Ούτε (π)Ροζάκηδες, ούτε σ(Ν)τόκοι
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Όσο και να θελήσεις να το θεωρήσεις ένα τυχαίο συμβάν, έρχεται η επαναληπτικότητα να επιβεβαιώσει ότι μόνο ως τέτοιο δεν μπορείς να το εκλάβεις. Οι θέσεις είναι γνωστές και ευρέως διαδεδομένες σε πολιτικούς κύκλους που τέμνουν οριζόντια μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος. Ένα είδος ορθοπολιτικής αντίληψης, με μπόλικη συμβιβαστική υποχωρητικότητα πασπαλισμένης με λίγες σταγόνες διεθνισμού που υποτιμούν ως εθνικιστική παράκρουση κάθε στιβαρή προσέγγιση στα εθνικά θέματα.
Τα ΜΜΕ έχουν κατακλυστεί το τελευταίο διάστημα από, κάθε είδους, αναλύσεις για τα ελληνοτουρκικά. Αναπόσπαστο κομμάτι των τοποθετήσεων, πολλαπλασιασμένο βέβαια σε σχέση με παλαιότερα, αποτελεί η οπτική που περιγράφει την Ελλάδα ως μια πολιτικά, οικονομικά και αμυντικά αδύναμη χώρα που δεν διαθέτει τις απαραίτητες δυνατότητες για να επιτρέψει να εκδηλωθεί οποιαδήποτε σύγκρουση με την Τουρκία. Μιλούν διαρκώς για την δυνητική πιθανότητα πολέμου (ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι ένα μεμονωμένο και πολύ μικρής διάρκειας θερμό επεισόδιο) που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί, για την καταστροφή που μας περιμένει στη γωνία αν δεν αποδεχτούμε κάποιο είδος συμβιβασμού.
Σταδιακά αναπτύσσουν ένα σκεπτικό που ουσιαστικά περιγράφει την διαχρονική εξωτερική πολιτική χώρα ως… υπερβολική και τα πάγια αιτήματα μας ως όχι απολύτως δίκαια. Δεν περιορίζονται στην υφαλοκρηπίδα, ως το μόνο υπό συζήτηση ζήτημα με την Τουρκία. Με ευκολία ρέπουν προς την ομογενοποίηση μιας σειράς θεμάτων που αγγίζουν πλέον και θέματα κυριαρχίας. Συνεχίζουν ένα γαϊτανάκι υποχωρητικότητας που ξεκίνησε από το Σκοπιανό και την χρήση του όρου Μακεδονία, πέρασε στην κρίση των Ιμίων, εντάθηκε περαιτέρω με τις πιέσεις για την αποδοχή του σχεδίου Ανάν πριν καταλήξει στην υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών.
Το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της Βίβλου του ενδοτισμού είναι τα ελληνοτουρκικά. Ανεξαρτήτως χρονικής συγκυρίας, της πολιτικής κατάστασης στη γείτονα χώρα, των οικονομικών προβλημάτων, των διπλωματικών πιέσεων και των πολλών ανοικτών μετώπων, πάντα η κατάληξη της επιχειρηματολογίας τους βρίσκεται στην αναγνώριση των “δικαίων” του αντιπάλου, στο ¨δικαίωμα” του να διεκδικεί, στην ανάγκη του ατέρμονου διαλόγου που όμως ως κατάληξη θα έχει την επιβολή ενός “νομότυπου” διεθνούς συμβιβασμού.
Το διεθνές δικαστήριο της Χάγης από ύστατο εργαλείο πίεσης προς την Τουρκία μεταλλάχθηκε σε θέσφατο και απόλυτο μέσο απονομής “δικαιοσύνης” μέσω μιας “ισορροπημένης” απόφασης την οποία ορισμένοι μοιάζει να τοποθετούνται λες και ήδη την γνωρίζουν και την αναγνωρίζουν ως αποδεκτή. Και πλέον χτίζουν επικοινωνιακά το οπλοστάσιο με το οποίο θα επιχειρήσουν να την καταστήσουν αποδεκτή στην ελληνική κοινωνία.
Αν όντως γνωρίζουν κάτι παραπάνω ας μας ενημερώσουν κι εμάς, ευθέως. Αν προβάλλουν απλώς τις επιθυμίες τους ή τις επιθυμίες… άλλων ας το προσθέσουν ως νοητή επισήμανση για να μην παρασύρονται ανυποψίαστοι πολίτες. Αν πάλι παριστάνουν τους θεωρητικούς ινστρούκτορες ας κρατήσουν την ακαδημαϊκή… εξάσκηση τους για τον κατάλληλο πανεπιστημιακό χώρο.
