Όταν οι λίγοι απαγχονίζουν τους πολλούς…

Γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης, Συγγραφέας, ποιητής, πρώην δημοσιογράφος

Παρακολουθώ τα ευχολόγια. «Βγήκαμε νικητές…» Τρίχες. Βγήκαμε περισσότερο ανόητοι. Όλοι; Όχι. Οι λίγοι. Αυτοί οι λίγοι που ορίζουν την ζωή τών πολλών. Οι απείθαρχοι που τορπιλίζουν τις θυσίες τού συνόλου.
Λίγοι διέσπειραν τον ιό στην χώρα μας. Λίγοι έφτασαν στα νοσοκομεία. Λίγοι πέθαναν. Πάντα λίγοι.
Όμως τις επιπτώσεις τις πλήρωσαν όλοι. Όλοι βίωσαν τα περιοριστικά μέτρα. Όλοι υπάκουσαν θέλοντας ή μη.
Και τώρα, που ήρθε η ώρα για την δοκιμή τής επαναφοράς στην κανονικότητα, λίγοι είναι αυτοί που ίσως ανατρέψουν τις προσδοκίες.

Σε ολόκληρο το φάσμα τής ζωής, λίγοι είναι αυτοί που βάζουν το «εγώ» τους πάνω από το «εμείς».
Λίγοι προκαλούν τα τροχαία ατυχήματα / εγκλήματα.
Λίγοι αναστατώνουν τις ποδοσφαιρικές συναντήσεις.
Λίγοι διαπράττουν αδικήματα κοινού ποινικού δικαίου.
Λίγοι ρυπαίνουν το περιβάλλον.
Τα προβλήματα πάντα δημιουργούνται από λίγους.

Φτάσαμε στο λυπηρό φαινόμενο η Αστυνομία να επιφορτίζεται ευθύνες για την υγεία τού καθενός και του συνόλου. Κάποτε λέγαμε πως η Αστυνομία είναι για να διαφυλάσσει την ζωή, την περιουσία και την τιμή τού πολίτη. Τώρα και την υγεία του. Το πλέον αυτονόητο. Να χρειάζονται αστυνομικοί για να μείνουμε ασφαλείς από πλευράς υγείας. Γιατί κάποιοι, λίγοι, περιφρονούν τις συστάσεις των ειδικών και καταπατούν τις οδηγίες τής Πολιτείας.

Υπάρχει, βεβαίως, και ο αντίλογος. Η κούραση από τους περιορισμούς. Η οικονομική βλάβη. Η ανεμελιά τής νεότητας. Η επιρροή που ασκούν θεωρίες περί του αντιθέτου. Η δήθεν άγνοια της νομοθεσίας. Η αποποίηση των ευθυνών.

Όμως με αυτού του είδους τον αντίλογο δεν μπορεί να λειτουργήσει μια συντεταγμένη πολιτεία. Δεν μπορούμε να προσδοκούμε το φωτεινότερο. Ποτέ, καμιά συνωμοσιολογία, δεν πρόσφερε το ελάχιστο στην ανθρωπότητα, ακόμα και αν εμπεριείχε κάποιο ίχνος αλήθειας.

Σίγουρα κάποια μέτρα πρόληψης και προφύλαξης από τους κινδύνους εμπεριέχουν στοιχεία υπερβολής και ίσως και παράλογου, εάν εξατομικευτούν. Όμως, η εξατομίκευση ανήκει στην χώρα τής Ουτοπίας. Η Πολιτεία νομοθετεί για το σύνολο, είναι αδύνατο να νομοθετήσει ξεχωριστά για κάθε πολίτη. Άλλωστε, ακόμα και αν προβλέψει εξαιρέσεις, πάντα θα βρεθούν αιτήματα για εξαιρέσεις επί των εξαιρέσεων.

Ούτε τα νοσοκομεία υπάρχουν για λίγους, ούτε και τα νεκροταφεία. Ούτε η οικονομική ύφεση μπορεί να έχει σχέση με ένα τμήμα του πληθυσμού, ούτε η ανάπτυξη να αφορά ελάχιστους. Πρέπει να εμπεδώσουμε κάποιες πραγματικότητες. Χωρίς να χρειάζεται για τον καθένα μας να υπάρχει και ένας αστυνομικός. Ο καθένας επιβάλλεται να αστυνομεύει τον εαυτό του, να κατανοεί τα όριά του και να τα σέβεται.

Είναι κοινότοπο να γράψω για την κρισιμότητα των ημερών. Ούτε είναι σώφρον να επιχειρώ να κάνω τον δάσκαλο σε μια κοινωνία που γνωρίζει τα πάντα. Και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να καταθέσει παραινέσεις στα δικαστικά όργανα της Πολιτείας, για να αποδείξουν ότι ο νόμος λειτουργεί. Γνωρίζω πως για πολλοστή φορά θα εισέλθουν στην ιστορία αυτή προσωπικά συμφέροντα, φιλίες, αλλά και πολλά ακόμα που θα προσφέρουν το επιθυμητό συγχωροχάρτι.

Δικαιούμαι, όμως, να εκφράσω την λύπη μου και συνάμα την απογοήτευσή μου, όντας πεπεισμένος ότι οι λίγοι, για μια ακόμα φορά, θα απαγχονίσουν τους πολλούς.