Πόλεμος εναντίον ειρήνης και ενδιαμέσως τι;

Γράφει ο Γιάννος Τσαλαβούτας

Αχ αυτή η επικαιρότητα, πόσες αφορμές διαφωνιών και ενίοτε διαπληκτισμών παρέχει…Στο προκείμενο τώρα:

Με αφορμή την ‘”αυθόρμητη συναυλία ειρήνης” έξω από την στάση Πανεπιστημίου στο Μετρό και την (υποτίθεται) αθρόα προσέλευση κόσμου, θα ήθελα να τοποθετηθώ περί πολέμου και ειρήνης γενικότερα και περί των συγχρόνων εξελίξεων ειδικότερα.

Όλη αυτή η “αυθόρμητη πασιφιστική εκδήλωση’’ της αυτοαποκαλούμενης δυστυχώς κοινωνίας των πολιτών, που υπεραίρεται ότι τάχα μου εκπροσωπεί το σύνολο του λαού, διαδραματίστηκε εν πολλοίς εξ αιτίας των δραματικών πράγματι εξελίξεων στην Ουκρανία.

Πέραν όμως, από κάθε προπαγάνδα που κατακεραυνώνει την κοινή γνώμη, κατά την άποψή μου η πραγματικότητα είναι μία και έχει ως έξης:

Aπό το 2014 που οι κυβερνήσεις της Ουκρανίας είναι ξεκάθαρα φιλο-νατοικές και φιλο-ναζιστικές, οι ρωσόφωνοι και οι μειονότητες (μερικοί εξ’ αυτών ελληνικής καταγωγής) βρίσκονται ασταμάτητα υπό -κακά τα ψέματα- εθνοκάθαρση, με τον οuκρανικό στρατό, ακροδεξιούς μισθοφόρους και νεοναζιστικά τάγματα αδιάκοπα να τρομοκρατούν, να βομβαρδίζουν, να δολοφονούν αμάχους, επειδή τόλμησαν να μιλήσουν ρωσικά ή ελληνικά. Μιλάμε για 15 χιλιάδες περίπου νεκρούς έως σήμερα. 

Ο πληθυσμός αυτός (του Ντονμπάς) παρακαλούσε από το 2014 για να σωθεί από την ασύδοτη και κτηνώδη δράση των ουκρανιστί νεοναζί. Δύο περιοχές, το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ ανακηρύχθηκαν τρόπον τινά Λαϊκές Δημοκρατίες και ίδρυσαν πολιτοφυλακές για να αποκρούσοuν τον ουκρανικό στρατό και τους νεοναζί, προσπαθώντας προφανώς να αποτρέψουν την ολοσχερή καταστροφή των περιουσιών τους.

Κατ’ εμέ, η φιλοειρηνική κοσμοθέαση θα έπρεπε να εδράζεται στην έμπρακτη αλληλεγγύη αποκλειστικά προς τους αμάχους που σε τελική ανάλυση επωμίζονται χωρίς να ευθύνονται για τα χείριστα δεινά του πολέμου.

Ο πόλεμος είναι μια φύσει κοινωνική πραγματικότητα η οποία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στους αιώνες των αιώνων. Ο λόγος που υποτίθεται πως ο ΟΗΕ επιζητά να εξασφαλίσει παγκόσμια ειρήνη, γίνεται, αν μη τι άλλο, για λόγους μιας τυπικής ή άτυπης διεθνικής σύμβασης προς αποφυγήν των παράπλευρων απωλειών του πολέμου διεθνώς. Και όσο μου επιτρέπει η αξίωση να φρονώ, όσο αθώες και αν είναι οι προθέσεις και οι ενάρετοι σκοποί που ‘’κραδαίνεται’’ πως στηρίζει, δεν δύναται να πάει κόντρα σε μια φυσική καλώς η κακώς ανθρώπινη ιστορική πραγματικότητα. Η φύση εν γένει δεν γνωρίζει συναισθηματισμούς και πάσης λογής μεταμοντέρνους δικαιωματισμούς.

Ωστόσο, αυτό που με κάνει να διαρρηγνύω τα ιμάτια μου δεν είναι οι καλόπιστοι διαδηλωτές της ειρήνης, αλλά οι ας μου επιτραπεί η έκφραση, υποκριτές νέο-αριστεροί οι οποίοι δηλώνουν αναφανδόν την αντίθεση τους στον πόλεμο, ενώ επί των ιδεατών αλλά και πραγματικών τους ημερών που υπήρξαν στην ‘’επιφάνεια’’ μόνο αντιμιλιταριστές δεν υπήρξαν, ούτε φυσικά εξακολουθούν να μην είναι (Κόκκινος Στρατός, πόλεμος στο Αφγανιστάν, Αυτονομιστές Ροζάβας), αλλά και φυσικά η (θ)liberal αμερικανιστί παράταξη που ακόμη και επί πλανητάρχου Obama, διηνήργησε και αυτή πολέμους (Λιβύη).

Και σε τελική ανάλυση, ‘’όποιος θέλει να λέγεται άνθρωπος’’, ας δώσει έμπρακτο στίγμα αλληλεγγύης και να μην αναλώνεται σε χίπικες ψευτοεκδηλώσεις της δεκάρας για το θεαθήναι.

Αρκετά με την υποκρισία.