Όταν ράγισε το κέλυφος της Μεταπολίτευσης

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Όταν μια ολόκληρη εποχή βρίσκεται στο μεταίχμιο της αξιακής αποκαθήλωσης της, χρειάζεται ένα συμβολικό αναγεννητικό γεγονός που θα σημάνει την έναρξη της επόμενης μέρας.

Με την Ελλάδα να βυθίζεται σιγά, σιγά στην δίνη της κρίσης, παρασύροντας μαζί της βολικούς μύθους, άβολες αλήθειες, θεσμικές πολιτικές αγκυλώσεις και παραθεσμικές ηθικές παραπλανήσεις, η 29η Νοεμβρίου 2009 θα παραμένει πάντα στην μνήμη μας ως μια κομβική στιγμή αναστροφής του παρασιτικού κλίματος.

Ένα turning point που πήγαινε πολύ πιο πέρα από μια τυπική κομματική εκλογική διαδικασία ή έστω μια προσπάθεια ανανέωσης και εκσυγχρονισμού των παραταξιακών νοοτροπιών.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι παρόμοια διαδικασία ακολουθήθηκε νωρίτερα από το ΠΑΣΟΚ. Μόνο που την μια φορά αρκέστηκε στην παρωδία του 1 εκ. ψηφοφόρων στους οποίους περιλαμβάνονταν δεκαεξάχρονοι και αλλοδαποί χωρίς εκλογικά δικαιώματα δηλωμένοι ως… φίλοι του Κινήματος και την επόμενη εξελίχθηκε σε μια καλά σχεδιασμένη παράσταση των οικογενειοκρατικών μηχανισμών και της συναισθηματικής Παπανδρεολογίας.

Αντίθετα στην ΝΔ το άνοιγμα στις διαθέσεις της βάσης δεν χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για τον καθαγιασμό της αφ’ υψηλού κατεύθυνσης της λαϊκής βούλησης. Ακόμη κι αν αυτή η λογική υπήρχε στην πρόθεση ορισμένων, μάλλον υποτίμησαν τις διαθέσεις της κοινωνίας και το ιδιαίτερο χρονικό σημείο που περιγράψαμε πιο πάνω.

Από την μια, ο πληγωμένος παραταξιακός εγωισμός από την άδικη εκλογική ήττα, στηριγμένη στην εγκληματική παροχολογία των αντιπάλων. Από την άλλη, η δυσθυμία για την έπαρση όσων δήλωναν σιγουριά για την νίκη και τα έμμεσα επιτιμητικά σχόλια για την… ναφθαλισμένη υπόσταση και τον κόσμο της ΝΔ. Καταλύτης, η ανάγκη να διατηρηθούν ως κεντρικά ζητούμενα η ιδεολογική σαφήνεια, ο σεβασμός στα διαχρονικά εθνικά και παραταξιακά ιδανικά καθώς και η αξιοκρατία.

Η πραγματική δικαίωση του Αντώνη Σαμαρά δεν έρχεται από την ευρεία αποδοχή της επίτευξης οικονομικής ανάκαμψης και της προετοιμασίας για έξοδο από την σκληρή επιτροπεία. Δεν έρχεται καν από την κατανόηση, ακόμη κι από πολλούς που τότε τον χλεύαζαν, των λαθών στο αρχικό μνημονιακό μείγμα ή του καταστροφικού ρόλου των εσφαλμένων πολλαπλασιαστών.

Αυτά έχουν καταστεί προφανή, και στους πιο κακόπιστους, μόλις ξεδιπλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο η… αριστερή δημιουργική ασάφεια με κατάληξη πολλαπλάσια νέα δημοσιονομικά μέτρα, νέα αύξηση του χρέους, νέα υφεσιακή κατηφόρα.

Η ουσιαστική δικαίωση του επιβάλλεται από το πόσο ηχηρό και επίκαιρο παραμένει το κάλεσμα για το κτίσιμο της Νέας Μεταπολίτευσης. Μπορεί μετά την εκλογή του το 2009, να προέκυψε η μνημονακή εμπλοκή της χώρας και η εσωκομματική διάσπαση. Μπορεί το πρώτιστο πρόταγμα να έγινε η οικονομική σταθεροποίηση με τις μικρότερες δυνατές συνέπειες για μια χώρα που άγγιξε την ολοκληρωτική χρεοκοπία.

Όμως τα θεμέλια που τέθηκαν τότε για την δημιουργία μιας σύγχρονης Κεντροδεξιάς παράταξης με το βλέμμα στο επόμενο στάδιο της ελληνικής δημοκρατίας, απαιτούν την συνέχιση κι ολοκλήρωση εκείνου του οικοδομήματος.

Η συστράτευση για την υπέρβαση των διαχρονικών παθογενειών. Το πλήρες άνοιγμα της παράταξης στις υγιείς κοινωνικές δυνάμεις. Η αξιοκρατία ως μέσο διαρκούς αξιολόγησης κι όχι ως πρόφαση ανάδειξης της οποιαδήποτε αυλής. Η πρόταξη βασικών φιλελεύθερων οικονομικών αρχών. Η πίστη στα πατριωτικά ιδεώδη και την πολιτισμική συνέχεια. Η οριοθέτηση ενός πλαισίου νέας εμπιστοσύνης ανάμεσα στην άσκηση της πολιτικής και τους πολίτες ως ανυποχώρητους κριτές.