Ποιους ενοχλεί “η φανέλα της εθνικής”;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Σε μια χρονική στιγμή που η Τουρκία εντείνει τις προκλήσεις κι ο Ερντογάν παίζει έντονα το προεκλογικό χαρτί του μεγαλοϊδεατισμού, θα έπρεπε να θεωρείται ευτυχής συγκυρία ότι στην κυβερνητική παράταξη υπάρχει σύμπνοια στην προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Θα έπρεπε να είναι οι πάντες, στη ΝΔ, ικανοποιημένοι για την πλήρη σύμπνοια όλων των σημαντικών προσωπικότήτων της παράταξης στη λογική της μη συνδιαλλαγής με… πειρατές, στη διεθνή ανάδειξη του αποσταθεροποιητικού ρόλου της Τουρκίας στην περιοχή.

Κάποιοι όμως δυσκολεύονται να μη δείξουν τη δυσαρέσκεια τους. Δεν τους χαροποιεί η συμπόρευση των ιδεών του πρωθυπουργού με τους δύο πρώην πρωθυπουργούς Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή. Είναι οι ίδιοι που βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν εθνικιστικό το λόγο του Σαμαρά. Οι ίδιοι που θέλησαν, και πάλι, να φαιδροποιήσουν την παρέμβαση του Καραμανλή. Οι ίδιοι που δυσψορούν με την αναφορά σε οτιδήποτε εθνικό και θεωρούν υπερβολή την… εμμονή στα 12 μίλια στο Αιγαίο.

Τα ΜΜΕ ελάχιστα αναφέρθηκαν στην παρουσία του Καραμανλή και τα μηνύματα της ομιλίας του. Όπως και πέρσι, αγνόησαν την αποτύπωση από τον Σαμαρά του τουρκικού τυχοδιωκτισμού που δεν αφήνει περιθώρια ειλικρινούς συνεννόησης. Όπως και εξαρχής, αναπαρήγαγαν τις “συμβιβαστικές” λογικές, όσων πίστεψαν ότι η ελληνική κεντροδεξιά θα μετατραπεί σε ανούσιο ρυάκι διεθνιστικών φιλοσοφημάτων.

Είναι κατανοητή η αμηχανία των πεφωτισμένων διαφωτιστών. Είχαν ως δεδομένο ότι οι απόψεις τους δεν θα αποτελούν απλώς μέρος του κυβερνητικού προβληματισμού αλλά πως θα αποκτήσουν κυρίαρχη θέση στη χάραξη της στρατηγικής της χώρας. Και τώρα νιώθουν άβολα που η παράταξη υπενθυμίζει σε όλους τον πυρήνα των εθνικών προτεραιοτήτων κι αντιλαμβάνονται την περιορισμένη δυναμική του ρόλου τους.

Μπορεί “η φανέλα της εθνικής”, που πρέπει να φορέσουμε όλοι σε αυτές τις συνθήκες, να τους πέφτει στενή, να δυσανασχετούν. Όμως αυτό δεν τους δίνει το δικαίωμα της βαθιά ενοχικής, επιτιμητικής στάσης απέναντι σε ηγετικές φυσιογνωμίες της παράταξης.

Οι παρατάξεις διευρύνονται ομαλά και μόνιμα από ανθρώπους που σέβονται την ιστορία του κάθε ιδεολογικού χώρου κι επιθυμούν να συνεισφέρουν δημιουργικά στο ζύμωμα των ιδεών, στην επικαιροποίηση των θέσεων και στο άνοιγμα της ατζέντας σε νέα θεματολογία. Όσοι αυτοαναγορεύονται σε κήνσορες της μοναδικής αλήθειας που θα τη διδάξουν στους… αδαείς, μόνο ζημιά κάνουν και στην παράταξη και κυρίως στη χώρα.