Πανεπιστημιακό άσυλο, ώρα μηδέν (1982-2019)
Γράφει η Νεκταρία-Ελένη Τάσση, Φοιτήτρια πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων.
Οι συζητήσεις περί πανεπιστημιακού ασύλου, ξεκίνησαν μετά το πέρας της δικτατορίας, λόγω των συνεχών και βίαιων εισβολών των αστυνομικών δυνάμεων σε συγκεντρώσεις φοιτητών. Συγκεκριμένα τον Φεβρουάριο του 1973 πραγματοποιήθηκε η πρώτη αστυνομική έφοδος στο ΕΜΠ, η δεύτερη στη Νομική σχολή Αθηνών και το αποκορύφωμα όλων, ήταν η εισβολή του στρατιωτικού άρματος στο πολυτεχνείο μετά την κύρηξη στρατιωτικού νόμου στις 17 Νοέμβρη του 1973.
Αποτέλεσμα των παραπάνω, ήταν η κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου με το νόμο 1268/1982. Το πανεπιστημιακό άσυλο, κατοχυρώνει την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, καθώς και την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση ιδεών μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους και το πανεπιστήμιο θεωρείται πλέον χώρος ιερός και απαραβίαστος.
Μετά όμως από 37 Χρόνια, ερχόμαστε στο εξής παράδοξο. Μήπως το πανεπιστημιακό άσυλο, που θεσπίστηκε για να προστατεύει την ακαδημαϊκή ελευθερία, τους φοιτητές και τους εκπαιδευτικούς, έγινε το μέσο για την τέλεση αξιόποινων πράξεων που μόνο στο σκοπό του ασύλου δεν προσιδιάζουν; Λαθρεμπόριο, διακίνηση ναρκωτικών, βία εντός του πανεπιστημιακού χώρου, απειλές και ξυλοδαρμοί εκπαιδευτικών είναι τα φαινόμενα που παρουσιάζονται τα τελευταία χρόνια στα πανεπιστήμια.
Και στο πλαίσιο αυτό, θα θίξω το ζήτημα της ΑΣΟΕ. Το νούμερο 1 πανεπιστήμιο της Αθήνας με το παρεμπόριο να κάνει θραύση καθημερινά. Λαθρομετανάστες και έμποροι ναρκωτικών είχαν εγκατασταθεί στο πανεπιστήμιο αραδιάζοντας τα εμπορεύματα τους, με την αιτιολογία ότι δεν μπορεί να εισβάλει η αστυνομία στο πανεπιστήμιο λόγω του….ασύλου! Και το αποτέλεσμα αυτού ήταν ο καθημερινός εκφοβισμός σε βάρος των καθηγητών και των φοιτητών και η δυσλειτουργία στην πραγματοποίηση της διδασκαλίας.
Άλλο παράδειγμα της χαοτικής αυτής κατάστασης, αποτελεί ο ξυλοδαρμός σε βάρος του καθηγητή του παντείου πανεπιστημίου κυρίου Συρίγου. Όπου ομάδα «άγνωστων» έκανε γκράφιτι σε τοίχους του πανεπιστημίου και ο κύριος Συρίγος τους διέταξε να το σταματήσουν.
Και αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα, από τα τόσα που συμβαίνουν εξαιτίας του περιβόητου ασύλου και των υποστηρικτών του. Και ερωτώ εγώ τώρα: αυτό είναι το άσυλο που υποστηρίζει ακράδαντα η αντιπολίτευση; Το λαθρεμπόριο, τα ναρκωτικά, οι καταλήψεις και η βία; Αυτά είναι τα πανεπιστήμια και αυτή είναι η παιδεία που οραματίζονται; Το πανεπιστημιακό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων των μελών ανεξαιρέτως της πανεπιστημιακής κοινότητας, των ιδρυμάτων και των εργαζομένων σε αυτά, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει.
Και άλλο παράδοξο θα λέγαμε, καθώς χιλιάδες μπαχαλάκιδες και καταληψίες επιχειρούν με κάθε τρόπο να καταλύσουν το δικαίωμα στη γνώση και να παραβιάζουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, όταν η μόνη ελεύθερη διακίνηση ιδεών, καταλήγει στην αποκλειστική διακίνηση ιδεών των αναρχικών εις βάρος των υπολοίπων που αν αντιδράσουν, διώκονται με απειλή κατά της σωματικής τους ακεραιότητα και πολλές φορές και της ζωής τους. Μιλάμε για μόρφωση και πολιτισμό, όταν στα ίδια τα πανεπιστήμια, κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια.
Με όλα τα γεγονότα που κυριαρχούν, ήταν θέμα χρόνου η κατάργηση του ασύλου. Επιτέλους μετά από καιρό, μπαίνει μια τάξη στα πανεπιστήμια. Διασφαλίζεται η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών με όλη τη σημασία της λέξης και σε περίπτωση παραβιάσεως αυτών των δικαιωμάτων, θα μπορεί η αστυνομία να εισέρχεται. Ο ρόλος των αστυνομικών θα είναι η προστασία των φοιτητών και των μελών της πανεπιστημιακής συγκλήτου από οποιαδήποτε επίθεση σε βάρος τους.
Επιστρέφονται με λίγα λόγια τα πανεπιστήμια σε αυτούς που ανήκουν. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους φοιτητές και τους καθηγητές, με μοναδικό σκοπό την ελεύθερη εναλλαγή ιδεών και την καλλιέργεια της προόδου και της μόρφωσης και φυσικά θέτοντας ένα τέλος στα λαθρεμπόρια και τις καταλήψεις. Δεν έχουν θέση εκεί. Για να μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο και για μόρφωση, πρέπει να είμαστε σε θέση να βάλουμε μια τάξη στα πανεπιστήμια και να θέσουμε τους όρους λειτουργίας τους και διδασκαλίας.
