του ΔΝΤ θέλει να καταστρέψει οτιδηποτε ‘δημοσιο’, είτε κερδοφόρο, είτε όχι και να δώσει υπερεξουσίες στόν κάθε τενεκέ μανατζαραίο με μηδέν προσόντα πλήν κονέ. Είναι ‘καπιταλισμός αλλά κάρτ’, δηλαδή ‘οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται’, αλλά γιά συγκεκριμένους, όχι όλους. ΣΥνεπώς δεν μου κάνει καμμία εντύπωση η αδυναμία (ανικανότητα) του ιδιωτικού τομέα να παράγει. Ακόμα και αν σε μια μεγάλη εταιρεία κάποιος υπάλληλος τους πεί “ρε παιδιά, αυτό που αγοράζουμε και μας κοστιζει ο κουκος αηδόνι, εγω σας το φτιάχνω πολύ φτηνότερα η τζαμπα.”. Αντι να του πουν φτιάχτο και να εχεις και ποσοστα από την εκμετάλλευση (δινοντας του κίνητρο και μπαινοντας σε win-win), τον φτυνουν στην καλυτερη περιπτωση γιατί δεν εχει μιζες και “να ψοφησει η κατσικα του γειτονα”. Οσον αφορά μνημονια, ο ΓΑΠ κάνει τους υπόλοιπους πολιτικούς να μοιάζουν με τον Αινσταιν! Ωστόσο, επί Παπαδημου που έγιναν τα μεγαλυτερα αισχη, με τον κρατικό νομοθέτη (λεγε με Τομσεν) να παρεμβαίνει και να αλλάζει ακόμα και υπάρχοντα ΙΔΙΩΤΙΚΑ συμβολαια, ο ΓΑΠ είχε φύγει! Θα μπορούσαν να είχαν δώσει καλυτερες λύσεις τα Ανωτατα Δικαστηρια, όπως και εκαναν σε ελάχιστες περιπτωσεις. Το βασικό επιχείρημα απέναντι στους Ταλιμπάν του ΔΝΤ είναι ότι δεν πρόκειται να πάρουν τα λεφτα τους πίσω αν φύγει όλος ο κόσμος και μείνει η χώρα με τους λαθρομετανάστες. Και επειδή με Ταλιμπάν δεν μπορείς να συννενοηθείς, συμφωνώ ότι κακώς τους εβαλαν στην τροικα, όπως κακώς μπήκαμε και στο ευρώ (το αν τους κοροιδεψαμε η οχι παίζεται), αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να χάνω το 1% του πληθυσμού μου το χρονο εξαιτίας της ταλιμπανιάς τους. Ειναι θέμα κόστους-ωφέλους.