Το μόνο που ελπίζουμε είναι ότι δεν λειτουργούν με τις κυβερνητικές ευλογίες κι αν κάποιοι εξ αυτών διατηρούνται ακόμη σε συμβουλευτικές θέσεις, γίνεται μόνο για την εμπειρία και την αναλυτική τους ικανότητα που τους επιτρέπει να προσφέρουν στην οικοδόμηση στρατηγική και σχετικών τακτικών έστω κι αν διαφωνούν με τον κεντρικό στόχο.
Απ’ το Σκοπιανό , στο σχέδιο Ανάν κι’ από κεί στη Χάγη. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες απόψεις, τα ίδια γούστα. Πρέπει πάση θυσία να επιβεβαιωθούν σε κάτι, αλλιώς παύουν να υπάρχουν, παύουν να μας είναι χρήσιμοι. Πάντα είναι επικίνδυνοι οι καθηγητές που επιδιώκουν να επιβεβαιώσουν τις θεωρίες τους. Όρα Βαρουφάκης και θεωρία παιγνίων.
Η άποψη μου πάνω στο θέμα είναι, ότι τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, προσπαθούν να καλλιεργήσουν ένα κλίμα ηττοπάθειας στον ελληνικό λαό και ότι πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε τη σύγκρουση διότι η Τουρκία είναι πιο ισχυρή και θα χάσουμε περισσότερα από εκείνα που θα παραχωρήσουμε μέσω διαπραγματεύσεων. Βέβαια τα τελευταία γεγονότα τόσο στην Συρία, όσο και στην Λιβύη τους εκθέτουν, γιατί ο πανίσχυρος τουρκικός στρατός δεν είναι τελικά και τόσο ισχυρός, όσο κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι είναι. Απέναντι σε πολεμικά τουφέκια και λίγα αντιαρματικά (όπως των Κούρδων και του Ισλαμικού Κράτους) ένας στρατός με τεράστιο έμψυχο δυναμικό, άρματα μάχης, πυροβολικό και αεροπορική κάλυψη σίγουρα έχει μεγάλο πλεονέκτημα, απέναντι όμως σε έναν τακτικό στρατό που δεν υστερεί σε αντίστοιχο υλικό όμως θα είναι το ίδιο; Η Τουρκία δεν εισβάλει σε χώρες οι οποίες δεν είναι κατεστραμμένες, βλέπε Ιράκ, Συρία, Λιβύη, ή τουλάχιστον δεν έχουν τις ίδιες στρατιωτικές δυνατότητες με εκείνη, πχ Κύπρος. Ας το καταλάβει καλά το φοβισμένο πολιτικό προσωπικό μας και ας το πάρουν απόφαση εάν θέλουμε να τους κόψουμε τον βήχα θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένη να το κάνουμε και όχι να μετακινούμε συνέχεια τις κόκκινες γραμμές μας.
Tα ψέματα του Ερντογάν που έβγαλε στη φόρα η Ελληνική Κυβέρνηση είναι μια καλοσερβιρισμένη γροθιά στο στομάχι όσων πιστεύουν ότι οι μουσουλμάνοι μπορούν να ενσωματωθούν στις δυτικές κοινωνίες, στη δυτική νοοτροπία, να ακολουθήσουν το δυτικό δικαστικό σύστημα και τις δικές μας αξίες. Φωνάζω χρόνια ότι είναι εντελώς διαφορετικής νοοτροπίας και κουλτούρας, είναι άτομα που δεν πρόκειται ποτέ να ενσωματωθούν σε καμμία δυτική κοινωνία.
Έτσι όσοι επιμένουν ότι αυτό είναι εφικτό είναι ή ανόητοι, ή έχουν άλλους σκοπούς, άλλη ερμηνεία δεν χωράει.
Και η Τουρκία που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και κουνάει το δάχτυλο σε όλη την Ε.Ε με ξεχνάει ότι τον δικό της πόλεμο ξεσηκώνονται και φεύγουν για να τους χρησιμοποιεί στη συνέχεια σαν εργαλείο πολιτικής μιας και είναι τσάμπα κρέας.