Πότε έγινε τόσο κοντόφθαλμος ο Καμμένος; Ή πως πιάστηκε στη φάκα;
Γράφει ο Λευτέρης Μαστρογιάννης, Φοιτητής Νομικής
Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Πρόεδρο των ΑΝΕΛ και ΥΠΕΘΑ, Πάνο Καμμένο. Ψεύτης, λαϊκιστής, πατριδοκάπηλος, δημαγωγό, συνωμοσιολόγος, γραφικός, λούμπεν, τρυφηλός… μπούλης, κατά τον Πρωθυπουργό. Ελλειπόμενος κάθε ακεραιότητας και ιδεολογικής και ηθικής συγκρότησης. Με αυτά έχει κατηγορηθεί κατά καιρούς ο κ. Καμμένος. Ένα πράγμα όμως του αναγνωριζόταν πάντα από πολιτικούς φίλους και εχθρούς: Ότι ξέρει να επιβιώνει πολιτικά.
Σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας έχει επιδείξει μία διεισδυτικότητα που παρά τον ακραίο του πολιτικό χαρακτήρα του επέτρεψε να επιβιώνει πολιτικά. Εκλέγεται έτσι βουλευτής συνεχόμενα από το 1993 και ως αρχηγός κόμματος κατάφερε να συγκεντρώσει μέχρι και το 10% της ψήφου του Ελληνικού εκλογικού σώματος.
Πως λοιπόν οδηγήθηκε σε αυτή τη κατάσταση; Παραβιάζει την μία κόκκινη γραμμή μετά την άλλη, ο κόσμος του τον εγκαταλείπει όπως δείχνουν οι μετρήσεις, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βυσσοδομούν μέρα παρά μέρα στο πολιτικό του σαρκίο, αποτυγχάνει να επηρεάσει έστω κατ’ ελάχιστον την εξέλιξη του Μακεδονικού, δείχνει παντελώς ανήμπορος απέναντι στον συνέταιρό του Αλέξη Τσίπρα, αδυνατεί να ελέγξει τους βουλευτές και τα στελέχη του (όσους του έμειναν δλδ) και το κυριότερο για αυτόν, φαίνεται πως μετά από 25 χρόνια αποχαιρετά, όχι μόνο τον Υπουργικό θωκό που τόσο αγαπά, αλλά και την βουλευτική έδρα. Εγκλωβισμένος πολιτικά και σε πλήρη ανυποληψία.
Μία απάντηση φαντάζει να απαντά σε αυτό το ερώτημα: Το Μακεδονικό. Δεν τήρησε την κυριότερη θέση με την οποία εξελέγη. Δεν προστάτευσε την Μακεδονία όταν μπορούσε (κατά την πρόταση δυσπιστίας του Κυριάκου Μητσοτάκη) και αυτό τον αποτελείωσε πολιτικά. Τον απονομιμοποίησε στα μάτια του κόσμου.
Αυτό όμως δεν αρκεί ως απάντηση. Και αυτό διότι ανακύπτει και πάλι ένα “Γιατί;”. Γιατί δεν το έκανε; Θα μπορούσε να είχε σταθεί εμπόδιο στους σχεδιασμούς του Αλέξη Τσίπρα, να τον είχε ρίξει, η Μακεδονία να είχε σωθεί και αυτός να διατράνωνε θριαμβευτικά προς όλους τους Έλληνες Πατριώτες πως η δική του παρουσία στο Κοινοβούλιο ήταν που έσωσε την Μακεδονία. Θα εξασφάλιζε την διαρκή ευγνωνοσύνη του εκλογικού ακροατηρίου του – και όχι μόνο – και θα κέρδιζε επιπλέον και το κύρος του πολιτικού που κάνει πράξη τις δεσμεύσεις του.
Η προφανής απάντηση είναι απλή: Είναι κολλημένος στην καρέκλα και θα “χρειαστεί εξειδικευμένο συνεργείο για να τον ξεκολλήσει απ’ αυτήν”.
Όσο και αν με λυπεί, η απάντηση αυτή δεν στέκει ή μάλλον, δεν επαρκεί. Ο Καμμένος με την εξουσιομανία του και με το ιστορικό του, δεν σκέφτεται τις επόμενες 10 μέρες ή 10 μήνες στη Βουλή. Σκέφτεται πως θα ξαναμπεί… και θα ξαναμπεί, και θα ξαναμπεί κ.ο.κ. Και ξέρει ότι έτσι όπως τα ‘κανε την Βουλή δεν την ξαναβλέπει ούτε με το κυάλι.
Αν δεν είναι (μόνο) αυτή η απάντηση λοιπόν, τότε ποια είναι; Δυστυχώς, παρόλο που αυτή φαντάζει πιο ζοφερή για τη πολιτική ζωή της χώρας, δεν είναι άλλη από τις δύο λέξεις “ποινικές ευθύνες”. Από τις πλείστες μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση μέχρι τις υποθέσεις του Noor 1 (και τις δηλώσεις Γιαννουσάκη) και τα εξοπλιστικά με τη Σαουδική Αραβία, το προνόμιο της βουλευτικής ασυλίας έχει φανεί παραπάνω από μία-δυο φορές χρήσιμο στον Πάνο Καμμένο. Αυτό το προνόμιο είναι αυτό που εμποδίζει την δικαστική διευρεύνηση των υποθέσεων στις οποίες εμπλέκεται και αυτό είναι το προνόμιο που θα χάσει μόλις πάψει να είναι βουλευτής, αφού ξέρει πως δεν πρόκειται να ξαναεκλεγεί. Για αυτό έχει ανάγκη κάθε μήνα, κάθε μέρα και κάθε λεπτό που του μένει στη Βουλή και στη Κυβέρνηση. Γιατί από αυτά ίσως να κρίνεται η ελευθερία του. Αλίμονο, εμείς δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε αυτό, μόνον ο ίδιος και η Δικαιοσύνη.
Εν κατακλείδι λοιπόν, αυτή φαντάζει η ρίζα του κύκνειου άσματος των ΑΝΕΛ και του Πάνου Καμμένου. Με γνώμονα αυτή θα οδηγηθεί στην τελική του ευθεία το Μακεδονικό και με γνώμονα αυτή θα πορευθουν Συριζα-Ανελ τον δρόμο της λάσπης προς τις μοιραίες εκλογές. Η ΝΔ αυτή θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν στους άξονες της πολιτικής της όσον αφορά την αποτροπή της Συμφωνίας των Πρεσπών, την πτώση της Κυβέρνησης και την αποκάθαρση της πολιτικής ζωής μετά την εκλογική της νίκη. Και αν γίνουν αυτά, μετά έχουν γνώση οι φύλακες της Δικαιοσύνης.
Πόσο λυπηρό πάντως, το ενδεχόμενο να κριθεί η κατάληξη του Μακεδονικού Ζητήματος από μια τέτοια παράμετρο.
